5ο μυστικό υγείας και μακροζωίας

 

Ένα παλιό αλλά χρήσιμο βιβλίο

Πληροφορίες για τον συγγραφέα που αναφέρονται στο βιβλίο
Ο Στέργιος Τασούλας είναι ιατρικός ψυχολόγος με πτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ και μεταπτυχιακές στην Μ.Βρετανία.
Στις ΗΠΑ προσέγγισε την ολιστική ψυχοσωματική θεραπεία όπως και το αντικείμενο της αντιγήρανσης.
Στο Λονδίνο ήταν ιδιωτικός θεραπευτής με διατριβή στην ύπνωση και στην καταπολέμηση του πόνου.
Στην Ελλάδα εκτός των άλλων συνεργάζεται με το Κολέγιο Φυσικής Υγείας και διάφορα περιοδικά αυτοβοήθειας , ψυχοσωματικής υγείας και αντιγήρανσης . Στη συγγραφική του δουλειά περιλαμβάνεται η σειρά "ο κόσμος της ψυχολογίας" που είναι πολύ προσιτό έργο και τον μέσο αναγνώστη.

5ο μυστικό υγείας και μακροζωίας
Προσπαθείστε να μην καταναλώνετε τροφές που
παράγονται με ανθρώπινη παρέμβαση και ακόμα περισσότερο τροφές που τυποποιούνται.
Όσο πιο απείραχτη και πιο φυσική είναι η τροφή μας τόσο πιο υγιεινή θα είναι η διατροφή μας και η υγεία μας θα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση.

O carte veche, dar utilă Informații despre autorul menționat în carte Stergios Tasoulas este psiholog medical cu studii universitare de licență în SUA și studii postuniversitare în Marea Britanie. În SUA a abordat terapia psihosomatică holistică, precum și subiectul anti-îmbătrânire. La Londra a fost terapeut privat cu o teză în hipnoză și managementul durerii. În Grecia, printre altele, colaborează cu Colegiul de Sănătate Fizică și diverse reviste de autoajutorare, sănătate psihosomatică și anti-îmbătrânire. Munca sa de scris include seria „lumea psihologiei”, care este o lucrare foarte accesibilă și cititorului obișnuit. Al 5-lea secret al sănătății și longevității Încercați să nu consumați alimente care produse prin intervenția umană și chiar mai multe alimente care sunt standardizate. Cu cât mâncarea noastră este mai curată și mai naturală, cu atât dieta noastră va fi mai sănătoasă și sănătatea noastră va fi în stare excelentă.

An old but useful book Information about the author mentioned in the book Stergios Tasoulas is a medical psychologist with undergraduate studies in the USA and postgraduate studies in Great Britain. In the USA he approached holistic psychosomatic therapy as well as the subject of anti-aging. In London he was a private therapist with a thesis in hypnosis and pain management. In Greece, among others, he collaborates with the College of Physical Health and various self-help, psychosomatic health and anti-aging magazines. His writing work includes the series "the world of psychology" which is a very accessible work and the average reader. 5th secret of health and longevity Try not to consume foods that produced by human intervention and even more foods that are standardized. The more pristine and more natural our food is, the healthier our diet will be and our health will be in excellent condition. 

Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής

4 Αυγούστου 1704

Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής: το Γιβραλτάρ καταλαμβάνεται από τον αγγλικό και τον ολλανδικό στόλο και με σύμμαχο τον αρχιδούκα Κάρολο.

Ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής (1701–1714) ήταν μείζων ευρωπαϊκή σύγκρουση που ξεκίνησε το 1701 με το θάνατο του τελευταίου Αψβούργου βασιλιά της Ισπανίας, του Καρόλου Β΄.

Το ζήτημα της Ισπανικής διαδοχής είχε τεθεί από πολύ νωρίς, καθώς ο Κάρολος Β΄ ήταν από πολύ νέος νοητικά και σωματικά ασθενής, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την τεκνοποίηση. Με δεδομένη την απουσία άμεσου διαδόχου, και χάρη στο σύστημα των βασιλικών συγγενειών, οι δύο επικρατέστερες οικογένειες της Ευρώπης, οι Βουρβόνοι της Γαλλίας και οι Αψβούργοι της Αυστρίας, αποκτούσαν πρόσβαση στον ισπανικό θρόνο. Όμως, η διαδοχή ολόκληρου του Βασιλείου της Ισπανίας σε μία από τις δύο οικογένειες, θα απειλούσε την ισορροπία δυνάμεων στον ευρωπαϊκό χάρτη. Έτσι, οι μεγάλες δυνάμεις, εξασθενημένες και από τον πόλεμο της Μεγάλης Συμμαχίας, προχώρησαν σε διαπραγματεύσεις.  βικιπαιδεια

4 de agosto de 1704 Guerra de Sucesión Española: Gibraltar es capturado por las flotas inglesa y holandesa y se alía con el Archiduque Carlos. La Guerra de Sucesión española (1701-1714) fue un importante conflicto europeo que comenzó en 1701 con la muerte del último rey Habsburgo de España, Carlos II. La cuestión de la sucesión española se había planteado desde muy temprana edad, ya que Carlos II había estado mental y físicamente enfermo desde muy joven, lo que le imposibilitaba tener hijos. Ante la ausencia de un heredero directo, y gracias al sistema de parentesco real, las dos familias dominantes en Europa, los Borbones de Francia y los Habsburgo de Austria, accedieron al trono español. Pero la sucesión de todo el Reino de España a una de las dos familias amenazaría el equilibrio de poder en el mapa europeo. Así, las grandes potencias, debilitadas por la guerra de la Gran Alianza, procedieron a las negociaciones. wikipedia

4 Αυγούστου 1875

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν σε φωτογραφία του Θώρα Χάλλαγγερ το 1869

Πεθαίνει ο Δανός μυθιστοριογράφος Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen), περίφημος συγγραφέας παιδικών παραμυθιών.

Γεννήθηκε στο Οντενζε της Δανίας από φτωχούς γονείς και μεγάλωσε με πολλές στερήσεις, σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο αφηγήσεις θρύλων και παραμυθιών, πράγμα που τον έκανε ευφάνταστο και ονειροπόλο.

Από τον πατέρα του, κουρασμένο στρατιώτη των ναπολεόντειων πολέμων, άκουγε πολεμικές ιστορίες και απίστευτα περιστατικά της ζωής σε διάφορους τόπους, ενώ η γιαγιά του και οι απλοϊκές γυναίκες της γειτονιάς ύφαιναν γύρω του έναν ιστό δεισιδαιμονιών, ονείρων και θαυμάτων, φόβων και τιμωριών, που τον επηρέασαν σε όλη τη ζωή του όπως και στη δημιουργία του. 

Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του ήταν πολλές και πρώιμες. Παιδί ακόμα, στο χωριό του φτιάχνει ένα κουκλοθέατρο και αρχίζει να γυρνάει μ’ αυτό στους δρόμους διασκεδάζοντας και καταπλήσσοντας μικρούς και μεγάλους. Μόλις στα δεκατέσσερα, χωρίς καν να έχει τελειώσει το Δημοτικό, πηγαίνει στην πλούσια Κοπεγχάγη, κέντρο μεγάλης καλλιτεχνικής άνθησης, διεκδικώντας μια θέση στο βασιλικό θέατρο! Θα χρειαστεί να τελειώσει κανονικά το σχολείο, να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο, να δοκιμάσει το ταλέντο του στο θεατρικό έργο, στην ταξιδιωτική λογοτεχνία και στο μυθιστόρημα, προτού ανακαλύψει το μεγάλο του χάρισμα στο Παραμύθι (1835 η πρώτη έκδοση της συλλογής του «Παραμύθια και Ιστορίες»), που θα τον κάνει διάσημο και ξεχωριστό ανάμεσα στους δημιουργούς της εποχής του και θα του χαρίσει στη συνέχεια μια αναγνώριση πέρα από το θάνατο.

Και πράγματι, τα παραμύθια του εξακολουθούν να είναι πασίγνωστα όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Αφρική και στην Ασία – στην Ιαπωνία ιδιαίτερα – αν και ο ΙΘ’ αιώνας του ρομαντισμού έχει προ πολλού αντικατασταθεί από εποχές άλλων αισθητικών και κοινωνικών αξιών.

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που κάνει τα κείμενα του Άντερσεν αγαπητά σε μικρούς και μεγάλους, σε τόσους διαφορετικούς τόπους και πολιτισμούς;

Η γραφή του Άντερσεν έχει ένα βαθύ λυρισμό, μια ποίηση που αγγίζει την ψυχή. Ο Άντερσεν μιλάει για τη μοναξιά και την απόρριψη, για την ανάγκη για αγάπη και φιλία, αναδείχνει την ομορφιά των αληθινών πραγμάτων, των αληθινών αισθημάτων, ενώ συγχρόνως, κοροϊδεύει τις συμβατικότητες, σατιρίζει ανελέητα και γελοιοποιεί αδιάκοπα την εξουσία. Το φτωχό παιδί που κάποτε έπαιζε με τα λασπόνερα έφτασε να πίνει τη σοκολάτα του με τη βασίλισσα, αλλά αυτό δεν τον έκανε να αλλάξει σε τίποτα ούτε τη γραφή του ούτε και τη γλώσσα του. «Οι μόνοι αληθινά ευγενείς είναι οι ευγενείς του πνεύματος. Οι άλλοι είναι τσαρλατάνοι» δε δίστασε να απαντήσει σε έναν αριστοκράτη που τον ειρωνεύτηκε.

Ο Άντερσεν μιλάει, άλλοτε με σπαραγμό, άλλοτε με λεπτό χιούμορ, για τον έρωτα και για την υποκρισία, για τη θυσία και για την ανοησία, για παγερές βασίλισσες και τρυφερές σειρήνες, όπως και για τα πιο απλά, καθημερινά και ασήμαντα πράγματα -για τη σακοράφα, για το φανάρι του δρόμου, για τη ματαιόδοξη βασιλοπούλα που περιφρονούσε την τέχνη, ή για τον αμόρφωτο καλικάντζαρο που γοητεύτηκε από την ομορφιά ενός βιβλίου.

«Τα παραμύθια μου είναι τόσο για τους μεγάλους όσο και για τα παιδιά.

Τα παιδιά στην αρχή καταλαβαίνουν μόνο το δευτερεύον, αλλά σαν ωριμάσουν, καταλαβαίνουν το σύνολο».

Τα παραμύθια του Άντερσεν έχουν το προνόμιο που χαρακτηρίζει όλα τα καλά έργα της παιδικής λογοτεχνίας. Μεγαλώνουν μαζί με τον αναγνώστη τους και τον συντροφεύουν πιστά σε όλες τις στιγμές της ζωής του.

Από τα πιο γνωστά παραμύθια του Άντερσεν είναι: «Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά», «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Το αηδόνι», «Η μικρή σειρήνα», «Ο γενναίος μολυβένιος στρατιώτης», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», «Η Τοσοδούλα», «Το Ασχημόπαπο», «Η βασίλισσα του χιονιού».

Πηγή: Ριζοσπάστης

4 Αυγούστου 1966

τα περιστέρια ακροβατούν (φ.Μ.Κυμάκη)

 
 4 Αυγούστου 1966 Οι Τούρκοι εντείνουν τους διωγμούς εις βάρος των ομογενών και η Ελλάδα απειλεί να απελάσει ισάριθμους με τους Έλληνες Τούρκους υπηκόους. Η απειλή της εφαρμόζεται στην πράξη, με επίκεντρο τα Δωδεκάνησα. Όταν, όμως, η Άγκυρα υπαναχωρεί, αναστέλλονται οι απελάσεις Τούρκων από τα νησιά.

Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων

4 Αυγούστου 1265  Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων: μάχη του Ίβσαμ. Ο στρατός του πρίγκιπα Εδουάρδου (μελλοντικού βασιλιά Εδουάρδου Α' της Αγγλίας) νικά τις δυνάμεις των επαναστατημένων βαρόνων, σκοτώνοντας τον επικεφαλής τους, Σάιμον ντε Μόνφορτ, 6ο κόμη του Λέστερ, και πολλούς από τους συμμάχους του.

Με την ονομασία Πόλεμος των Βαρώνων ή Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων έμεινε στην ιστορία της Αγγλίας ο τριετής εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στη περίοδο 1264-1267 με αφορμή τη δυσφορία των Άγγλων βαρώνων (κατώτερης αριστοκρατίας) για την άφρονη και σπάταλη πολιτική του Βασιλέως Ερρίκου Γ' της Αγγλίας.

Κύριος όμως λόγος της εξέγερσης εκείνης ήταν η προσπάθεια των βαρώνων να πετύχουν εκ μέρους του βασιλέως τη τήρηση των Διατάξεων της Οξφόρδης, οι οποίες όμως με τη ρύθμιση της Αμιένης το 1264 κηρύχθηκαν άκυρες από τον βασιλέα της Γαλλίας Λουδοβίκο Θ'. Έτσι, αναλαμβάνοντας επικεφαλής της ένοπλης εξέγερσης, ο βαρόνος Σιμόν ντε Μονφόρ κατάφερε στη «μάχη του Λιούις» (Μάιος 1264), που ακολούθησε να συλλάβει τον Βασιλέα και να τον θέσει υπό περιορισμό. Για ένα σχεδόν χρόνο και μέχρι τη μάχη του Ίβσαμ, (4 Αυγούστου 1265), όπου και σκοτώθηκε ασκούσε σχεδόν τον πλήρη έλεγχο της Αγγλίας.

