Άλφρεντ Ντέμπλιν

10 Αυγούστου 1878  γεννήθηκε: Άλφρεντ Ντέμπλιν Γερμανός συγγραφέας

Ο Άλφρεντ Ντέμπλιν (Bruno Alfred Döblin, 10 Αυγούστου 1878 - 26 Ιουνίου 1957) ήταν Γερμανός συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Γεννήθηκε στο Στσέτσιν στις 10 Αυγούστου του 1878 και πέθανε στο Εμμερντίνγκεν (Emmendingen) της τότε Δυτικής Γερμανίας στις 26 Ιουνίου 1957). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του γερμανικού εξπρεσιονιστικού κινήματος[20], και εν γένει του γερμανικού ρομαντισμού. Ορισμένα από τα έργα του εκφράζουν το κλίμα και τα καλλιτεχνικά ρεύματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το σημαντικότερο του έργο θεωρείται το μυθιστόρημα Μπερλίν, Αλεξάντερπλατς (Berlin Alexanderplatz).

Βιογραφία

Ο Ντέμπλιν μεγάλωσε από Εβραίους γονείς. Μετακόμισε με τη μητέρα του και τα αδέλφια του στο Βερολίνο όταν ήταν δέκα ετών και τους είχε εγκαταλείψει ο πατέρας του. Στα 16 του χρόνια έγραψε το πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο "Το βιαστικό άλογο" (Jagende Rosse). Σπούδασε γενική Ιατρική στο πανεπιστήμιο Friedrich Wilhelm (σημερινό Πανεπιστήμιο Χούμπολτ), και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Ως ψυχίατρος ξεκίνησε την καριέρα του στην εργατική περιοχή του Βερολίνου Αλεξάντερπλατς. Λόγω της ανόδου του Ναζισμού στη Γερμανία μετακομίζει στη Γαλλία το 1933 και το 1940 στις ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα στο Λος Άντζελες, κέντρο των εξ ανάγκης μεταναστών της εποχής. Την ίδια εποχή γίνεται καθολικός. Επέστρεψε στη Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο, όμως η συντηρητική μεταπολεμική Γερμανία τον απώθησε και επέστρεψε εκ νέου στο Παρίσι. Τα τελευταία του χρόνια σημαδεύτηκαν από κακή υγεία και οικονομικές δυσκολίες ενώ το λογοτεχνικό του έργο αντιμετωπίστηκε με σχετική αδιαφορία.
Η θεματογραφία του

Ο Άλφρεντ Ντέμπλιν μέσα από την υψηλή και πολυποίκιλη παραγωγή των έργων του, αναδεικνύει την κενότητα του σύγχρονου πολιτισμού και τον κίνδυνο κατάρρευσης του που ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Η αγωνία του είναι να εξασφαλίσει μια κιβωτό σωτηρίας για τη βασανισμένη ανθρωπότητα, που εκφράζεται και απεικονίζεται από τους ήρωες του οι οποίοι συνήθως αντιπαρατίθενται μόνοι τους, απέναντι σε ένα αδυσώπητο και ισχυρό σύστημα εξουσίας. Το όπλο των ηρώων του, απέναντι στην αποσύνθεση του κόσμου που συνήθως οφείλεται στην υπερβολική δύναμη και εξουσία των ηγεμονικών δομών που στρέφονται στον ίδιο τους τον εαυτό, είναι η μη βία της ανωτερότητας του πνεύματος.
Σημαντικά έργα
Τα τρία άλματα του Βανγκ-Λουν, (Die Drei Sprunge des Wang-Lun), 1915
Βάλενσταϊν, (Wallensstein), 1920.
Βουνά, Θάλασσες και Γίγαντες (Berge, Meere, und Giganten), 1924. Επανεκδόθηκε ως Γίγαντες (Giganten) το 1932
Μπερλίν Αλεξάντερπλατς (Berlin Alexanderplatz), 1929.
Βαβυλώνια περιπλάνηση (Babylonische Wanderung), 1934.
Χωρίς Έλεος (Pardon wird nicht gegeben), 1935.
Η Γερμανική λογοτεχνία (Die deutsche Literatur), μελέτη, 1938.
Άμλετ ή η μακριά νύχτα τελειώνει (Hamlet oder Die lange Nacht nimmt ein Ende), 1956.
Εργογραφία στα Ελληνικά
Βερολίνο Αλεξάντερπλατς. Εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ (1982 & 2004). Μετάφραση: Παράσχης Μηνάς. ISBN 960-210-471-6, ISBN 978-960-210-471-2
Δεν υπάρχει συγνώμη γνωστό και ως Χωρίς Έλεος. Εκδόσεις ΑΓΡΩΣΤΙΣ. Μετάφραση: Αγγελίδου Μαρία. ISBN 9780007027019
Φωνές από τη Βαϊμάρη, (συλλογικό έργο). Εκδόσεις: ΥΨΙΛΟΝ. Μετάφραση: Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος. ISBN 9789601703008
Η δολοφονία μιας ανεμώνας. Εκδόσεις: Γράμματα