Τελικά με το διάταγμα (Dictum), του Κένιλγουερθ, το 1266, έγιναν κάποιες διευθετήσεις και στη συνέχεια με το «ψήφισμα (Statue) του Μάλμπορο», τον επόμενο χρόνο, ικανοποιήθηκαν μερικά οικονομικά αιτήματα των βαρώνων.
Β΄ πόλεμος των Βαρόνων

Ανδριάντες του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Α' και της συζύγου του Ελεονόρας της Καστίλης στον καθεδρικό ναό του Λίνκολν

Την περίοδο 1264 - 1267 ξέσπασε εμφύλια σύγκρουση γνωστή σαν Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων, οι βαρόνοι υπό την ηγεσία του Σίμονος ντε Μοντφόρντ συγκρούστηκαν με τα βασιλικά στρατεύματα. Στην πρώτη φάση ο Εδουάρδος ανακατέλαβε το Γκλόστερ, ο Ροβέρτος του Φέρρερ κόμης του Ντέρμπι ήρθε να να βοηθήσει τους επαναστάτες και ο πρίγκηπας ήρθε σε συμφωνία μαζί του η οποία σύντομα έσπασε, ο Εδουάρδος κατέλαβε το Νορθάμπτον από τον γιο του Μoντφόρτ Σίμον πριν ξεκινήσει εκστρατεία για αντίποινα στα εδάφη του Ντέρμπι. Η πρώτη μάχη ανάμεσα στους βαρόνους και τις βασιλικές δυνάμεις δόθηκε στο Λέβ στις 14 Μαΐου 1264, ο πρίγκηπας διηύθυνε πολύ καλά την δεξιά πτέρυγα του στρατεύματος νικώντας τον εχθρό αλλά απερίσκεπτα τους καταδίωξε με αποτέλεσμα να ανασυγκροτηθούν και στην επιστροφή τους ο Εδουάρδος ηττήθηκε. Στην Συνθήκη του Λέβ που ακολούθησε ο Εδουάρδος και ο Ερρίκος του Αλμαίν μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στο Μοντφόρντ. Ο στρατός ήταν μοιρασμένος σε τρία τμήματα, στα αριστερά οι οπλισμένοι ιππότες κρατούσαν ένα γυμνό σώμα, στο μέσο ένα γυμνό σώμα κείτεται με κομμένα χέρια και πόδια και στα δεξιά υπήρχαν πολλά πτώματα με πανοπλίες. Ο Εδουάρδος βρισκόταν στην φυλακή μέχρι τον Μάρτιο, στην συνέχεια μπήκε σε αυστηρή επιτήρηση αλλά δραπέτευσε και ένωσε τις δυνάμεις του με τον κόμη του Γκλόστερ ο οποίος αυτή την φορά πήγε με το μέρος του. Οι δυνάμεις του Μοντφόρτ όμως ήταν λίγες, ο Εδουάρδος ανακατέλαβε εύκολα του Ουόρκεστερ και το Γκλόστερ. Ο Μοντφόρτ συμμάχησε με τον Λιουέλιν, ενώθηκε με τις δυνάμεις του γιου του Σίμον και ο Εδουάρδος κινήθηκε αιφνιδιαστικά στο κάστρο του Κένιλγουερθ όπου βρισκόταν ο νεαρός Μόντφορτ. Στην μάχη του Έβεσαμ που ακολούθησε στις 4 Αυγούστου 1265 ο βασιλικός στρατός ήταν αυτή την φορά σημαντικό ισχυρότερος, οι βαρόνοι συνετρίβησαν ενώ ο κόμης του Μοντφόρτ σκοτώθηκε και ακρωτηριάστηκε στο πεδίο της μάχης. Ο Εδουάρδος σταδιακά διδάχθηκε από τα παθήματα του τόσο που κέρδισε μεγάλο σεβασμό από τους συγχρόνους του, προσπάθησε να έρθει σε συμφωνία με τον νεώτερο Μοντφόρτ στο Λινκολνσάιρ, ένα τμήμα των επαναστατών βρισκόταν στο κάστρο του Κένιλγουερθ περιμένοντας την υπογραφή της συνθήκης για να παραδοθούν. Ο εμφύλιος πόλεμος των βαρόνων τελείωσε με το Διάταγμα του Κένιλγουερθ, οι δυο πλευρές ήρθαν σε συμφωνία αλλά ο Εδουάρδος δεν συμμετείχε επειδή σχεδίαζε την Σταυροφορία. 

4 août 1265 Seconde guerre des barons : bataille d'Evesham. L'armée du prince Édouard (futur roi Édouard Ier d'Angleterre) bat les forces des barons rebelles, tuant leur chef, Simon de Montfort, 6e comte de Leicester, et nombre de ses alliés. Appelée la guerre des barons ou la deuxième guerre des barons, la guerre civile de trois ans qui a éclaté dans la période 1264-1267 a été laissée dans l'histoire de l'Angleterre en raison de l'inconfort des barons anglais (aristocratie inférieure) pour les téméraires et politique de gaspillage du roi Henri III Angleterre. Mais la raison principale de cette rébellion était la tentative des barons d'obtenir au nom du roi le respect des décrets d'Oxford, qui, cependant, avec le règlement d'Amiens en 1264, furent déclarés invalides par le roi de France, Louis IX. . Ainsi, assumant la direction de la rébellion armée, le baron Simon de Montfort réussit la « bataille de Lewis » (mai 1264), qui s'ensuivit en capturant le roi et en le mettant sous séquestre. Pendant près d'un an et jusqu'à la bataille d'Evesham, (4 août 1265), où il fut tué, il exerça un contrôle presque complet sur l'Angleterre. Enfin, avec l'Édit (Dictum), de Kenilworth, en 1266, quelques arrangements furent pris puis avec la "Statue" de Marlborough, l'année suivante, certaines demandes financières des barons furent satisfaites. Dans la période 1264 - 1267 éclate un conflit civil connu sous le nom de Seconde Guerre des Barons, les barons sous la direction de Simon de Montford se heurtent aux troupes royales. Dans la première phase, Edward a repris Gloucester, Robert de Ferrer, comte de Derby, est venu en aide aux rebelles et le prince est parvenu à un accord avec lui qui a rapidement échoué, Edward a capturé Northampton au fils de Montfort, Simon, avant de faire campagne pour des représailles dans les terres de Derby. La première bataille entre les barons et les forces royales eut lieu à Lev le 14 mai 1264, le prince dirigea très bien l'aile droite de l'armée en battant l'ennemi mais les poursuivit imprudemment les faisant se regrouper et à leur retour Edward fut vaincu. Dans le traité de Lewes qui a suivi, Edward et Henry d'Almain ont été faits prisonniers à Montford. L'armée était divisée en trois divisions, à gauche les chevaliers armés tenaient un corps nu, au milieu un corps nu gisait avec les bras et les jambes coupés, et à droite il y avait plusieurs cadavres en armure. Edouard est en prison jusqu'en mars, puis placé sous haute surveillance mais s'évade et s'associe au comte de Gloucester qui l'accompagne cette fois. Mais les forces de Montfort étaient peu nombreuses, Edward reprit facilement Worcester et Gloucester. Montfort s'allia avec Llewelyn, rejoignit les forces de son fils Simon, et Edward fit un mouvement surprise sur le château de Kenilworth où se trouvait le jeune Montfort. Lors de la bataille d'Evesham qui s'ensuivit le 4 août 1265, l'armée royale fut cette fois nettement plus forte, les barons furent mis en déroute tandis que le comte de Montfort fut tué et mutilé sur le champ de bataille. Edward a progressivement appris de ses souffrances tellement qu'il a gagné un grand respect de ses contemporains, il a essayé de parvenir à un accord avec le jeune Montfort dans le Lincolnshire, une partie des rebelles étaient au château de Kenilworth attendant la signature du traité de reddition. La guerre civile baronniale s'est terminée avec l'édit de Kenilworth, les deux parties sont parvenues à un accord mais Edward n'a pas participé car il planifiait la croisade.

4 August 1265 Second Barons' War: Battle of Evesham. The army of Prince Edward (future King Edward I of England) defeats the forces of the rebel barons, killing their leader, Simon de Montfort, 6th Earl of Leicester, and many of his allies. Under the name Barons' War or Second Barons' War, the three-year civil war that broke out in the period 1264-1267 was left in the history of England on the occasion of the discomfort of the English barons (lower aristocracy) for the reckless and wasteful policy of King Henry III England. But the main reason for that rebellion was the attempt of the barons to achieve on behalf of the king the observance of the Oxford Decrees, which, however, with the regulation of Amiens in 1264, were declared invalid by the king of France, Louis IX. Thus, assuming the leadership of the armed rebellion, Baron Simon de Montfort succeeded in the "battle of Lewis" (May 1264), which followed in capturing the King and placing him under confinement. For almost a year and until the battle of Evesham, (August 4, 1265), where he was killed, he exercised almost complete control over England. Finally, with the Edict (Dictum), of Kenilworth, in 1266, some arrangements were made and then with the "Statue" of Marlborough, the following year, some financial demands of the barons were satisfied. In the period 1264 - 1267 a civil conflict known as the Second Barons' War broke out, the barons under the leadership of Simon de Montford clashed with the royal troops. In the first phase Edward recaptured Gloucester, Robert of Ferrer Earl of Derby came to the aid of the rebels and the prince came to an agreement with him which soon broke down, Edward captured Northampton from Montfort's son Simon before campaigning for reprisals in the lands of Derby. The first battle between the barons and the royal forces was fought at Lev on 14 May 1264, the prince led the right wing of the army very well defeating the enemy but recklessly pursued them causing them to regroup and on their return Edward was defeated. In the ensuing Treaty of Lewes Edward and Henry of Almain were taken prisoners to Montford. The army was divided into three divisions, on the left the armed knights were holding a naked body, in the middle a naked body lay with severed arms and legs, and on the right there were several corpses in armor. Edward was in prison until March, then placed under strict surveillance but escaped and joined forces with the Earl of Gloucester who this time went with him. But Montfort's forces were few, Edward easily recaptured Worcester and Gloucester. Montfort allied himself with Llewelyn, joined his son Simon's forces, and Edward made a surprise move on the castle of Kenilworth where the young Montfort was. In the ensuing Battle of Evesham on 4 August 1265 the royal army was this time significantly stronger, the barons were routed while the Earl of Montfort was killed and maimed on the battlefield. Edward gradually learned from his sufferings so much that he gained great respect from his contemporaries, he tried to come to an agreement with the younger Montfort in Lincolnshire, a part of the rebels were in Kenilworth Castle waiting for the signature of the treaty to surrender. The baronial civil war ended with the Edict of Kenilworth, the two sides came to an agreement but Edward did not participate because he was planning the Crusade. 

4 Αυγούστου 1960

ανθισμένο μπαλκόνι στις Μουρνιές(φ.Μ.Κυμάκη)

 
4 Αυγούστου 1960
Απαλείφονται από γαλλικό λεξικό οι εξής ερμηνείες του όρου \"Έλλην\": \"απατεών, λωποδύτης, παλιάνθρωπος\". Προηγήθηκε παρέμβαση της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι.

4 Αυγούστου 1936

4 Αυγούστου 1936
Αρχίζει η περίοδος της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά

Καθεστώς της 4ης Αυγούστου ονομάστηκε το δικτατορικό καθεστώς που είχε η Ελλάδα από τις 4 Αυγούστου 1936, ημερομηνία στην οποία ο Ιωάννης Μεταξάς, σε συνεργασία με το βασιλιά Γεώργιο, κατήργησε τον κοινοβουλευτισμό και επέβαλε δικτατορία, και λειτούργησε μέχρι την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1941, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Μεταξά. Ο Μεταξάς διετέλεσε πρωθυπουργός από τις 13 Απριλίου του 1936 έως τις 29 Ιανουαρίου του 1941. Στη συνέχεια, πρωθυπουργός ανέλαβε ο Αλέξανδρος Κορυζής μέχρι τις 18 Απριλίου 1941 και αργότερα ο Εμμανουήλ Τσουδερός. Τυπικά το καθεστώς καταργήθηκε με βασιλικό διάταγμα το Φεβρουάριο του 1942, ενώ η χώρα είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις του Άξονα και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν στην Αίγυπτο.

Ο Μεταξάς γράφει στο ημερολόγιό του: «Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό.»

Καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου, με εξαίρεση την τετραετία 1928-1932 η Ελλάδα υπέφερε από πολιτικά πάθη (πραξικοπήματα, δικτατορίες, χρεοκοπία, παλινόρθωση κλπ.). Στις 26 Ιανουαρίου του 1936 διεξήχθησαν εκλογές, υπό τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής, οι οποίες οδήγησαν σε πολιτικό αδιέξοδο καθ’ότι οι δύο μεγάλες παρατάξεις της εποχής, δηλαδή οι βενιζελικοί και οι βασιλόφρονες είχαν συγκεντρώσει 141 και 144 ψήφους αντίστοιχα. Λόγω του Εθνικού Διχασμού που αναζωπυρώθηκε από την κινηματική απόπειρα βενιζελικών αξιωματικών υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα το 1935 οι δύο μεγάλες παρατάξεις αδυνατούσαν να έρθουν σε συνεννόηση μεταξύ τους

ΕΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ένας ζωγραφιστός έρωτας (φ..Μ. Κυμάκη)

  πηγή : http://www.onestory.gr/post/27972494455
ΕΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
του Νεκτάριου Μπουτεράκου *
.
Για μια ακόμα φορά η κουρτίνα τραβήχτηκε και το ζεστό φως του ηλίου μπήκε στο δωμάτιο, φωτίζοντας με θέρμη και αισιοδοξία τα αντικείμενα του χώρου, κάνοντας λιγότερο ασφυκτική την κλεισούρα που ζούσα μέσα μου, πάνω μου, παντού…
Μια ακτίνα φωτός με ακούμπησε και ένιωσα ένα ρίγος, σαν με διαπερνούσε πύρινη λόγχη, χωρίς, όμως, να νιώθω πόνο, μόνο ένα κάψιμο. Και τότε την είδα, λαμπερή και μυρωδάτη, να περνάει από μπροστά μου, χωρίς να μου δίνει καμία σημασία. Πέρασε μέσα από τις ακτίνες του ηλίου και η δροσιά της σκιάς της με χάιδεψε. Ένιωσα μια ανακούφιση κι έναν ηλεκτρισμό συνάμα. Το χρυσό φως έπεσε στα ξανθά μαλλιά της κι ο χώρος έγινε ξάφνου χρυσοκίτρινος κι αυτή σαν Παναγιά σε όραμα, που λούζεται από σύννεφο αγνό. Έτσι την έβλεπα στα μάτια μου. Την αγαπούσα και συνέχισα να την αγαπώ κι ας της πρόσφερα τόσο πόνο και λύπη άθελά μου.
Άνοιξε το παράθυρο κι ένας μυρωδάτος, ανοιξιάτικος αέρας εισέβαλε απρόσκλητος στο δωμάτιο, σαν ένα αναπάντεχο, πειραχτικό φύσημα εραστή στο δέρμα της αγαπητικιάς του. Μοσχοβολούσε άνοιξη έξω με τα λουλούδια να αμολούν το ενδόμυχο άρωμά τους, όπως ένα μυστικό καλά κρατημένο, που τόσο καιρό ήθελαν να μοιραστούν με τον κόσμο και τον Θεό. Πέρασαν από το μυαλό μου τα άπειρα μπουκέτα με πολύχρωμα άνθη, να μοιάζουν με ζωγραφιές πίνακα κρεμασμένου σε τοίχο. Τα ίδια είχα προσφέρει κι εγώ στην δική μου την αγάπη, στον δικό μου τον Θεό, που τώρα δεν μπορούσα να αγγίξω, να γευτώ, να ερωτευτώ από την αρχή.
Το κελάηδημα ενός πτηνού - σπουργίτι ήταν θαρρώ - μου πήρε μακριά την πίκρα και με επανέφερε στην ομορφιά της τελειότητας της φύσης, που απλωνόταν μπροστά μου, έξω από το παραθύρι. Άρχισε να κάνει δουλειές. Να φροντίζει και να αγγίζει κάθε αντικείμενο του δωματίου με αγάπη. Ζήλεψα! Είχα καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα. Δεν άργησε να έρθει και σε μένα. Ποτέ δεν με ξεχνάει κι ας της ξερίζωσα τόσο βίαια την καρδιά. Με τα ακροδάχτυλα της με άγγιξε, μου χάιδεψε το πρόσωπο και διέκρινα ένα δάκρυ να τρέχει από τα καταπράσινα μάτια της, που έμοιαζε με στάλα φθινοπωρινής βροχής να κατρακυλάει από βαθυπράσινο φύλλο και να χάνεται σ’ ένα στροβιλισμό συναισθημάτων. Πόσο θα ήθελα να φιλήσω αυτό το δάκρυ, να το κρατήσω σαν θησαυρό μέσα στην χούφτα μου και να το φυλάξω συντροφιά μου στην απεραντοσύνη του κόσμου αυτού. Με ένα πανί, που κρατούσε στα χέρια της, πέρασε το πρόσωπο μου κι ένας χείμαρρος γλυκόξινων αναμνήσεων με κατέκλισε. Μεταφέρθηκα μέσα από την δίνη του χρόνου στο κρεβάτι του πόνου με τον ιδρώτα του πυρετού να στάζει στα βλέφαρά μου και αυτό το αλαβάστρινο χέρι, γεμάτο φροντίδα και αγάπη, να τον σκουπίζει και να μου ψιθυρίζει λόγια αγάπης και συμπόνιας.
Να, πως περνάει ο χρόνος με αναμνήσεις που σου ανακουφίζουν κάθε πόνο και μοναξιά. Ήρθε κιόλας μεσημέρι. Λαχταριστές μυρωδιές γαργάλισαν την μύτη μου. Μυρωδιές από αγαπημένες γεύσεις που δεν φεύγουν εύκολα από το μυαλό. Μυρωδιές και μουσικές, από αυτές που συνδυάζεις με πρόσωπα και καταστάσεις, που σου σημαδεύουν το είναι σου και καταγράφονται στο DNA σου, σαν αποτυπώματα άγνωστων υπάρξεων σε λίθους, τους οποίους επεξεργάζονται με ζήλο και περιέργεια οι επιστήμονες. Έτσι θα κοπιάζουν και οι ερευνητές του μέλλοντος, για να αποσπάσουν τέτοια συναισθήματα από το δικό μας DNA, ώστε να βρουν τον έρωτα και τις ιδέες, που κυρίεψαν τον homo sapiens της δικής μας εποχής.
Η φύση έξω άρχισε να παίρνει ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα, σημάδι ότι το απόγευμα ανέβηκε στον θρόνο του. Το διακρίνω από την διάφανη λευκή κουρτίνα μπροστά από το αγαπημένο μου παραθύρι. Ο ήχος του κουδουνιού σπάει την μονοτονία του χώρου κι ο ανεκπλήρωτος έρωτάς μου εισβάλει χαρούμενος στο δωμάτιο, για να ανοίξει την εξώπορτα. Αυτή η μυρωδιά, που τώρα μου ξυπνάει τον πόθο ανήκει σε ένα άρωμα, δώρο στο μοναδικό πλάσμα που ποτέ αγάπησα, για την τέταρτη επέτειο μας. Κάθε φορά που το ακουμπούσε στο απαλό δέρμα της, η πλάση άνοιγε διάπλατα την πόρτα της σε όλα τα συναισθήματα που είναι καταγεγραμμένα από το ανθρώπινο μυαλό και μου τα χάριζε απλόχερα. Έτσι διάπλατα άνοιξε και η εξώπορτα του σπιτιού και μπήκε μέσα ένα φιλικό μας ζευγάρι. Γέλια και πειράγματα άρχισαν να χορεύουν στο δωμάτιο κι εγώ κυριευμένος από ζήλεια, γιατί δεν μπορώ να συμμετέχω. Κάποιες στιγμές έπεφταν βλέμματα φευγάτα πάνω μου, βλέμματα που μόνο ίχνη λύπης και μελαγχολίας μπορεί να διακρίνει κανείς. Άραγε να ετοιμάζουν πάλι κάποια από αυτές τις αξέχαστες εκδρομές που κάναμε όλοι παρέα; Η φύση του ανθρώπου απαιτεί την συντροφιά, την ξεγνοιασιά και το να μπορείς να μοιράζεσαι απόψεις, σκέψεις και ιδέες με άλλους ομοίους σου. Και μακάριοι όσοι το έχουν ζήσει στο έπακρο αυτό. Η μοναξιά είναι κακός συνοδοιπόρος κι εγώ το βιώνω έντονα.
Χάθηκαν τα γέλια και οι χαρές από μπροστά μου και τώρα το σκηνικό πάλι αλλάζει. Δεν μπορώ πλέον να διακρίνω κάποιο φυσικό χρωματισμό έξω στην φύση, πέρα από το σκοτάδι και κάποιες αμυδρές λάμψεις από πηγές ηλεκτρισμού. Χαμηλό φως από κεριά επικρατεί μέσα στο δωμάτιο και ένα αρωματικό στικ που σιγοκαίει δίπλα μου, σαν καύτρα από ατελείωτο τσιγάρο με αιθέριο καπνό. Και να, πάλι μπροστά μου, ένας κλαμένος άγγελος να με χαϊδεύει για μια ακόμα φορά με τα ακροδάχτυλα του. Τα φτερά του, όμως, είναι μαζεμένα και κλειστά και η μελαγχολία, που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του, ταιριάζει απόλυτα με το ζοφερό σκότος που επικρατεί έξω.
Ο άγγελος μου αυτός, ο απόλυτος έρωτάς, είναι μπροστά μου κι εγώ ασάλευτος, παγιδευμένος στον χρόνο και τον χώρο, να μην μπορώ να τον πιάσω στην αγκαλιά μου, να αφουγκραστώ τον χτύπο της καρδιάς του, να μοιραστώ την αγάπη μου μαζί του, να του ζητήσω συγνώμη για την απουσία μου. Εγώ απλά είμαι κρεμασμένος από ένα καρφί σε ένα ντουβάρι, περιτριγυρισμένος από μια ξύλινη κορνίζα, η μόνη μου συντροφιά πλέον, να ζω μια ζωή που απλά δεν μπορώ να ζήσω…
.
Ο Νεκτάριος Μπουτεράκος κατάγεται από το Γύθειο Λακωνίας. Πριν κάποιους μήνες ανακάλυψε μια νέα αγάπη, που του αναστάτωσε την ζωή. Το γράψιμο! Μέχρι τότε δεν είχε πιάσει ποτέ στυλό ή μολύβι, ούτε καν είχε ακουμπήσει τα πλήκτρα του υπολογιστή, για να γράψει μια ιστορία. Πάντα του άρεσε, όμως, να διαβάζει. Αυτή τη στιγμή σπουδάζει σεναριογραφία. Έχει στο ενεργητικό του τρία ανέκδοτα βιβλία, τέσσερα θεατρικά, ένα τηλεοπτικό σενάριο και αρκετά διηγήματα… [ ιστολόγιο ] [ facebook ] [ e-mail ]

Γιόχαν Φρίντριχ Χέρμπαρτ

 

 

4 Αυγούστου 1841  πέθανε: Γιόχαν Φρίντριχ Χέρμπαρτ Γερμανός φιλόσοφος

Ο Γιόχαν Φρίντριχ Χέρμπαρτ (Johann Friedrich Herbart, 4 Μαΐου 1776 - 4 Αυγούστου 1841) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, ψυχολόγος και ιδρυτής της παιδαγωγικής ως ακαδημαϊκή αγωγή.

Ο Χέρμπαρτ θεωρείται μεταξύ των μετα-καντιανών φιλοσόφων ως επί το πλείστον ως ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ -ιδίως σε σχέση με την αισθητική.

Ο Χέρμπαρτ γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1776 στο Όλντενμπουρκ, στην Κάτω Σαξονία Μαθητής του Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε και του Φρίντριχ Σίλερ στην Ιένα, το 1802 άρχισε τη σταδιοδρομία του ως πανεπιστημιακός καθηγητής στο Γκέτινγκεν, όπου έμεινε έως τον θάνατό του το 1841

Ο Γιόχαν Φρίντριχ Χέρμπαρτ έδωσε έμφαση στις κοινωνικές αρετές και στην ανάπτυξη ενός πλήρους κύκλου ανθρωπιστικών και ιστορικών ενδιαφερόντων, και υποστήριξε πως η παιδεία θα πρέπει να ενεργοποιεί τους ανθρώπους προς την επίτευξη της αρετής, δηλαδή της εσωτερικής ελευθερίας. Θεμελίωσε και συστηματοποίησε την επιστήμη της αγωγής. Θεωρείται ο πατέρας του "ψυχολογισμού" στη φιλοσοφία

βικιπαιδεια 

4. August 1841 Gestorben: Johann Friedrich Herbart deutscher Philosoph Johann Friedrich Herbart (4. Mai 1776 - 4. August 1841) war ein deutscher Philosoph, Psychologe und Begründer der Pädagogik als akademische Ausbildung. Herbart gilt unter den nachkantischen Philosophen meist als größter Rivale Georg Wilhelm Friedrich Hegels – vor allem in ästhetischer Hinsicht. Herbert wurde am 4. Mai 1776 im niedersächsischen Oldenburg geboren. Als Schüler von Johann Gottlieb Fichte und Friedrich Schiller in Jena begann er 1802 seine Laufbahn als Universitätsprofessor in Göttingen, wo er bis zu seinem Tod 1841 blieb. Johann Friedrich Herbart betonte die sozialen Tugenden und die Entfaltung eines ganzen Kreises humanistischer und historischer Interessen und argumentierte, dass Bildung den Menschen zur Tugend, dh zur inneren Freiheit befähigen sollte. Er begründete und systematisierte die Erziehungswissenschaft. Er gilt als Vater der „Psychologie“ in der Philosophie Wikipedia

Σαμπάνια

 

Σαμπάνια

4 Αυγούστου 1693... Ο όρος σαμπάνια είναι η κατωχυρωνένη ονομασία προέλευσης για τον αφρώδη οίνο που παράγεται στην περιοχή της Καμπανίας (Champagne), στη Γαλλία. Η ρίζες της βρίσκονται πίσω στο 17ο αιώνα και πατέρας της θεωρείται ο βενεδικτίνος μοναχός Ντομ Πιερ Περινιόν (1639-1715), υπεύθυνος για την κάβα τού Αβαείου του Οτβιλιέ, όπου εκείνη την εποχή παράγονταν τα πιο ονομαστά κρασιά της χώρας

Από παλιά είχε παρατηρηθεί ότι -για αδιευκρίνιστους τότε λόγους- ορισμένα γλυκά, κυρίως, κρασιά περιείχαν τις γνωστές φυσαλίδες της σαμπάνιας, που προσέδιδαν μία ξεχωριστή γεύση στο ποτό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτές οφείλονται στο διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης αλκοολικής ζύμωσης στο μπουκάλι, μετά την εμφιάλωση τού κρασιού.