10. August 1878 Geboren: Alfred Deblin deutscher Schriftsteller Alfred Döblin (Bruno Alfred Döblin, 10. August 1878 - 26. Juni 1957) war ein deutscher Schriftsteller und Essayist. Er wurde am 10. August 1878 in Stettin geboren und starb am 26. Juni 1957 in Emmerdingen (Emmendingen) in der damaligen Bundesrepublik Deutschland. Er gilt als einer der wichtigsten Vertreter des deutschen Expressionismus[20] und der deutschen Romantik im Allgemeinen. Einige seiner Werke bringen das Klima und die künstlerischen Strömungen der Weimarer Republik zum Ausdruck. Als sein wichtigstes Werk gilt der Roman Berlin, Alexanderplatz (Berlin Alexanderplatz). Biografie Deblin wurde von jüdischen Eltern erzogen. Als er zehn Jahre alt war, zog er mit seiner Mutter und seinen Geschwistern nach Berlin, nachdem sein Vater sie verlassen hatte. Mit 16 Jahren schrieb er seinen ersten Roman mit dem Titel „Das rauschende Pferd“ (Jagende Rosse). Er studierte Allgemeinmedizin an der Friedrich-Wilhelms-Universität (heute Humboldt-Universität) und spezialisierte sich auf Psychiatrie an der Universität Freiburg. Er begann seine Karriere als Psychiater im Berliner Arbeiterviertel Alexanderplatz. Aufgrund des aufkommenden Nationalsozialismus in Deutschland übersiedelte er 1933 nach Frankreich und 1940 in die USA, genauer gesagt nach Los Angeles, damals ein Zentrum für Zwangseinwanderer. Gleichzeitig wird er Katholik. Nach dem Krieg kehrte er nach Westdeutschland zurück, aber das konservative Nachkriegsdeutschland verdrängte ihn und er kehrte wieder nach Paris zurück. Seine letzten Lebensjahre waren von schlechter Gesundheit und finanziellen Schwierigkeiten geprägt, während sein literarisches Werk relativ gleichgültig behandelt wurde. Sein Thema Alfred Deblin hebt durch die hohe und vielfältige Produktion seiner Werke die Leere der modernen Zivilisation und die jederzeit lauernde Gefahr ihres Zusammenbruchs hervor. Sein Bestreben ist es, der gequälten Menschheit eine Arche des Heils zu sichern, was durch seine Helden ausgedrückt und dargestellt wird, die normalerweise allein gegen ein unerbittliches und mächtiges Machtsystem stehen. Die Waffe seiner Helden gegen den Verfall der Welt, der meist auf die Übermacht und Autorität der sich gegen sich selbst wendenden hegemonialen Strukturen zurückzuführen ist, ist die Gewaltlosigkeit der Überlegenheit des Geistes. Bedeutende Werke Die drei Sprünge von Wang-Lun, (Die Drei Sprünge des Wang-Lun), 1915 Wallenstein, (Wallensstein), 1920. Berge, Meere und Giganten (Berge, Meere und Giganten), 1924. Wiederveröffentlicht als Giganten (Giganten) 1932 Berlin-Alexanderplatz (Berlin-Alexanderplatz), 1929. Babylonische Wanderung, 1934. Pardon wird nicht gegeben, 1935. Deutsche Literatur (Die deutsche Literatur), Studie, 1938. Hamlet oder Die lange Nacht nimmt ein Ende (Hamlet oder Die lange Nacht nimmt ein Ende), 1956. Ergographie auf Griechisch Berliner Alexanderplatz. ODYSSEAS-Veröffentlichungen (1982 & 2004). Übersetzung: Paraschis Minas. ISBN 960-210-471-6, ISBN 978-960-210-471-2 No Sorry alias No Mercy. AGROSTIS-Veröffentlichungen. Übersetzung: Angelidou Maria. ISBN 9780007027019 Stimmen aus Weimar, (Sammelwerk). Veröffentlichungen: YPSILON. Übersetzung: Gerasimos Lykiardopoulos. ISBN 9789601703008 Das Töten einer Anemone. Veröffentlichungen: Briefe

26 Ιουνίου 1886...

 





26 Ιουνίου 1886
Ο Ανρί Μουασάν απομονώνει για πρώτη φορά το στοιχείο φθόριο

Ο Φερντινάν Φρεντερίκ Ανρί Μουασάν (Ferdinand Frederick Henri Moissan, 28 Σεπτεμβρίου 1852 – 20 Φεβρουαρίου 1907) ήταν Γάλλος χημικός που τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Χημείας το 1906 «για τη μελέτη και απομόνωση του στοιχείου φθόριο, και για τον ηλεκτρικό λέβητα που πήρε το όνομά του». Υπήρξε ο πρώτος Γάλλος χημικός στην Ιστορία που τιμήθηκε με το συγκεκριμένο Βραβείο.

Ο Μουασάν γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν γιος του Φρανσίς Φερντινάν Μουασάν, υπαλλήλου εταιρείας σιδηροδρόμων, και μιας ράφτρας, της Ζοζεφίν Αμεραλντίν (Joséphine Améraldine, πατρικό όνομα Mitel)[18]. Το 1864 η οικογένεια μετακόμισε στο Μω, όπου ο γιος πήγε στο γυμνάσιο. Το 1870 άφησε το σχολείο χωρίς τον απαραίτητο βαθμό για να εισαχθεί σε πανεπιστήμιο («grade universitaire»). Αντί γι' αυτό, άρχισε να εργάζεται σε έναν χημικό στο Παρίσι, όπου κατόρθωσε να σώσει έναν άνθρωπο που είχε δηλητηριαστεί με αρσενικό και αποφάσισε να ασχοληθεί με τη χημεία. Μαθήτευσε πρώτα στο εργαστήριο του Εντμόντ Φρεμύ και μετά σε αυτό τού Πιερ Πωλ Ντεεραίν (Pierre Paul Dehérain). Ο Ντεεραίν τον έπεισε να ακολουθήσει ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Ο Μουασάν πέρασε με τη δεύτερη φορά τις εξετάσεις του μπακαλωρεά για να μπει στο Α.Ε.Ι. École pratique des hautes études, το 1874. Στο μεταξύ έγινε φίλος με τον χημικό Αλεξάντρ Λεόν Ετάρ (Alexandre Léon Étard) και τον βοτανολόγο Βάσκ (Vasque).

Ο Ανρί Μουασάν δημοσίευσε την πρώτη του επιστημονική εργασία, για τον μεταβολισμό του διοξειδίου του άνθρακα και του οξυγόνου στα φυτά, με τον Ντεεραίν το 1874. Στη συνέχεια ωστόσο στράφηκε προς την ανόργανη χημεία: Η έρευνά του για τον πυροφορικό σίδηρο έγινε δεκτή με θετικά σχόλια από τους δύο επιφανέστερους Γάλλους ανόργανους χημικούς της εποχής, τους Ντεβίλ και Debray. Μετά την απόκτηση του διδακτορικού του το 1880, Ο Μουασάν δέχθηκε την προφορά μιας θέσεως σε εργαστήριο από τον φίλο του Λαντρέν. Το 1882 νυμφεύθηκε τη Λεονί Λυγκάν (Marie Léonie Lugan) και απέκτησαν ένα γιο το 1885. Εκείνη τη δεκαετία ο Μουασάν επικεντρώθηκε στη χημεία του φθορίου και ειδικότερα στην παραγωγή του ίδιου του φθορίου. Μη έχοντας δικό του εργαστήριο, χρησιμοποιούσε διάφορα εργαστήρια, όπως αυτό του Σαρλ Φριντέλ. Εκεί είχε πρόσβαση σε μία ισχυρή μπαταρία με 90 κύτταρα Μπούνσεν, η οποία του επέτρεψε να παρατηρήσει ένα αέριο που παραγόταν κατά την ηλεκτρόλυση υγρού τριχλωριούχου αρσενικού. Το αέριο απορροφάτο και πάλι από το τριχλωριούχο αρσενικό. Σε μεταγενέστερα πειράματα, η ηλεκτρόλυση υδροφθορίου παρήγαγε φθόριο, στις 26 Ιουνίου 1886. Η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών απέστειλε τρεις αντιπροσώπους για να επαληθεύσουν το αποτέλεσμα (τους Μπερτελό, Debray και Φρεμύ), αλλά ο Μουασάν δεν ήταν σε θέση να το αναπαραγάγει, εξαιτίας της ελλείψεως ιχνών φθοριούχου καλίου μέσα στο υδροφθόριο, που ήταν παρόντα κατά τα προηγούμενα πειράματα. Αφού έλυσε το πρόβλημα και απέδειξε την παραγωγή φθορίου αρκετές φορές, ο Μουασάν βραβεύθηκε με 10.000 φράγκα.

Προσωπογραφία του Α. Μουασάν από τον Paul Saïn

Τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1891, οι έρευνές του επικεντρώθηκαν στη μελέτη της χημείας του φθορίου και ανεκάλυψε πολλές χημικές ενώσεις του, όπως το SF6 (μαζί με τον Πωλ Λεμπώ) το 1901. Ακολούθησαν, ως το 1900, οι έρευνές του στην παραγωγή του βορίου και συνθετικών διαμαντιών, καθώς και η εφεύρεση ενός ηλεκτρικού κλιβάνου ικανού να φθάσει θερμοκρασία 3500°C με ηλεκτρικό ρεύμα 2200 αμπέρ στα 80 βολτ. Αυτός ο κλίβανος του επέτρεψε να συνθέσει βορίδια και καρβίδια πολλών στοιχείων, όπως π.χ. το βορίδιο του πυριτίου.