Ο Περινιόν ήταν ο άνθρωπος που μελέτησε και συστηματοποίησε τη διαδικασία αυτή, δημιουργώντας την πρώτη σαμπάνια στις 4 Αυγούστου 1693. Επιπλέον, καθιέρωσε την επιλογή ποικιλιών σταφυλιών και ανάμειξης κρασιών από διαφόρους παραγωγούς, σε κανόνες που -με μικρές παραλλαγές- ισχύουν μέχρι και σήμερα. Παρότι ήταν τυφλός, μπορούσε μόνο από τη γεύση ενός σταφυλιού να μαντέψει τον αμπελώνα προέλευσής του.

Προς τιμήν του, η εταιρία Moet et Chandon, που αγόρασε το μοναστήρι του Οτβιλιέ το 1794, έδωσε το όνομά του στην καλύτερη και ακριβότερη σαμπάνια της (Dom Perignon).

Διαβάστε περισσότερα:http://www.sansimera.gr/

articles/120#ixzz22Ye5h037

Σταφιδόψωμα της Γκόλφως

 

 

Σταφιδόψωμα της Γκόλφως

Τι χρειαζόμαστε:

1 κούπα χλιαρό νερό
3 κουταλιές γάλα νουνού
40 γρ. φρέσκια μαγιά
1 κουταλιά μέλι
3 κουταλιές ζάχαρη
3,5 κούπες αλεύρι για τσουρέκια
2 κουταλιές μαργαρίνη
1 κουταλάκι αλάτι
σταφίδες μαύρες ή ξανθές
μια τσιμπιά κανέλα (προαιρετικά)
1 κρόκο αραιωμένο με λίγο νερό για επικάλυψη
σουσάμι (προαιρετικά)

Φτιάχνει
περίπου 10 κομμάτια

Πως το κάνουμε:
Διαβάστε περισότερο: Σταφιδόψωμα της Γκόλφως

Δημήτριος Ξηρός ή Πανουργιάς

4 Αυγούστου 1834 πέθανε: Πανουργιάς Έλληνας οπλαρχηγός

Ο Δημήτριος Ξηρός ή Πανουργιάς (1759 ή 1767 - 1834) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της επαρχίας Αμφίσσης (Σάλωνα), καταγόμενος από τον Άγιο Γεώργιο και γεννημένος στη Δρέμισα. Υπήρξε από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς του Αγώνα

Το όνομα της οικογένειάς του ήταν Ξηρός και το πραγματικό όνομα θα ήταν Δημήτριος, αλλά το όνομα "Πανουργιάς" το πήρε από λάθος του νονού του, που κατά μία εκδοχή τον πέρασε για κορίτσι και τον βάφτισε Πανωραία, ενώ κατά δεύτερη εξ αιτίας επίθεσης των Τούρκων την ώρα της βάφτισης

Σε νεαρή ακόμα ηλικία καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά ένας ισχυρός Οθωμανός της περιοχής, ο Δελή Αχμέτ αφού τον λυπήθηκε και μεσολάβησε ώστε να του χαρίσουν τη ζωή, τον πήρε στην υπηρεσία του. Όταν ο Δελή Αχμέτ έγινε κλέφτης τον πήρε μαζί του σαν πρωτοπαλίκαρο. Πεθαίνοντας ο Τούρκος κλέφτης, ο Πανουργιάς πήρε τη θέση του και συνεργαζόμενος με τον Ανδρέα Ανδρούτσο έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του Λάμπρου Κατσώνη την περίοδο 1770-1792 του Ρωσσοτουρκικού Πολέμου και των Ορλωφικών Το 1813 ο Αλή πασάς, για να απαλλαγεί από τον επικίνδυνο αυτό κλέφτη, τον διόρισε αρματολό της Αμφίσσης, αλλά γρήγορα τον αντικατέστησε με τον Σουλιώτη Λάμπρο Κοσμά. Από το 1817 έως το 1820 ο Πανουργιάς έζησε στα Ιωάννινα, επιτηρούμενος από τον Αλή Πασά, ο οποίος στη διαμάχη του με τον Σουλτάνο, του δίνει την άδεια να επιστρέψει και να αναλάβει ξανά το αρματολίκι των Σαλώνων

Ο Πανουργιάς κυριεύει τον Ακροκόρινθο

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και προετοίμασε με επιτυχία την επανάσταση στην Παρνασσίδα στις 24 Μαρτίου 1821 Ηγήθηκε των οπλαρχηγών Μανίκα, Παπανδριά και Γούρα στην απελευθέρωση της πόλης της Άμφισσας στις 26 Μαρτίου 1821 και πολιόρκησε το κάστρο της, που τελικά παραδόθηκε στις 10 Απριλίου Έλαβε μέρος στις μάχες της Αλαμάνας και στο Χάνι της Γραβιάς, όπου μαζί με τον Δυοβουνιώτη οχυρώθηκαν στα υψώματα γύρω από το χάνι. Λόγω ασθενείας δεν συμμετείχε στη Μάχη των Βασιλικών, αλλά έστειλε στη θέση του το γιο του, Νάκο, με το ένοπλο σώμα του. Συμμετείχε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου ως αντιπρόσωπος της επαρχίας Αμφίσσης και πρωταγωνίστησε στην παράδοση του Ακροκορίνθου τον Ιανουάριο του 1822.

Εκπόνησε το σχέδιο καύσεως των σιτηρών κατά την κάθοδο του Δράμαλη (βλ. εκστρατεία του Δράμαλη) και αφού αποχώρησε λόγω γήρατος από τον Αγώνα, έχρισε διάδοχό του το γιο του Νάκο στην αρχηγία του σώματός του. Παρ΄ όλα αυτά, τον Ιούλιο του 1824, μετά από πρότασή του, οχυρώνεται στην Άμπλιανη όπου γίνεται μεγάλη μάχη και αποκρούονται πολυάριθμοι Τούρκοι με αρχηγούς τους Γιουσούφ και Αμπάζ Πασά (βλ. μάχη της Άμπλιανης). Ο Πανουργιάς δεν έλαβε μέρος στις εμφύλιες διαμάχες του 1825 και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να σώσει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, διαφωνόντας ακόμα και με το γιo του Νάκο (αναφέρεται χαρακτηριστικά υβριστική του επιστολή)

Διορίστηκε το 1833 μέλος της οκταμελούς επιτροπής η οποία συστάθηκε στο Ναύπλιο για να εξετάσει τις υπηρεσίες που είχαν προσφέρει οι αγωνιστές κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Πέθανε στις 4 Αυγούστου του 1834 στην Άμφισσα

Ο γιος του, Νάκος ή Ιωάννης (1801-1863), ήταν Υποστράτηγος και διατέλεσε βουλευτής, ενώ ο εγγονός του, Πανουργιάς (1844-1904), ήταν Συνταγματάρχης και βουλευτής την περίοδο 1892-1898.

Η Μεγάλη Ανατροπή της Κνωσού,....

Η Μεγάλη Ανατροπή

Υστερο - Μινωικά Χρόνια. Η Ιδανική Πολιτεία της Κνωσού, στα 1560 π.Χ., δέχεται εσωτερικά χτυπήματα από όλα τα μέτωπα. Ο Εφιάλτης συνωμοτεί εναντίον της δίκαιης εξουσίας των Μινώων, με σκοπό την ανατροπή τους και τη συγκέντρωση του πλούτου και της δύναμης της Κρήτης στα χέρια του. Ο Μίνωας Δικαιόκριτος προσπαθεί να διατηρήσει την τάξη έχοντας δίπλα του πιστή σύντροφο την Αλεξάνδρα, την οποία προορίζει για διάδοχό του.
Συνωμοσίες, δολοφονίες και μάχες αποτελούν το σκιώδες σκηνικό της εποχής εκείνης. Ωστόσο, ακόμα και εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο έρωτας, ο οποίος όμως θα δοκιμαστεί κι αυτός σκληρά.
Η Αλεξάνδρα και ο Γλαύκος, αντίπαλοι στη μάχη, αλλά πιστοί σύντροφοι στη ζωή θα δώσουν τον δικό τους αγώνα ενάντια σε όλη αυτή την αναταραχή. Ωστόσο, η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως θα θέλαμε. Η Μεγάλη Ανατροπή είναι για όλους αναπόφευκτη... Η Μινωική Ιδανική Πολιτεία εξελίσσεται κι αποδομεί τα ιδανικά της.
Το ανθρώπινο σενάριο βαθιά μέσα στον χρόνο. Η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας, η πίστη σε αξίες και ιδανικά, η ματαιοδοξία ακολούθησαν και ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι, άλλοτε σε ανηφοριές γοητευτικές και άλλοτε σε κατηφοριές της πτώσης και της παρακμής. Πολλές φορές ενυπάρχουν σε μια ταυτόχρονη συνύπαρξη ακόμη και στον ίδιο άνθρωπο. Κι είναι αυτό το προζύμι της ζωής, εκείνο που της δίνει, εντέλει, νόημα, ρυθμό και σκοπό. Οι αρχές κι οι αξίες όμως της ανθρώπινης φύσης καθώς κι οι βασικές αγωνίες και αντιλήψεις σε αυτές τις αγροτοκτηνοτροφικές κοινωνίες δεν άλλαξαν στους αιώνες και διατηρούν το κύρος τους ως σήμερα.

Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο

 

4 Αυγούστου 1526 πέθανε: Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο Ισπανός εξερευνητής

Ο Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο (Juan Sebastián Elcano, 1476 - 4 Αυγούστου 1526) ήταν Ισπανός εξερευνητής βάσκικης καταγωγής που ολοκλήρωσε τον πρώτο περίπλου της γης. Ως δεύτερος καπετάνιος ανέλαβε την ευθύνη της αποστολής μετά τον θάνατο του Μαγγελάνου στις Φιλιππίνες.
Ο Ελκάνο πολέμησε υπό τις διαταγές του Γκονθάλο Φερνάντεθ ντε Κόρδομπα στην Ιταλία, και το 1509 συμμετείχε στην ισπανική εκστρατεία του Καρδινάλιου Φρανθίσκο Χιμένεθ ντε Θισνέρος εναντίον της Αλγερίας. Αργότερα εγκαταστάθηκε στη Σεβίλη και έγινε καπετάνιος εμπορικού πλοίου. Όταν παραβίασε το ισπανικό δίκαιο παραδίδοντας ένα πλοίο σε Γενοβέζους τραπεζίτες ώστε να ξεχρεώσει ένα δάνειο, έλαβε συγχώρεση από τον Βασιλιά Κάρολο Α' αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να συμμετάσχει ως αξιωματικός στην αποστολή του Μαγγελάνου στις Ανατολικές Ινδίες. Απομονώθηκε από τον Μαγγελάνο όταν έλαβε μέρος σε μια αποτυχημένη ανταρσία στην Παταγονία. Αφού παρέμεινε αλυσοδεμένος για 5 μήνες εκτελώντας σκληρή εργασία, έγινε καπετάνιος σε γαλιόνι. 

4 de agosto de 1526 Muere: Juan Sebastián Elcano explorador español Juan Sebastián Elcano (Juan Sebastián Elcano, 1476 - 4 de agosto de 1526) fue un explorador español de origen vasco que completó la primera circunnavegación de la tierra. Como segundo capitán se hizo cargo de la expedición tras la muerte de Magallanes en Filipinas. Elcano luchó a las órdenes de Gondalo Fernández de Córdoba en Italia y en 1509 participó en la campaña española del cardenal Francisco Jiménez de Thisneros contra Argelia. Más tarde se instaló en Sevilla y se convirtió en capitán de un barco mercante. Cuando violó la ley española al entregar un barco a los banqueros genoveses para pagar un préstamo, el rey Carlos I lo perdonó comprometiéndose a servir como oficial en la expedición de Magallanes a las Indias Orientales. Se aisló de Magallanes cuando participó en una rebelión fallida en la Patagonia. Después de estar encadenado durante 5 meses realizando trabajos forzados, se convirtió en capitán de galeón.

«Ο μικρός ζωγράφος των βράχων»

 

«Ο μικρός ζωγράφος των βράχων» που εικονογράφησε η Άννα Καρνή.

Mαθαίνoντας τα χρώματα από τις... βραχογραφίες
Κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ο μικρός ζωγράφος των βράχων» της Μαρίας Πετκανοπούλου από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο

Ο μικρούλης Ποκ, ο ήρωας του παραμυθιού «Ο μικρός ζωγράφος των βράχων», μας πιάνει από το χέρι και μας οδηγεί στα σκοτεινά βάθη της σπηλιάς και του χρόνου, όπου, μέσα από μια απολαυστική ιστορία, μας μαθαίνει για τα χρώματα.

Αλλά πώς γεννήθηκε ο μικρούλης Ποκ; Όλα ξεκίνησαν πριν από πέντε σχεδόν χρόνια, όταν μια νηπιαγωγός από τη Θεσσαλονίκη, η Μαρία Πετκανοπούλου, άρχισε να αναζητά ένα παραμύθι για τα χρώματα. Κανένα όμως βιβλίο δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της για τους λιλιπούτειους μαθητές της. Έτσι, αποφάσισε να φτιάξει το δικό της παραμύθι, που το τοποθέτησε στα πολύ παλιά χρόνια, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα σε σπηλιές.

Ωστόσο, ο μικρούλης Ποκ, ο ήρωας της ιστορίας, δεν είχε ακόμα πρόσωπο. Τότε μια νεαρή φοιτήτρια της Σχολής Νηπιαγωγών θέλησε να τη βοηθήσει και μαζί αναζήτησαν τη μορφή του μικρού ζωγράφου των βράχων.

Η νεαρή ήταν η κόρη της, Άννα Καρνή, κι έτσι μαμά και κόρη αφηγούνται, σελίδα τη σελίδα, η καθεμιά με το δικό της τρόπο την περιπέτεια του Ποκ, δίνοντας στα παιδιά ένα βιβλίο φτιαγμένο με πολλή φροντίδα και αγάπη.

Το παραμύθι της νηπιαγωγού Μαρίας Πετκανοπούλου «Ο μικρός ζωγράφος των βράχων», με εικονογράφηση της κόρης της Άννας Καρνή, κυκλοφορεί σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις «Καλειδοσκόπιο».

Ρωμανός Δ΄ Διογένης

4 Αυγούστου 1072  πέθανε: Ρωμανός Δ΄ Διογένης Βυζαντινός αυτοκράτορας

Ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης (1030 - 4 Αυγούστου 1072) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας (1068 - 1071). Ανέβηκε στον θρόνο (1068) χάρη στον γάμο του με την χήρα αυτοκράτειρα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και παρέμεινε αυτοκράτορας για τρία χρόνια. Έμεινε γνωστός για την αποτυχημένη του προσπάθεια να ανορθώσει τις στρατιωτικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας με οδυνηρή κατάληξη την καταστροφική Μάχη του Μαντζικέρτ (1071). Την εποχή που ήταν αιχμάλωτος των Σελτζούκων ανατράπηκε με πραξικόπημα στην Κωνσταντινούπολη από την Δυναστεία των Δουκών, την ίδια χρονιά ελευθερώθηκε, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη αλλά ηττήθηκε, τυφλώθηκε και πέθανε από τα τραύματα του.
Άνοδος στον θρόνο

Ο Ρωμανός Διογένης ήταν γιος του Κωνσταντίνου Διογένη (πέθανε το 1032) ενός ισχυρού γαιοκτήμονα από την Καππαδοκία, η οικογένεια του συνδέθηκε μέσω των γάμων με τις ισχυρότερες οικογένειες στην Μικρά Ασία. Ο παππούς του από μητέρα ήταν ο Βασίλειος Αργυρός αδελφός του αυτοκράτορα Ρωμανού Γ΄ Αργυρού] Ο Ρωμανός Δ΄ ήταν εξαιρετικά θαρραλέος και ορμητικός, έδειξε αμέσως τα στρατιωτικά του προσόντα στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Όταν πέθανε ο προκάτοχος του Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας κατηγορήθηκε ότι σχεδίαζε να σφετεριστεί τον θρόνο από τους γιους του (1067). Την ώρα που περίμενε να δεχτεί την ποινή του η χήρα του αυτοκράτορα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα του δήλωσε ότι όχι απλά τον συγχωρούσε αλλά τον επέλεξε σαν επόμενο σύζυγο και κηδεμόνα των γιων της.Η Ευδοκία πήρε την πρωτοβουλία επειδή χρειαζόταν επειγόντως έναν ισχυρό σύζυγο την εποχή που οι Σελτζούκοι έκαναν επέλαση στα ανατολικά, ήταν επίσης γοητευμένη από τον Ρωμανό. Η απόφαση συνάντησε αρχικά αντιδράσεις αλλά η επέλαση των Τούρκων στην Καππαδοκία που κατέλαβαν την Καισάρεια δεν άφηνε άλλα περιθώρια, χρειαζόταν ένας δυναμικός αυτοκράτορας Η Ευδοκία έσπασε τον όρκο που έκανε στον Κωνσταντίνο Ι΄ ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ, ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Ιωάννης Η΄ Ξιφιλίνος επικύρωσε τον γάμο τους (1 Ιανουαρίου 1068), ο Ρωμανός και η Ευδοκία στέφτηκαν αυτοκράτορες.

Ο Ρωμανός Δ΄ ορίστηκε κηδεμόνας και Συναυτοκράτορας με τους τρεις θετούς γιους του Μιχαήλ, Κωνστάντιο και Ανδρόνικο Δούκα. Η άνοδος του ενόχλησε έντονα την οικογένεια των Δουκάδων ειδικότερα τον Καίσαρα Ιωάννη Δούκα μικρότερο αδελφό του Κωνσταντίνου Ι΄ που έγινε αρχηγός της εξέγερσης. Η Βαράγγειος Φρουρά ήταν επίσης έντονα ενοχλημένη με τον δεύτερο γάμο της Ευδοκίας και την παραβίαση του όρκου στον Κωνσταντίνο Ι΄, το ίδιο και ο Μιχαήλ Ψελλός. Ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης ήταν ωστόσο αποφασισμένος να δείξει την αξία του στο πεδίο της μάχης σαν αρχηγός του στρατού εναντίον των Σελτζούκων.

JO Nesbo Ο λυτρωτής

JO Nesbo Ο λυτρωτής

Μια παγωμένη βραδιά στο Όσλο, παραμονές Χριστουγέννων, κόσμος είναι μαζεμένος σε μια υπαίθρια συναυλία του Στρατού Σωτηρίας. Μια έκρηξη διακόπτει τη μουσική, ένας ένστολος πέφτει νεκρός, με μια σφαίρα εξ επαφής στο κεφάλι. Ο Χάρι Χόλε και η ομάδα του δεν έχουν πολλά στοιχεία στη διάθεσή τους: δεν υπάρχει ούτε ύποπτος ούτε όργανο του εγκλήματος ούτε κίνητρο. Όταν όμως ο δολοφόνος ανακαλύπτει πως σκότωσε το λάθος άτομο, τότε αρχίζουν τα πράγματα να περιπλέκονται. Χάρη στην εντατική δουλειά της ομάδας του, ο Χάρι καταφέρνει να εντοπίσει τον πληρωμένο δολοφόνο (μέσω πιστωτικών καρτών, ψεύτικου διαβατηρίου και της επικοινωνίας με τον εργοδότη του). Χωρίς χρήματα, μόνο με έξι σφαίρες στο όπλο του και χωρίς στέγη, ο δολοφόνος είναι όλο και πιο απελπισμένος. Θα κάνει το παν για να εξολοθρεύσει τον στόχο του.

Ερρίκος Α'

4 Αυγούστου 1060 πέθανε: Ερρίκος Α' βασιλιάς της Γαλλίας

Ο Ερρίκος Α' της Γαλλίας (Henri Ier, Ρενς 4 Μαΐου 1008 - 4 Αυγούστου 1060) βασιλιάς των Φράγκων (1031 - 1060) ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά Ροβέρτου Β' των Φράγκων και της Κωνσταντίας του Άρλ. Το Φραγκικό βασίλειο έφτασε στην εποχή του στο μικρότερο μέγεθος του και θεωρείται ως ένας από τους πιο ασθενείς Καπετίδες μονάρχες, παρόλα αυτά πολλοί ιστορικοί τον κρίνουν σαν έξυπνο και δυναμικό βασιλιά. Στέφθηκε βασιλιάς των Φράγκων στον Καθεδρικό ναό του Ρεμς σύμφωνα με τα έθιμα της δυναστείας των Καπετιδών στις 14 Μαΐου 1027, ο πατέρας του ζούσε αλλά είχε ελάχιστες εξουσίες μέχρι τον θάνατο του.

Η βασιλεία του όπως και των προγενεστέρων του κυριαρχείται από εμφύλιες διαμάχες, συμμάχησε με τον αδελφό του Ροβέρτο με την υποστήριξη της μητέρας τους κατά του πατέρα τους (1025). Η μητέρα τους μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού τους Ούγου υποστήριξε τον Ροβέρτο σαν διάδοχο, αλλά μετά το θάνατο του πατέρα τους επέτρεψε στον Ερρίκο να κληρονομήσει τον θρόνο. Ο Ροβέρτος για να εξευμενιστεί από τον θυμό του πήρε σαν αντάλλαγμα το δουκάτο της Βουργουνδίας (1032) το οποίο του είχε το παραχωρήσει ο πατέρας του (1016). 

 4 août 1060 Mort : Henri Ier roi de France Henri Ier de France (Henri Ier, Rennes 4 mai 1008 - 4 août 1060) Roi des Francs (1031 - 1060) était le deuxième fils et successeur du roi Robert II des Francs et de Constance d'Arles. Le royaume franc a atteint sa plus petite taille en son temps et est considéré comme l'un des monarques capétiens les plus faibles, cependant de nombreux historiens le jugent comme un roi intelligent et dynamique. Il est couronné roi des Francs en la cathédrale de Reims selon les coutumes de la dynastie des Capétides le 14 mai 1027, son père a vécu mais n'a eu que peu de pouvoir jusqu'à sa mort. Son règne comme celui de ses prédécesseurs est dominé par la guerre civile, il s'allie à son frère Roberto avec le soutien de leur mère contre leur père (1025). Leur mère après la mort de leur frère aîné Hugh a soutenu Roberto en tant qu'héritier, mais après la mort de leur père, elle a permis à Henry d'hériter du trône. Pour apaiser sa colère, Robert prit en échange le duché de Bourgogne (1032) que son père lui avait accordé (1016).

Σωκράτης

 

 Όπως φαίνεται και από ένα απόσπασμα από την Απολογία του Σωκράτη και από την περίφημη φράση του «Έν οιδα οτι ούδέν οιδα», ο ίδιος δε θεωρούσε τον εαυτό του σοφό. Όταν λοιπόν το μαντείο των Δελφών υπέδειξε στον φίλο του Χαιρεφώντα τον Σωκράτη ως το σοφότερο όλων, ο ίδιος αποφάσισε να το ψάξει. Για το λόγο αυτό πλησίαζε κάποιους από αυτούς που θεωρούνταν τότε σοφοί, αλλά διαπίστωνε μέσα από τις ερωτήσεις τους ότι τελικά δεν ήταν και τόσο σοφοί· προσπαθούσε μάλιστα να τους δείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφοί όσο νόμιζαν κι αυτή του η στάση ήταν που ενέπνευσε αντιφατικά αισθήματα και μίση ακόμη εναντίον του. Ένας άνθρωπος που βάζει σκοπό της ζωής του να αποδείξει την άγνοια όσων σπουδαίων περνιούνται για σοφοί σίγουρα θα κινήσει το μίσος των θιγόμενων και των οπαδών τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απειλή.

Ο Σωκράτης έκανε την ειρωνεία όπλο της σκέψης, όπλο της αναζήτησης της φιλοσοφικής έρευνας. Ίσως στην αμφισβήτηση να έμοιαζε με τους σοφιστές. Κι αυτοί αρνούνταν να δεχτούν ως δεδομένες τις παραδεδεγμένες αλήθειες. Αλλά η αμφισβήτησή τους κατέληγε στην άρνηση: αφού δεν μπορεί κανείς να ανακαλύψει την αλήθεια, αλήθεια δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει δεν έχει καμία σημασία δεν έχει, διότι δε μας επηρεάζει. Απέναντι στην αμφισβήτηση αυτή ο Σωκράτης αντιπαραθέτει μια θετική αμφισβήτηση (των σοφιστών είναι αρνητική η αμφισβήτηση, αφού αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει, την αρνούνται): αμφισβητώντας τις παραδοσιακές αξίες και τις παραδοσιακές αρχές, αναζητά τη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. Πολύ περισσότερο, αναζητά την πρώτη αλήθεια, την αναλλοίωτη, που δεν επηρεάζεται από τις συνθήκες, που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο.

Η διαλεκτική μέθοδος του Σωκράτη

Δύο ήταν τα όπλα του Σωκράτη, η διαλεκτική και η μαιευτική. Η διαλεκτική είναι το μέσο για τον έλεγχο και την εξαγωγή συμπερασμάτων, που κατ'αρχήν σημαίνει διάλογος. Δεν πρόκειται βέβαια για οποιαδήποτε συζήτηση. Η σωκρατική διαλεκτική είναι η σταδιακή , βήμα-βήμα, αναίρεση των θέσεων του συνομιλητή και, στη συνέχεια, η επίσης σταδιακή προσπάθεια να εξαχθεί ένα νέο συμπέρασμα, μια νέα προσέγγιση της αλήθειας. Στους πλατωνικούς διαλόγους, ο συνομιλητής του Σωκράτη εκθέτει κατ'αρχήν μια άποψη για το θέμα που πρόκειται να συζητηθεί, την οποία ο ίδιος θεωρεί ολοκληρωμένη και θεμελιωμένη. Με ερωτήσεις που φαντάζουν σχεδόν απλοϊκές, ο Σωκράτης εξαναγκάζει τον συνομιλητή του να φτάσει στην ακραία συνέπεια των θέσεων που υποστήριξε κι εκεί αποδεικνύεται η σαθρότητα των λογικών επιχειρημάτων που αυτός χρησιμοποίησε. Από αυτό το σημείο αρχίζει μια νέα συζήτηση, όπου και πάλι καθοδηγώντας με ερωτήματα του συνομιλητή του ο Σωκράτης τον οδηγεί στη γενική αλήθεια στην αλήθεια δηλαδή που υπάρχει ανεξαρτήτως των περιστάσεων και των συνθηκών, στην πρώτη αλήθεια των πραγμάτων.