Ο Ανρί Μουασάν υπήρξε καθηγητής της τοξικολογίας στην Ανώτατη Σχολή Φαρμακολογίας (École supérieure de pharmacie), ενώ δίδαξε και στη Σχολή Χημείας των Παρισίων (τη σημερινή «Chimie ParisTech»), καθώς και στη Σχολή Θετικών Επιστημών της Σορβόννης.
ΘάνατοςΟ Ανρί Μουασάν πέθανε αιφνίδια στο Παρίσι σε ηλικία 55 ετών, λίγους μήνες μετά την επιστροφή του από την απονομή του Βραβείου Νόμπελ στη Στοκχόλμη. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε οξύ περιστατικό σκωληκοειδίτιδας. Η σορός του αναπαύεται στο Κοιμητήριο Περ Λασαίζ, στο Παρίσι.

Μαδαγασκάρη

Το Ανταναναρίβο

26 Ιουνίου 1960
Η Μαδαγασκάρη αποκτά την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία

H Μαδαγασκάρη (μαλαγασικά: Madagasikara), επίσημα Δημοκρατία της Μαδαγασκάρης (μαλαγασικά: Repoblikan'i Madagasikara, γαλλικά: République de Madagascar) είναι νησιωτική χώρα με έκταση 587.041 τ.χλμ., πληθυσμό 26.923.353 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2021 και το τέταρτο σε μέγεθος νησί του κόσμου. Βρίσκεται απέναντι από την νοτιοανατολική ακτή της Αφρικής δημιουργώντας με την ακτή της Μοζαμβίκης τον δίαυλο της Μαδαγασκάρης συνολικού μήκους 980 μιλίων, μεγίστου εύρους 360 μιλίων και ελαχίστου 250 μιλίων. Πρωτεύουσα του κράτους είναι η Ανταναναρίβο. Η οικονομία βασίζεται κυρίως στη γεωργία, στην αλιεία και στον τουρισμό. Απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 26 Ιουνίου 1960 από τη Γαλλία, της οποίας υπήρξε αποικία. Την τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από πολιτικές και κοινωνικές ταραχές, με αποκορύφωμα δύο κρίσεις εξουσίας ανάμεσα σε κυβέρνηση και σε αντιπολίτευση.

Ημέρα κατά των Ναρκωτικών

 

 26 Ιουνίου: 

Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους

Το 1987 ο ΟΗΕ καθιέρωσε την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής των με σκοπό να επιτευχθεί ο στόχος πραγμάτωσης μιας κοινωνίας παγκοσμίως ελεύθερης απο τη χρήση ναρκωτικών.  

Σημειώνεται ότι τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζει το θέμα με βαση τα επιστημονικά δεδομένα και με αυτονόητο τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα έτσι ώστε να υπάρχει ισσοροπία ανάμεσα στις πολιτικές προσφοράς και ζήτησης. 

Εφέτο περισσότερο απο άλλες χρονιές το θέμα αυτό είχε ιδιαίτερους ρυθμούς ανάπτυξης λόγω και της πανδημίας. Αρχικά μειώθηκε αλλά κατά το δεύτερο και τρίτο κύμα αυξήθηκε ραγδαία βρίσκοντας νέες διεξόδους εξάπλωσης.

Επίσης η διαχείριση της πανδημίας ανάδειξε και  τόνισε προϋπάρχοντα προβλήματα ή αδυναμίες του  συστήματος υγείας. Οι υπηρεσίες θεραπείας και φροντίδας για τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ουσιών έδειξαν μεγάλη ευελιξία και σε μεγάλο  βαθμό η ποιότητα των παροχών έμεινε σε υψηλά επίπεδα. Αντίθετα, έγινε πιο δύσκολη η πρόσβαση των ανθρώπων αυτών στις δομές της πρωτοβάθμιας υγείας, στις ειδικές μονάδες θεραπείας λοιμωδών ασθενειών  όπως το HIV και οι ηπατίτιδες και συνεπώς οι άνθρωποι αυτοί δεν έλαβαν την αναγκαία φαρμακευτική αγωγή τους. 

Κι ενώ σημειώνεται ένα βήμα για την υποστήριξη των άστεγων που κάνουν χρήση ουσιών με τη λειτουργία  του Ξενώνα ΙΟΝΙΣ, χρειάζονται επιπλέον τρόποι υποστήριξης των ανθρώπων, όπως είναι : Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης,  Κέντρα Ημέρας και Υπνωτήρια στην  Αθήνα και και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά  και εθνικές μεταρρυθμίσεις για την αειφόρο διαχείριση και την πρόληψη ανάπτυξης του προβλήματος. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ουσιών ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ και ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη Στέγη, στην Υγεία και στην Εργασία».

Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

26 Ιουνίου:

Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

26 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων που καθιερώθηκε πριν 21 χρόνια κ στις 26 Ιουνίου του 1998 ενώ 11 χρόνια νωρίτερα υπογράφηκε η σύμβαση διεθνούς δικαίου κατά των βασανιστηρίων.

Επίσης,το 1948 δημιουργήθηκε ο Καταστατικός Χάρτης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων έχει την έδρα του στη Δανία και την Κομπεγχάγη. Τα χρήματα που λαμβάνει προέρχονται μεταξύ άλλων από επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κυβέρνησης της Δανίας.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων έχει σημαντικό ρόλο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, καθώς διαθέτει συμβουλευτικό στάτους. Το έργο του κρίνεται σημαντικό και πραγματοποιείται δια μέσου ενός δικτύου 200 Κέντρων Περίθαλψης και Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Τα συγκεκριμένα κέντρα δεν βρίσκονται μόνο σε ένα κράτος. Αντίθετα, εδρεύουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη.


Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων: Ο ορισμός του βασανιστηρίου

Βασανιστήριο ονομάζεται ο σοβαρός πόνος. Ο πόνος αυτός μπορεί να είναι είτε σωματικός, είτε ψυχικός.

Το βασανιστήριο αποτελεί μια μέθοδο, η οποία χρησιμοποιείται για την αλίευση πληροφοριών ή ομολογίας σχετικά με μια πολιτική ή άλλη πράξη. Ο λόγος που κάποιος φτάνει σε αυτή τη μέθοδο, είναι διότι δεν μπορεί να καταφέρει να πετύχει το σκοπό του με άλλο τρόπο. τρόπο.
Παγκόσμια Ημέρα κατά των βασανιστηρίων: Η θεωρία του Αριστοτέλη και του Αντιφώντος για το αν τα βασανιστήρια δικαιολογούνται

Πριν από περίπου 2.500 χρόνια, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δόθηκε από τους Αριστοτέλη και Αντιφώντα. Οι συγκεκριμένοι ανέφεραν πως καμία δικαστική ομολογία δεν έχει αξία, καθώς ο βασανιζόμενος τις περισσότερες φορές λέει αυτά που πιστεύει ο βασανιστής του.

το Μπανγκί στο Γαλλικό Κονγκό

26 Ιουνίου 1889
Ιδρύεται το Μπανγκί στο Γαλλικό Κονγκό.

Το Μπανγκί (αγγλικά: Bangui) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο της χώρας. Ο πληθυσμός της είναι 622.771 κατοίκοι σύμφωνα με απογραφή του 2006. Στην περιοχή που εκτείνεται σήμερα η πόλη βρίσκεται το μεγαλύτερο μέλος του πληθυσμού της χώρας.

Ο ποταμός Ουμπάνγκι κοντά στο Μπανγκί.
Ιστορία

Το Μπανγκί ιδρύθηκε το 1889 ως πρωτεύουσα του Άνω Ουμπάνγκι. Το 1981 έγιναν σοβαρά επεισόδια στην πόλη, όταν ύστερα από μια Γαλλική επιχείρηση, ανετράπη ο πρόεδρος της χώρας Ζαν-Μπεντέλ Μποκασά και αντικαταστάθηκε από τον λιγότερο δημοφιλή Ντέιβιντ Ντάκο. Τον Οκτώβριο του 1985 διεξήχθη στην πόλη συνέδριο σχετικά με το AIDS για να αποφασιστεί ο ορισμός της νέας, εκείνη την εποχή, ασθένειας. Ο ορισμός που αποφασίστηκε ήταν "παρατεταμένοι πυρετοί για ένα μήνα ή περισσότερο, απώλεια βάρους άνω του 10% και παρατεταμένη διάρροια". Το 1986, ένα γαλλικό αεροσκάφος προσέκρουσε στο Μπανγκί προκαλώντας τον θάνατο 35 ατόμων. Τέλος, σύμφωνα με έρευνα του 2009, το Μπανγκί έχει έναν από τους χειρότερους δείκτες σχετικά με τον τρόπο ζωής των κατοίκων, καθώς βρίσκεται στην προτελευταία θέση της κατάταξης σε σύνολο 215 πόλεων, ενώ η μόνη πόλη που έχει χειρότερο δείκτη στην κατάταξη αυτή είναι η Βαγδάτη.

Κατά την εξέγερση του 2012-2013, στρατεύματα των επαναστατών της Σελέκα (Séléka) εισέβαλαν και κατέλαβαν την πρωτεύουσα στις 23 Μαρτίου του 2013.