Η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Σωκράτης, στους πλατωνικούς διαλόγους, δεν αποφαίνεται ο ίδιος εκ των προτέρων, δεν παραθέτει ο ίδιος εξαρχής κάποια θεωρία ή άποψη. Αντίθετα, όλη η διανοητική προσπάθεια της συζήτησης στρέφεται στο να εξαχθεί η σωκρατική άποψη από τον αντίπαλο. Πρόκειται για αυτό που ο ίδιος ο Σωκράτης ονόμαζε μαιευτική. Μαιευτική βεβαίως είναι η δουλειά της μαίας, της μαμής που συμπαραστέκεται και βοηθάει την ετοιμόγεννη γυναίκα στον τοκετό. Παίρνοντας ως παράδειγμα τη δουλειά της μητέρας του, που ήταν μαία, ο Σωκράτης ισχυριζόταν πως καμία φιλοσοφική θεωρία δεν "γέννησε" ο ίδιος, αλλά πως, σαν μαία, βοηθάει τον συνομιλητή του να "γεννήσει" από μέσα του την αλήθεια. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει πως για τον Σωκράτη ο άνθρωπος γνωρίζει την αλήθεια, την Ιδέα, και πως η προσπάθεια της φιλοσοφικής σκέψης έγκειται στο να βοηθήσει τον άνθρωπο να την ξαναθυμηθεί, να την επαναφέρει στη μνήμη του.

Σε ποια θέματα επικέντρωσε το ενδιαφέρον του ο Σωκράτης και σε τι διαφέρει η προσέγγισή του στα θέματα αυτά από την προσέγγιση των προγενεστέρων φιλοσόφων και ιδίως των σοφιστών;

Ο Σωκράτης επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στον ίδιο τον άνθρωπο και στην κοινωνία του. Έχει μάλιστα λεχθεί ότι «κατέβασε τη φιλοσοφία από τα άστρα στη γη», με την έννοια ότι, χάρη στη δική του προσωπικότητα, οι φιλόσοφοι έπαψαν να ασχολούνται τόσο με τα φυσικά φαινόμενα. Ο Αριστοτέλης μάλιστα, στο έργο του Περί ζώων μορίων, έγραψε πως «με τον Σωκράτη έληξε η περίοδος αναζήτησης των φυσικών πραγμάτων και οι φιλοσοφούντες ασχολήθηκαν με την αρετή που είναι χρήσιμη και την πολιτική-με την ηθική και πολιτική φιλοσοφία». Η αλήθεια είναι πως με τα πολιτικά προβλήματα ασχολήθηκαν και οι προγενέστεροι φιλόσοφοι, ενώ ζητήματα ηθικής απασχόλησαν και τον Δημόκριτο και πολλούς σοφιστές. Ο Σωκράτης όμως είναι αυτός που έστρεψε τον φιλοσοφικό στοχασμό κατ' αποκλειστικότητα σε τέτοια θέματα. Ο λόγος που τα σωκρατικά ενδιαφέροντα σημάδεψαν κατά ανεξίτηλο τρόπο την ιστορία της φιλοσοφίας πρέπει να αναζητηθεί στο σωκρατικό τρόπο σκέψης, στο γεγονός δηλαδή πως ο Σωκράτης δεν ενδιαφερόταν απλώς για τον ορθό τρόπο ζωής και δράσης είτε στο προσωπικό είτε στο κοινωνικό επίπεδο. Αντίθετα από τους σοφιστές, που το ενδιαφέρον τους ήταν καθαρά χρησιμοθηρικό, ο Σωκράτης αναζήτησε ένα σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο να καθοριστεί αυστηρά και αμετάκλητα κάθε έννοια καλού, αρετής και σοφίας. Όπως οι πρώτοι φιλόσοφοι αναζητούσαν την πρώτη αρχή της δημιουργίας, ο Σωκράτης αναζήτησε την αρχή κάθε ηθικής έννοιας, που δεν επηρεάζεται από ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες ούτε από τη δυνατότητα αντίληψης του κάθε ανθρώπου. Αναζήτησε δηλαδή το απόλυτο απορρίπτοντας το σχετικό, την ουσία της ηθικής κι όχι τα ηθικά φαινόμενα.

Η συμβολή του Σωκράτη στη λογική είναι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η επεξεργασία της επαγωγικής μεθόδου με σκοπό την εξαγωγή καθολικών ορισμών.

Όπως λέει ο Αριστοτέλης στα Μετά τα Φυσικό του, ο δρόμος που λογικά ακολούθησε ο Σωκράτης για να αναζητήσει ακριβώς την απόλυτη ουσία των ηθικών εννοιών, ήταν η επαγωγική μέθοδος (οι έπακτικοί λόγοι), με σκοπό την εξαγωγή καθολικών ορισμών (το όρίζεσθαι καθόλου). Ξεκινώντας δηλαδή από τα παραδείγματα, συνήθως παρμένα από την καθημερινή ζωή και εμπειρία, προσπαθούσε να οδηγήσει τη σκέψη του συνομιλητή του στην εξαγωγή καθολικών συμπερασμάτων, που να ξεπερνούν την εμπειρία και να φθάνουν σε μια απόλυτη γνώση του θέματος. Και η διαδικασία αυτή είχε επιτυχία όταν προέκυπτε τελικά ένας απόλυτος ορισμός , δηλαδή μια απόλυτη γνώση, για την αλήθεια του καλού και του κακού, της αδικίας και του δικαίου, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της σωφροσύνης και της άνοιας, του θάρρους και της δειλίας, της ορθής διακυβέρνησης και της δεσποτείας. Έτσι ο άνθρωπος που ισχυριζόταν πως το μόνο πράγμα που γνωρίζει ήταν η ίδια του η άγνοια, σημάδεψε οριστικά την πορεία της φιλοσοφίας υποδεικνύοντας πως η λογική σκέψη κι όχι οι αισθήσεις είναι ο μοναδικός οδηγός προς την αλήθεια, προς το καθολικό και το αιώνιο.

Η δίκη και ο θάνατος του Σωκράτη

Η κατηγορία εναντίον του Σωκράτη ήταν ότι ο Σωκράτης δεν πίστευε στους θεούς της πόλης , αλλά εισήγαγε καινά (καινούργια) δαιμόνια· επίσης ότι αδικεί και διαφθείρει τους νέους. Η μήνυση κατά του Σωκράτη έγινε από τον Μέλητο, έναν ποιητή του οποίο μοναδική δόξα αποτελεί το γεγονός ότι υπήρξε κατήγορος του φιλοσόφου. Κατήγοροι ήταν επίσης ο Άνυτος και ο Λύκων. Ο πρώτος ήταν πλούσιος βυρσοδέψης και γνωστός πολιτικός, που είχε εκλεγεί και στρατηγός το 409 και είχε εξοριστεί από τους Τριάκοντα Τυράννους. Ο δεύτερος ήταν ρήτορας.

Πού στήριξαν οι μηνυτής του Σωκράτη την κατηγορία για «διαφθορά» των νέων;

Η κατηγορία για διαφθορά των νέων είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματική αιτίας δίωξης του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος ασφαλώς και δε διέφθειρε τους νέους που τον ακολουθούσαν. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος στην Απολογία του, κατά Πλάτωνα, τα νέα παιδιά που τον έβλεπαν να ξεσκεπάζει στην αγορά την ψευδή σοφία των σοφιστών και των δημαγωγών γοητεύονταν από αυτό το "παιχνίδι" που οδηγούσε στην αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της αλήθειας. Και, εξίσου φυσικά, ως απειλούμενοι από τον Σωκράτη και τις ενοχλητικές ερωτήσεις του θεωρούσαν πως η γοητεία που ο φιλόσοφος ασκούσε στη νεολαία ήταν "διαφθορά". Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη πολύ σημαντικό στοιχείο: πολλοί από τους νέους που ανήκαν στον κύκλο του Σωκράτη πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική και έπαιξαν ρόλο αρνητικό σε μια καταστροφική για την Αθήνα εποχή. Ο Αλκιβιάδης, πρώτος απ' όλους, ήταν μεν δημοκρατικός, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, αφού δε δίστασε και να αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες. Πολλοί φίλοι του Σωκράτη, από την άλλη μεριά, τάχθηκαν με την ακραία μερίδα των ολιγαρχικών και στήριξαν το πραξικόπημα των Τριάκοντα Τυράννων. Ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης μάλιστα, θείοι του Πλάτωνα, ήταν από τους ηγέτες τους. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους κατηγόρους του να αφήσουν να εννοηθεί πως οι θεωρίες του δασκάλου ήταν υπεύθυνες για την κατάληξη των "μαθητών".

Ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι της δίωξης του Σωκράτη;

Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για αθεΐα και για διαφθορά των νέων, όμως δεν ήταν αυτοί οι πραγματικοί λόγοι της δίωξής του. Ειδικά αναφορικά με την αθεΐα, η αρχαιοελληνική θρησκεία δεν είχε ιερά βιβλία και ιερατείο, "κανόνες" δηλαδή με τους κανείς συμφωνεί ή τους παραβαίνει. Η κατηγορία για διαφθορά των νέων είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματική αιτίας δίωξης του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος ασφαλώς και δε διέφθειρε τους νέους που τον ακολουθούσαν. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος στην Απολογία του, κατά Πλάτωνα, τα νέα παιδιά που τον έβλεπαν να ξεσκεπάζει στην αγορά την ψευδή σοφία των σοφιστών και των δημαγωγών γοητεύονταν από αυτό το "παιχνίδι" που οδηγούσε στην αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της αλήθειας. Και, εξίσου φυσικά, ως απειλούμενοι από τον Σωκράτη και τις ενοχλητικές ερωτήσεις του θεωρούσαν πως η γοητεία που ο φιλόσοφος ασκούσε στη νεολαία ήταν "διαφθορά". Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη πολύ σημαντικό στοιχείο: πολλοί από τους νέους που ανήκαν στον κύκλο του Σωκράτη πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική και έπαιξαν ρόλο αρνητικό σε μια καταστροφική για την Αθήνα εποχή. Ο Αλκιβιάδης, πρώτος απ' όλους, ήταν μεν δημοκρατικός, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, αφού δε δίστασε και να αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες. Πολλοί φίλοι του Σωκράτη, από την άλλη μεριά, τάχθηκαν με την ακραία μερίδα των ολιγαρχικών και στήριξαν το πραξικόπημα των Τριάκοντα Τυράννων. Ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης μάλιστα, θείοι του Πλάτωνα, ήταν από τους ηγέτες τους. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους κατηγόρους του να αφήσουν να εννοηθεί πως οι θεωρίες του δασκάλου ήταν υπεύθυνες για την κατάληξη των "μαθητών".

Τι σχέση είχε η σωκρατική ειρωνεία με απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου της Ηλιαίας για καταδίκη του φιλοσόφου σε θάνατο;

Το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, που απαρτιζόταν από 500 δικαστές κληρωμένους από το σύνολο των πιο ηλικιωμένων πολιτών, έκρινε τον Σωκράτη ένοχο με μέτρια πλειοψηφία (281 έναντι 220). Στη δεύτερη ψηφοφορία, που αφορούσε την ποινή, η καταδίκη σε θάνατο ψηφίστηκε από περισσότερους (300 έναντι 201). Η σωκρατική ειρωνεία δεν ήταν άσχετη με την εξέλιξη αυτή: όταν του δόθηκε ο λόγος προκειμένου, κατά το νόμο, να προτείνει και αυτός μια ποινή, ο Σωκράτης , αντί να προτείνει λ.χ. την εξορία, πρότεινε την περιφρόνησή του και προς το δικαστήριο και προς το θάνατο. Είπε, χαρακτηριστικά, ότι θα έπρεπε να τον βάλουν στο πρυτανείο και να τον τρέφουν δωρεάν! Εξηγώντας στη συνέχεια γιατί ένας άνθρωπος της ηλικίας του κανένα λόγο δεν έχει να φοβάται το θάνατο, προτείνει για τυπικούς λόγους το πρόστιμο της μιας μνας. Το ποσό αυτό ανέβασαν στις 30 μνες ο Πλάτωνας, ο Κρίτωνας και οι φίλοι του, που μπήκαν εγγυητές, αφού η περιουσία του Σωκράτη δεν ξεπερνούσε τις 5 μνες.

Ποια στάση τήρησε ο Σωκράτης απέναντι στο δικαστήριο και την καταδικαστική του απόφαση;

Μετά την καταδίκη του ο Σωκράτης έμεινε περίπου έναν μήνα στο κρατητήριο. Τις μέρες εκείνες γίνονταν στο ιερό νησί του Απόλλωνα, την Δήλο, τα Δήλια. Οι Αθηναίοι είχαν στείλει εκεί θεωρία (επίσημη αποστολή σε ιερή τελετή)αντιπροσώπους της πόλης και το ένα από τα δύο ιερά πλοία τους, την Πάραλο. Κατά το έθιμο, δεν μπορούσε να γίνει εκτέλεση μέχρι την επιστροφή του πλοίου. Στη διάρκεια της κράτησής του, και ως την τελευταία στιγμή, ο Σωκράτης αντιστάθηκε στις προσπάθειες των φίλων του να αποδράσει. Όπως περιγράφει και ο Πλάτωνας στον Κρίτωνα, ο Σωκράτης πίστευε πως το γεγονός ότι αδικήθηκε από τους συμπολίτες του δεν αποτελούσε δικαιολογία για να διαπράξει αδικία εναντίον των νόμων της πόλης του. Έτσι, ήπιε το κώνειο, συζητώντας με τους φίλους του για την αθανασία της ψυχής και πέθανε μέσα στο κελί του δεσμωτηρίου.

Πηγή: Πετρά Χριστίνα, Φιλοσοφικός Λόγος, Πλάτωνος «Πρωταγόρας

As can be seen from a passage from the Apology of Socrates and from his famous phrase "En ida oti uden ida", he himself did not consider himself wise. So when the oracle of Delphi indicated to his friend Chaerephonas Socrates as the wisest of all, he decided to look for it. For this reason he approached some of those who were considered wise at the time, but found through their questions that they were not so wise after all; he even tried to show them that they were not as wise as they thought and it was his attitude that inspired contradictions feelings and hatred still against him. A man who makes it his life's purpose to prove the ignorance of the great who pass for wisdom will certainly arouse the hatred of the afflicted and their followers. Such a man is a threat. Socrates made irony a weapon of thought, a weapon of the pursuit of philosophical research. Perhaps in questioning he resembled the Sophists. They too refused to accept accepted truths for granted. But their questioning ended in denial: since one cannot discover the truth, truth does not exist, and if there is, it does not matter, because it does not affect us. Against this questioning, Socrates juxtaposes a positive questioning (the sophists' questioning is negative, since they question the truth, but come to the conclusion that it does not exist, they deny it): by questioning traditional values ​​and traditional principles, he seeks the deeper truth of things . Much more, he seeks the first truth, the immutable, which is not affected by circumstances, which does not depend on man. Socrates' dialectical method Socrates had two weapons, dialectics and midwifery. Dialectic is the means of checking and drawing conclusions, which in principle means dialogue. Of course, this is not just any discussion. Socratic dialectic is the gradual, step-by-step, undoing of the interlocutor's positions, and then the also gradual attempt to draw a new conclusion, a new approach to the truth. In the Platonic dialogues, Socrates' interlocutor presents in principle a point of view on the subject to be discussed, which he himself considers complete and well-founded. With questions that seem almost simplistic, Socrates forces his interlocutor to reach the extreme consistency of the positions he supported, and there the flimsiness of the logical arguments he used is demonstrated. From this point a new discussion begins, where once again guiding his interlocutor with questions, Socrates leads him to the general truth, that is, the truth that exists regardless of circumstances and conditions, to the first truth of things. Socrates' midwifery method It is characteristic that Socrates, in the Platonic dialogues, does not decide himself in advance, he does not cite any theory or point of view from the beginning. Instead, all the intellectual effort of the debate is directed at extracting the Socratic view from the opponent. This is what Socrates himself called midwifery. Obstetrics, of course, is the work of the midwife, the midwife who stands by and helps the woman about to give birth. Taking as an example the work of his mother, who was a midwife, Socrates claimed that he did not "give birth" to any philosophical theory himself, but that, like a midwife, he helps his interlocutor to "give birth" to the truth from within. But what does this mean? It means that for Socrates man knows the truth, the Idea, and that the effort of philosophical thought lies in helping man to remember it again, to bring it back to his memory. In what subjects did Socrates focus his interest and how does his approach to these subjects differ from the approach of earlier philosophers and especially the sophists? Socrates focused his interest on man himself and his society. It has even been said that he "brought philosophy down from the stars to the earth", in the sense that, thanks to his own personality, philosophers stopped being so concerned with natural phenomena. In fact, Aristotle, in his work On Animal Molecules, wrote that "with Socrates the period of searching for natural things ended and philosophers dealt with virtue that is useful and politics - with moral and political philosophy". The truth is that the earlier philosophers also dealt with political problems, while Democritus and many sophists were also concerned with moral issues. Socrates, however, is the one who turned philosophical reflection exclusively on such matters. The reason why Socratic interests left an indelible mark on the history of philosophy must be sought in the Socratic way of thinking, that is, in the fact that Socrates was not only interested in the right way of life and action either on a personal or social level. On the contrary

from the sophists, whose interest was purely utilitarian, Socrates sought a firm ground on which to define strictly and irrevocably every concept of goodness, virtue, and wisdom. As the first philosophers looked for the first principle of creation, Socrates looked for the principle of every moral concept, which is not affected by historical and social conditions or by the possibility of perception of each person. In other words, he sought the absolute by rejecting the relative, the essence of morality and not the moral phenomena. Socrates' contribution to logic is, according to Aristotle, the elaboration of the inductive method in order to derive universal definitions. As Aristotle says in his After the Physics, the path that Socrates logically followed to seek exactly the absolute essence of moral concepts, was the inductive method (the conclusive reasons), with the aim of deriving universal definitions (it is not defined at all). In other words, starting from the examples, usually taken from everyday life and experience, he tried to lead the thinking of his interlocutor to draw universal conclusions, which go beyond experience and reach an absolute knowledge of the subject. And this process was successful when there finally emerged an absolute definition, i.e. an absolute knowledge, of the truth of good and evil, injustice and justice, beauty and ugliness, sanity and insanity, courage and cowardice. , of good governance and despotism. Thus the man who claimed that the only thing he knew was his own ignorance, definitively marked the course of philosophy by indicating that logical thought and not the senses is the only guide to the truth, to the universal and the eternal. The trial and death of Socrates The charge against Socrates was that Socrates did not believe in the gods of the city, but introduced new (new) demons; also that he wronged and corrupted the young. The lawsuit against Socrates was made by Melitus, a poet whose only glory is the fact that he was the philosopher's accuser. Anytos and Lykon were also accusers. The first was a rich tanner and a well-known politician, who had been elected general in 409 and had been exiled by the Thirty Tyrants. The second was an orator. Where did Socrates' accusers base their charge of "corrupting" the youth? The charge of corrupting the youth had more to do with the real reason for Socrates' persecution. The philosopher certainly did not corrupt the young people who followed him. But, as he himself says in his Apology, according to Plato, the young children who saw him exposing the false wisdom of sophists and demagogues in the market were fascinated by this "game" that led to the search for the essence of things and the truth . And, just as naturally, as threatened by Socrates and his vexing questions, they considered the philosopher's fascination with youth to be "corruption." But there is another very important element: many of the young people who belonged to Socrates' circle took an active part in politics and played a negative role in a disastrous era for Athens. Alcibiades, first of all, was democratic, but extremely controversial, since he did not hesitate to defect to the Spartans. Many friends of Socrates, on the other hand, sided with the extreme faction of the oligarchs and supported the coup of the Thirty Tyrants. Critias and Charmides, Plato's uncles, were among their leaders. This fact allowed his accusers to imply that the teacher's theories were responsible for the fate of the "students". What were the political reasons for the persecution of Socrates? Socrates was accused of atheism and corruption of the youth, but these were not the real reasons for his persecution. Especially with regard to atheism, the ancient Greek religion had no holy books and priesthood, "rules" that one agrees with or violates. The charge of corrupting the youth had more to do with the real reason for Socrates' persecution. The philosopher certainly did not corrupt the young people who followed him. But, as he himself says in his Apology, according to Plato, the young children who saw him exposing the false wisdom of sophists and demagogues in the market were fascinated by this "game" that led to the search for the essence of things and the truth . And, just as naturally, as threatened by Socrates and his vexing questions, they considered the philosopher's fascination with youth to be "corruption." But there is another very important element: many of the young people who belonged to Socrates' circle took an active part in politics and played a negative role in a disastrous era for Athens. Alcibiades, first of all, was democratic, but extremely controversial, since he did not hesitate to defect to the S

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

4 Αυγούστου 1875  πέθανε: Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Δανός συγγραφέας

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen, 2 Απριλίου 1805 - 4 Αυγούστου 1875) ήταν Δανός λογοτέχνης, συγγραφέας παραμυθιών.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Όντενσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του ξέπεσε και δούλευε τσαγκάρης, για να ζήσει την οικογένειά του. Αλλά, μην μπορώντας να αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό, με τη μητέρα του για μόνο στήριγμα.

Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.

Επειδή είχε ωραία φωνή, άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.

Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Όντενσε, που τον κάλεσε στα 1867. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη. 

4. august 1875 Død: HC Andersen dansk forfatter HC Andersen (HC Andersen, 2. april 1805 – 4. august 1875) var en dansk eventyrforfatter. Biografi Han blev født den 2. april 1805 i Odense, på øen Fyn, Danmark. Hans far faldt ud og arbejdede som skomager for at forsørge sin familie. Men ude af stand til at udholde fattigdom, døde han meget ung og efterlod sin søn Hans forældreløs, med sin mor som sin eneste støtte. Hans var et nysgerrigt barn med en ekstraordinær fantasi. Mange gange blev han set gå ned ad gaden som en drømmer, og hans sind var intet andet sted end i digte og læsning. Han forsøgte forgæves at lære sin fars kunst. Da han var færdig med skolen for fattige børn, gik han ind i en skrædderbutik for at lære kunsten, men det lykkedes heller ikke der. Hans interesse blev vundet af teatret, hvor han lærte hele scener udenad fra de skuespil, han så. Når han var sammen med sine venner, elskede han at recitere og synge. Han var fjorten år, da han i jagten på en bedre formue ankom til København med sin egen formue på 30 francs med det formål at blive skuespiller. Han tog eksamen på Den Kongelige Dramaskole, men var så grim og tynd, at de ikke accepterede ham. Fordi han havde en smuk stemme, begyndte han at studere musik, men han blev pludselig syg og mistede stemmen. Det eneste talent, der var tilbage til ham, var poesiens talent. Han kunne lide teksterne og fandt en protektor, Kellan, som sendte ham til universitetet, hvor han vandt en kongelig bevilling. I 1827 udgav han sine digte og udgav derefter en række værker, der sikrede ham verdensberømmelse. Efter at have udgivet flere bøger begyndte han sine rejser. Han turnerede i Tyskland, Frankrig, England, Grækenland, Italien, Tyrkiet og rejste til Østen. Han opnåede stor berømmelse, og hans største lykke var den modtagelse, som hans hjemland Odense indrømmede, som kaldte ham i 1867. Han døde den 4. august 1875 i København.

Τιραμισού για άσχετους

Τιραμισού για άσχετους 

Τι χρειαζόμαστε:

2 πακέτα σαβουαγιάρ
1 μορφατ
1 πακέτο τυρί κρέμα
μισή κούπα ζάχαρη
2 κουταλιές καφέ
2 κουταλιές ζάχαρη
Κακάο

Φτιάχνει
8 κομάτια μεγαλούτσικα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο:Τιραμισού για άσχετους

Ισαάκ Ίλιτς Λεβιτάν

4 Αυγούστου 1900 πέθανε: Ισαάκ Λεβιτάν Ρώσος ζωγράφος 

Ο Ισαάκ Ίλιτς Λεβιτάν (ρωσικά: Исаа́к Ильи́ч Левита́н, αγγλικά: Isaac Ilyich Levitan, 30 Αυγούστου 1860 – 4 Αυγούστου 1900) ήταν Ρώσος ζωγράφος, ένας από τους πιο σημαντικούς τοπιογράφους της ευρωπαϊκής ζωγραφικής του 19ου αιώνα και τους θεμελιωτές της ρωσικής τοπιογραφίας.

Ο Ισαάκ Λεβιτάν γεννήθηκε στο Κιμπαρτάς της Λιθουανίας και προερχόταν από φτωχή, αλλά μορφωμένη εβραϊκή οικογένεια. Στις αρχές του 1870, η οικογένεια Λεβιτάν μετακόμισε στη Μόσχα. Το Σεπτέμβριο του 1873, ο Ισαάκ Λεβιτάν εγγράφηκε στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας, ακολουθώντας το τμήμα τοπιογραφίας. Είχε καθηγητές τους διάσημους ζωγράφους Αλεξέι Σαβράσοφ, Βασίλι Περόφ και Βασίλι Πολένοφ. 

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Σχολή, συνδέθηκε με στενή φιλία με τους ζωγράφους Κονσταντίν Κορόβιν, Μιχαήλ Νεστέροφ και Νικολάι Τσέχωφ, ο αδελφός του οποίου Αντόν Τσέχωφ έγινε ο πιο στενός φίλος του Λεβιτάν. Συχνά επισκεπτόταν τον Τσέχωφ στο σπίτι του, ενώ λέγεται ότι ήταν ερωτευμένος με την αδελφή του Τσέχωφ, Μαρία Πάβλοβνα Τσεχόβα. Ο Λεβιτάν δεν απέκτησε ποτέ οικογένεια ή παιδιά.

Το 1877, ο Ισαάκ Λεβιτάν παρουσίασε για πρώτη φορά δημοσίως το έργο του, που αντιμετωπίστηκε με ευνοϊκές κριτικές από τον τύπο. Μετά την απόπειρα δολοφονίας του Αλεξάντρ Σολοβιόφ (Alexander Soloviev) τον Μάιο του 1879, οι μαζικές εκτοπίσεις των Εβραίων από τις μεγάλες πόλεις της ρωσικής αυτοκρατορίας ανάγκασαν τον Λεβιτάν να μετακομίσει στο προάστιο Σαλτικόβκα (Saltykovka), αλλά μετά από πιέσεις μιας ομάδας φιλότεχνων, του επετράπη να επιστρέψει.