Μίλντρεντ Ελίζαμπεθ Γκίλλαρς

 

25 Ιουνίου 1988  πέθανε:

Μίλντρεντ Γκίλλαρς Αμερικανίδα εκφωνήτρια

Η Μίλντρεντ Ελίζαμπεθ Γκίλλαρς (Mildred Elizabeth Gillars, 29 Νοεμβρίου 1900 - 25 Ιουνίου 1988), πιο γνωστή με το ψευδώνυμο Axis Sally (= Η Σάλυ του Άξονα) που της είχαν προσδώσει οι Αμερικανοί στρατιώτες, ήταν Αμερικανίδα εκφωνήτρια ναζιστικής προπαγάνδας στο γερμανικό ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

25 Ιουνίου 1741 Μαρία Θηρεσία

 

25 Ιουνίου 1741
Η Μαρία Θηρεσία στέφεται βασίλισσα της Ουγγαρίας.

Η Μαρία Θηρεσία (Maria Theresia, 13 Μαΐου 1717 – 29 Νοεμβρίου 1780) από τον Οίκο των Αψβούργων ήταν η μόνη γυναίκα κυβερνήτης των κτήσεων των Αψβούργων και η τελευταία εκπρόσωπος του οίκου αυτού.

Ήταν μονάρχης της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Κροατίας, της Βοημίας, της Τρανσυλβανίας, της Μάντοβα, του Μιλάνου, της Πάρμας και Αυστριακών Κάτω Χωρών. Με τον γάμο της έγινε Δούκισσα της Λωρραίνης, Μεγάλη Δούκισσα της Τοσκάνης και Αυτοκράτειρα, δηλαδή σύζυγος του Αυτοκράτορα, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Η Ομολογία της Αυγούστας

 

25 Ιουνίου 1530
Στη Δίαιτα της Αυγούστας, Λουθηρανοί πρίγκιπες και εκλέκτορες της Γερμανίας παρουσιάζουν στον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την Ομολογία της Αυγούστας.

Η Ομολογία της Αυγούστας (λατ.: Confessio Augustana), είναι η κύρια ομολογία πίστεως των Λουθηρανικών εκκλησιών και ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της Λουθηρανικής μεταρρύθμισης. Η Ομολογία της Αυγούστας ή Άουγκσμπουργκ, γράφτηκε στα γερμανικά και λατινικά, και παρουσιάστηκε από έναν αριθμό Γερμανών ηγεμόνων στη Δίαιτα της Αυγούστας, στις 25 Ιουνίου 1530. Ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είχε καλέσει τους πρίγκιπες και τις ελεύθερες περιοχές της Γερμανίας που είχαν προσχωρήσει στο Λουθηρανικό κίνημα, να εξηγήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη θρησκευτική και πολιτική ενότητα μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι το τέταρτο κείμενο που περιέχεται στο Βιβλίο της Ομόνοιας.

Βιτρώ από μια Γερμανική εκκλησία, με θέμα την Ομολογία της Αυγούστας
Περιεχόμενο

Η Ομολογία της Αυγούστας αποτελείται από 28 άρθρα, τα οποία περιλαμβάνουν 21 θέσεις (θετικές δηλώσεις) που περιγράφουν τις αρχές της Χριστιανικής πίστης, όπως τις αντιλαμβάνονται οι Λουθηρανοί, και επτά αντιθέσεις (αρνητικές δηλώσεις) που περιγράφουν όσα θεωρούνται παραβιάσεις της Χριστιανικής πίστης από την εκκλησία της Ρώμης.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

 

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οἱ λέξεις
Να μην τις παίρνει ὁ ἄνεμος.

«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας' και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει». Μανόλης Αναγνωστάκης http://tvxs.gr/

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μετεκπαιδεύτηκε στην Ακτινολογία στη Βιέννη. Εργάστηκε ως γιατρός στη Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Πολιτικά στρατευμένος από νεαρή ηλικία στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, υπήρξε αρχισυντάκτης του φοιτητικού περιοδικού Ξεκίνημα (1944), πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε θάνατο για την παράνομη πολιτική του δράση (1949). Το 1945 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με την ποιητική συλλογή Εποχές.


Ο Μανόλης Αναγνωστάκης
σε νεαρή ηλικία.
Αρχείο - Συλλογή :
Δανδόλειος Βιβλιοθήκη
. http://vivi.pblogs.gr/

Ακολούθησαν οι Εποχές2 (εκδόθηκαν το 1948, κατά τη διάρκεια προφυλάκισης του ποιητή), οι Εποχές3 (1951), η Συνέχεια, η συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1941-1956 (1956), η Συνέχεια2 και η Συνέχεια3 (1962 - συμπεριλαμβάνονται στην έκδοση του 1956). Στη συνέχεια ο Αναγνωστάκης σιώπησε ποιητικά ως το 1970, οπότε δημοσίευσε ποιήματά του με τον γενικό τίτλο Ο στόχος στο συλλογικό τόμο 18 Κέιμενα. Από το 1959 ως το 1961 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Κριτική, μέσα από τις στήλες του οποίου πρόβαλε τα σύγχρονά του ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή και τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Ελληνικά, Διάλογος, Επιθεώρηση Τέχνης, Εποχές, Ο Αιώνας μας, Θούριος, όπου έγραψε δοκίμια, μελέτες και κριτικές βιβλίων. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης τοποθετείται στην πρώτη μεταπολεμική γενιά της νεοελληνικής ποίησης, γενιά που σημαδεύτηκε από τον χαρακτηρισμό ποίηση της ήττας, καθώς πολλοί δημιουργοί της διέγραψαν την πορεία από την αισιόδοξη πίστη στο κομμουνιστικό όραμα στην απαισιοδοξία που προέκυψε από τη διάψευση των προσδοκιών τους.


Από http://biblionylis.blogspot.gr/

Ειδικότερα η γραφή του Αναγνωστάκη χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή αναδίπλωση του ποιητή σ΄έναν προσωπικό του κόσμο - στα πλαίσια του οποίου επιχειρείται η διαφύλαξη των ανθρωπιστικών συναισθημάτων και αξιών που χάνονται στο σύγχρονο κόσμο - αναδίπλωση η οποία εκφράζεται κυρίως μέσω της κατ’ επίφασιν συναισθηματικής απόστασης του δημιουργού από τα θέματα που τον απασχολούν και της συχνά επιγραμματικής διατύπωσης. Συχνή είναι επίσης στο έργο του η παρουσία της μνήμης, των αναφορών στην παιδική ηλικία και τους φίλους, της ταύτισης ποίησης και ζωής, φίλοι. Έργα του Μανώλη Αναγνωστάκη μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους έλληνες συνθέτες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Πέθανε στις 23 Ιουνίου του 2005.

συνέχεια
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2015/03/10-1925-23-2005.html?fbclid=IwAR03duaO0Umg

Η σημαία της Σουηδίας

 

Λόγος Σημαίας: 5:8

22 Ιουνίου 1906
Υιοθετείται η σημαία της Σουηδίας.

Η σημαία της Σουηδίας (στα σουηδικά Sveriges flagga) είναι μπλε με έναν κίτρινο σταυρό της Σκανδιναβίας που προεκτείνεται ως τις άκρες της σημαίας.

Το σχέδιο και τα χρώματα της σουηδικής σημαίας πιστεύεται ότι βασίστηκαν σε κάποια ιδέα προερχόμενη από το εθνόσημο της Σουηδίας του 1442, η οποία είναι γαλάζια και διαιρείται σε τέσσερα μέρη από έναν χρυσό σταυρό, στη μορφή της σημαίας της Δανίας. Το μπλε και το κίτρινο είναι σε χρήση ως σουηδικά χρώματα τουλάχιστον από την εποχή του Βασιλέα Μάγκνους Γ΄ της Σουηδίας (βασιλικό οικόσημο, 1275).
Κρατική σημαία και σημαία των πολιτών

Οι αναλογίες της σημαίας είναι 5:2:9 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Οι διαστάσεις της σουηδικής σημαίας με την τριπλή ουρά είνα 5:2:5:8 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Η τετράγωνη κρατική σημαία είναι πανομοιότυπη με τη σημαία των πολιτών.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημερινή σημαία συνιστάται να υποστέλλεται όχι αργότερα από τις 9 το βράδυ. Μόνο όταν η χώρα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση επιτρέπεται να υψώνεται και τη νύχτα.
Στρατιωτική σημαία

Η σημαία με την τριπλή ουρά (tretungad flagga) χρησιμοποιείται ως στρατιωτική σημαία (örloggsflaggan) στις συνολικές της διαστάσεις, που είναι μαζί με τις ουρές 1:2. Η εν λόγω σημαία χρησιμοποιείται επίσης ως ναυτικό έμβλημα (örloggsgösen). Τα ναυτικά εμβλήματα είναι μικρότερα από τις στρατιωτικές σημαίες, όμως έχουν τις ίδιες διαστάσεις. Στην αρχή είχε δύο ουρές, όμως στα μέσα του 17ου αιώνα εμφανίστηκε η σημαία με την τριπλή ουρά.

Ίδια με τη σημαία με την τριπλή ουρά είναι η σουηδική βασιλική σημαία (Kungl. flaggan) , ωστόσο η τελευταία περιέχει ένα λευκό φόντο με το μεγαλύτερο ή μικρότερο εθνόσημο του Τάγματος του Σεραφείμ.Σήμερα, το Μεγάλο Εθνόσημο χρησιμοποιείται μόνο από το Βασιλιά.
Ιστορικά στοιχεία

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, το 12ο αιώνα, ο Βασιλιάς και άγιος Ερρίκος Θ΄ είδε έναν κίτρινο σταυρό στον ουρανό ενώ είχε φτάσει στη Φινλανδία στη διάρκεια της Πρώτης Σουηδικής Σταυροφορίας, το 1157. Το σημάδι αυτό το θεώρησε σημείο από το Θεό και υιοθέτησε τον κίτρινο σταυρό σε μπλε φόντο ως τη σημαία.