Το 1880, ο πίνακας του Λεβιτάν «Φθινοπωρινή ημέρα. Σοκολνίκι» αγοράστηκε από το διάσημο ανθρωπιστή και συλλέκτη έργων τέχνης Πάβελ Τρετιακόφ (Pavel Mikhailovich Tretyakov). Την άνοιξη του 1884 συμμετείχε στις περιοδεύουσες εκθέσεις της ομάδας των «Περιπλανώμενων» (Peredvizhniki). Το 1897, ο Λεβιτάν, διάσημος ήδη ζωγράφος, εκλέχτηκε μέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών.

Ο Λεβιτάν πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο σπίτι του φίλου του Αντόν Τσέχωφ στην Κριμαία. Πέθανε στις 4 Αυγούστου του 1900 και ενταφιάστηκε στο εβραϊκό κοιμητήριο του Dorogomilovo στα δυτικά της Μόσχας. Τον Απρίλιο του 1941, τα λείψανα του Λεβιτάν μεταφέρθηκαν στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι (Novodevichy Cemetery) της Μόσχας, δίπλα στον τάφο του Τσέχωφ.

https://el.wikipedia.org/wiki

 

4 августа 1900 года умер: Исаак Левитан, русский живописец. Исаак Ильич Левитан ( русский : Исаа́к Ильи́ч Левита́н , английский : Исаак Ильич Левитан , 30 августа 1860 - 4 августа 1900) был русским художником, одним из самых значительных пейзажистов европейской живописи XIX века и основоположником русской пейзажной живописи. Исаак Левитан родился в Кибартасе, Литва, в бедной, но образованной еврейской семье. В начале 1870-х годов семья Левитан переехала в Москву. В сентябре 1873 года Исаак Левитан поступил в Московское училище живописи, ваяния и зодчества на отделение пейзажной живописи. Его учителями были известные художники Алексей Саврасов, Василий Перов и Василий Поленов. Во время учебы в Училище он близко подружился с художниками Константином Коровиным, Михаилом Нестеровым и Николаем Чеховым, чей брат Антон Чехов стал ближайшим другом Левитана. Он часто навещал Чехова в его доме и, как говорили, был влюблен в сестру Чехова Марию Павловну Чехову. У Левитана никогда не было семьи и детей. В 1877 году Исаак Левитан впервые публично представил свою работу, которая была встречена благожелательными отзывами прессы. После покушения на Александра Соловьева в мае 1879 года массовые депортации евреев из крупных городов Российской империи вынудили Левитана переехать в пригород Салтыковку, но под давлением группы любителей искусства ему разрешили вернуться. В 1880 году картина Левитана «Осенний день. Сокольники» купил известный гуманист и коллекционер Павел Третьяков (Павел Михайлович Третьяков). Весной 1884 г. участвовал в передвижных выставках группы «Передвижники». В 1897 году Левитан, уже известный живописец, был избран действительным членом Императорской Академии художеств. Последние годы своей жизни Левитан провел в доме своего друга Антона Чехова в Крыму. Он умер 4 августа 1900 года и был похоронен на Дорогомиловском еврейском кладбище к западу от Москвы. В апреле 1941 года останки Левитана были перенесены на Новодевичье кладбище в Москве, рядом с могилой Чехова.

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ της Γιώτας Φλώρου

και οι γαρίδες στα κάγκελα (φ. Μ.Κυμάκη)

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ της Γιώτας Φλώρου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28445829981
ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ
της Γιώτας Φλώρου *
.
«Στο Λυκαβηττό», είπε στον οδηγό του ταξί, μόλις μπήκε μέσα.
Εκείνος, την κοίταξε από το καθρεφτάκι, μια κίνηση που συνήθιζε να κάνει όποτε έμπαινε στο ταξί του ένας ή περισσότεροι καινούριοι πελάτες.
Και καθώς το ταξί διέσχιζε τους σχεδόν έρημους, την περασμένη, εκείνη, ώρα, δρόμους, το βλέμμα της ξεκόλλησε από το μηδέν στο οποίο ήταν βυθισμένο. Κοίταξε έξω από το τζάμι και συνειδητοποίησε ότι σε λίγο θα ξημέρωνε.
Πάνω από τα κτίρια, τα χαμηλά και εκείνα τα ψηλότερα που νομίζεις ότι φτάνουν σχεδόν μέχρι τον ουρανό, πάνω από αλαζόνες και υπερόπτες, από πλούσιους και φτωχούς, «επί δίκαιων και αδίκων», το φως θα πάλευε με το σκοτάδι και θα το υπερνικούσε. Για ακόμη μια φορά. Μπορεί όχι για πολύ. Το σκοτάδι πάντα επιστρέφει από την άβυσσο για να πάρει την θέση που του ανήκει. Μπορεί όχι για πολύ, αλλά τι σημασία είχε;
Έτσι δεν γίνεται πάντα; Ή σχεδόν πάντα;
Το φως, το άσπρο, το λευκό, το αγνό, η απάντηση στις προσευχές εκατομμυρίων ανθρώπων, η διδασκαλία κάθε θρησκείας, το ευτυχισμένο τέλος στις περισσότερες ταινίες. Τα λόγια που βγαίνουν από τόσα χείλη… «Το καλό υπερισχύει πάντοτε».
Ε, όχι, λοιπόν.
Εκείνο το βράδυ, το πιο μαύρο και σκοτεινό από όσα μπορούσε να θυμηθεί μέχρι τώρα στην μικρή της ιστορία, το σκοτάδι είχε πάρει τα ηνία για τα καλά. Όχι, δεν την είχε ρωτήσει. Εισέβαλλε χωρίς εκείνη να το περιμένει. Ύπουλα και υποχθόνια κατέλαβε κάθε κύτταρο, θόλωσε την κρίση και την ματιά της, κατέστρεψε για πάντα την «καλή» ψυχή που νόμιζε ότι είχε.
Έκλεισε τα μάτια και είδε την εικόνα μπροστά της ολοζώντανη, σα να βρισκόταν εκεί.
Ένα άψυχο κορμί στο πάτωμα. Όταν θα το έβρισκαν το πρωί, θα είχε μεταμορφωθεί σε θέαμα πιο φρικιαστικό και από τους χειρότερους εφιάλτες που μπορεί να είχαν δει τη νύχτα στον ύπνο τους. Το αίμα του κατακόκκινο και τρομακτικό θα είχε σταματήσει να αναβλύζει και θα κάλυπτε το κατάλευκο πάτωμα. Εκείνος, κάτασπρος, με την πνοή της ζωής να έχει πετάξει προ πολλού, σαν πουλί, από τα σωθικά του.
Τελικά ήταν μοιραίο να γίνει εκεί πέρα. Στο χώρο που είχε γίνει το δεύτερο σπίτι του εδώ και τριάντα χρόνια, στο δωμάτιο που είχε περάσει τις καλύτερες και τις χειρότερες μέρες και νύχτες της ζωής του. Λευκοί τοίχοι, λευκοί πάγκοι, παντού τριγύρω το αγαπημένο του χρώμα.
Τα μαχαίρια του, ακριβά και κοφτερά, παραταγμένα σαν στρατιώτες το ένα δίπλα στο άλλο, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, με ένα από αυτά, το τελευταίο, να λείπει από τη θέση του και να βρίσκεται με μαθηματική ακρίβεια και με περίσσεια ορμή καρφωμένο στην πλάτη του.
Πλήρωσε και βγήκε βιαστικά από το ταξί.
Τι να το κάνει; Να το κρατήσει στην τσάντα της ή να το ξεφορτωθεί;
Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε την πόλη από ψηλά. Ερημιά και απόλυτη ησυχία. Φαινομενικά. Γιατί, κάπου στο βάθος, η νύχτα έκρυβε καλά στην αγκαλιά της τα αγαπημένα της παιδιά που αντίκριζαν το αιώνιο σκοτάδι.
Τι να κάνει; Να κρατηθεί ή να δώσει ένα τέλος;
Σε λίγες ώρες, η αλήθεια θα έλαμπε, όπως το φως της μέρας.
Τόσος κόσμος τους είχε δει μαζί. Εκείνη επέμενε να μείνει μαζί του εκείνο το βράδυ, να τον βοηθήσει. Και φυσικά, μετά από λίγο θα παρατηρούσαν ότι το μαχαίρι έλειπε.
Εκείνη το τελευταίο πράγμα που παρατήρησε ήταν το τρομαγμένο βλέμμα του.
Και το τελευταίο που άκουσε, όταν έκλεινε την πόρτα, ήταν η διαπεραστική κραυγή του. Δεν θα την ξέχναγε ποτέ αυτή την κραυγή, μονάχα αν έφευγε και η ίδια από τη ζωή.
Από αύριο η κατηγορία θα έπεφτε βαριά πάνω της. Ανθρωποκτονία. Μια λέξη, ασήκωτος σταυρός.
Ποια ήταν αυτή που θα άντεχε το βάρος;
.
Η Γιώτα Φλώρου γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και Μετάφραση. Λίγο μετά το λύκειο και αφού είχε αποτύχει στο μάθημα της Έκθεσης ανακάλυψε ότι μέχρι τότε έπαιζε λάθος το παιχνίδι με τις λέξεις και τις σκέψεις. Τότε, γνώρισε και την κυρία «Ε» (λέγε με και έμπνευση) και με τη βοήθεια της άρχισε να γράφει.[ facebook ] [ e-mail ]

Θεώνη Δρακοπούλου

 

4 Αυγούστου 1968  πέθανε: Θεώνη Δρακοπούλου Ελληνίδα ποιήτρια

Η Θεώνη Δρακοπούλου (1885 - 4 Αυγούστου 1968) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και ποιήτρια, γνωστή και με το ψευδώνυμο Μυρτιώτισσα.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1885, στο προάστιο Μπεμπέκι. Ο πατέρας της, Αριστομένης Δρακόπουλος, ήταν γιος της Θεώνης Καλαμογδάρτη και εγγονός του Ανδρέα Καλαμογδάρτη, γόνου αρχοντικής Πατρινής οικογένειας. Υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη ως πρώτος διερμηνέας της Ελληνικής Πρεσβείας κι είχε την καλλιέργεια αλλά και όλα τα μέσα να προσφέρει στην κόρη του τη μόρφωση που απαιτούσε η πρώιμη καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία. Έξι χρόνια μετά τη γέννηση της Θεώνης, ο πατέρας της διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων στο νησί εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στην δραματική Σχολή Χιλλ της Πλάκας. Από μαθητική ηλικία είχε κλίση προς την ποίηση και το θέατρο. Πήρε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, παρακολούθησε μαθήματα στη Βασιλική Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός εμφανίστηκε από τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Το 1904 έλαβε μέρος στη παράσταση της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή κι έπαιξε επίσης στο Δημοτικό και το Εθνικό Θέατρο. Αναγκάστηκε ωστόσο να διακόψει τη θεατρική της σταδιοδρομία, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της.

Παντρεύτηκε το Σπυρίδωνα Παππά, που ήταν ξάδελφός της, και εγκαταστάθηκε μαζί του στο Παρίσι όπου συνέχισε τις δραματικές σπουδές στην Κρατική Δραματική Σχολή. Γράφει η ίδια:

[....] Λάβαινα μέρος εδώ κι εκεί σε κάτι ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίων δραμάτων κι αργότερα πάλι σε καλύτερο και καλλιτεχνικότερο επίπεδο με τον καταπληχτικό Χρηστομάνο. Λέγανε πως είχα ταλέντο, μα δε μ’ άφησαν να το καλλιεργήσω. Έπειτα βιαστικά, σα να με είχαν πάρει τα χρόνια, με πάντρεψαν. Είναι ωστόσο βέβαιο πως εγώ προετοίμασα στο γιο μου το δρόμο που τον πέρασε αργότερα τόσο θριαμβευτικά, γιατί ως την ώρα που τον γέννησα, το μόνο πράγμα που μ’ απασχολούσε, το μόνο που πρόσεξα στο Παρίσι, σε κείνη τη μεγαλούπολη που πήγα μετά το γάμο μου, ήταν το θέατρο. Ο γάμος μου στάθηκε άτυχος. Εγώ η ίδια δέχτηκα να παντρευτώ έναν ξάδερφό μου που είχε έρθει τότε απ’ το Παρίσι για να μας δει και τον προτίμησα απ’ όλους τους νέους που γνώριζα. Δεν τον αγάπησα, όμως έλεγα πως το συγγενικό μας αίμα θα έσμιγε σιγά σιγά και τις ψυχές μας. Είχα άδικο. Όσο καλός κι αν ήταν, ευγενικός, μορφωμένος, όσο κι αν αγάπησε και φρόντισε κι αυτός όπως μπορούσε για τη μόρφωση του παιδιού μας, στο βάθος έμεινε ξένος για μένα. Αγαπούσε ωστόσο κι αυτός πολύ το θέατρο και με βοήθησε στο Παρίσι να πηγαίνω και ν’ ακούω τα μαθήματα που έδιναν φτασμένοι ηθοποιοί στην επίσημη Δραματική Σχολή του Κράτους. Οι καλύτερές μου ώρες ήταν εκείνες που περνούσα σ’ εκείνη την αίθουσα. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8E%CE%BD%CE%B7_%CE%94%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85