Πιστεύεται επίσης ότι η σουηδική σημαία μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί ως σημαία αντίστασης σε απάντηση στη σημαία της Δανίας, η οποία είναι κόκκινη με λευκό σταυρό και που ήταν γνωστή από το 1219. Σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, η σημαία δημιουργήθηκε από το Βασιλιά Κάρολο Η΄, ο οποίος επίσης εισήγαγε το εθνόσημο της Σουηδίας το 1442. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η σημαία πρώτα ήταν μπλε με λευκό σταυρό πριν από το 1420 και ότι έγινε γαλάζια με χρυσό σταυρό μόνο στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Γουσταύου Βάζα, ο οποίος απελευθέρωσε επιτυχώς τη Σουηδία από την προσωρινή τυραννική κυριαρχία του Δανού Βασιλέα Χριστιανού Β΄ το 1521.

Δεν είναι γνωστό ιστορικά πότε άρχισε να χρησιμοποιείται η σημερινή σημαία. Η σημαία με την διπλή ουρά άρχισε να χρησιμοποιείται επίσημα από το 1562, με βασιλικό διάταγμα. Ως τα μέσα του 17ου αιώνα η σημαία αντικαταστάθηκε από τη σημαία με τις τρεις ουρές (με βασιλικό διάταγμα του 1663).

Το 18ο αιώνα το Ναυτικό άρχισε να χρησιμοποιεί τη γαλάζια σημαία. Το 1815 άρχισε να χρησιμοποιείται κοινή σημαία για τη Σουηδία και για τη Νορβηγία, καθώς τα δύο Βασίλεια ενοποιήθηκαν. Η σημαία αυτή ήταν πανομοιότυπη με την πρώην σημαία με τις τρεις ουρές, που χρησιμοποιούσε ο στρατός, με κύρια χρώματα το ερυθρό και το λευκό.Η Νορβηγία σύντομα εισήγαγε άλλες σημαίες και αφαίρεσε από τη σημαία των πολιτών το σύμβολο της ένωσης και η ένωση διαλύθηκε το 1905. Μόλις το Νοέμβριο του 1905 η Σουηδία αφαίρεσε από τη σημαία της το έμβλημα της ένωσης.

Η Μάχη της Ραφίας

  

Η Μάχη της Ραφίας, γνωστή και ως Μάχη της Γάζας, ήταν μία μάχη που διεξήχθη στις 22 Ιουνίου του 217 π.Χ. μεταξύ των δυνάμεων του φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίου Δ', και του Αντίοχου Γ' της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών κατά τη διάρκεια των Συριακών πολέμων.

Τα γεγονότα πριν τη μάχη
Το 221 π.Χ., δολοφονήθηκε ο βασιλιάς Πτολεμαίος Γ' Ευεργέτης και τον διαδέχτηκε ο γιος του Πτολεμαίος Δ'. Τότε το βασίλειο της Αιγύπτου πέρασε από μια περίοδο δυναστικής αστάθειας και εξασθένισης της άμυνάς του. Την κατάσταση θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Αντίοχος Γ', παρά τα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Έτσι, την άνοιξη του 219 π.Χ., αφού πρώτα κατέλαβε τη γειτονική Σελεύκεια, εισέβαλλε στην Κοίλη (Νότια) Συρία, η οποία ανήκε στην επικράτεια της Αιγύπτου και κατέλαβε μερικές πόλεις τις οποίες του παρέδωσαν στασιαστές αξιωματικοί του Πτολεμαίου.

Με την εξαίρεση μιας ενδιάμεσης 4μηνης ανακωχής, ο πόλεμος συνεχίστηκε και κατά τον επόμενο χρόνο. Στο μεταξύ, ο Πτολεμαίος είχε μεγαλώσει σημαντικά το στρατό του, φέρνοντας μισθοφόρους από την Ελλάδα και στρατολογώντας μεγάλο αριθμό γηγενών Αιγυπτίων (το ένα τρίτο περίπου του Πτολεμαϊκού στρατού αποτελούνταν από Αιγύπτιους και Λίβυους). Ο Αντίοχος νίκησε σε μια μάχη το στρατό του διοικητή της Νότιας Συρίας Νικόλαου, προκαλώντας του μάλιστα μεγάλες απώλειες. Στη συνέχεια κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας. Όμως το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του Πτολεμαίου δεν είχε πάρει μέρος στη μάχη και παρέμεινε ανέπαφο. Ο Πτολεμαίος περίμενε να τελειώσει η εκγύμναση του στρατού του (ειδικά των ντόπιων, από τους Έλληνες μισθοφόρους) και αναχώρησε (13 Ιουνίου του 217 π.Χ.) προς τη Νότια Συρία, για να αντιμετωπίσει τον Αντίοχο.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων

Ο Πτολεμαίος διέθετε 70.000 πεζούς (από τους οποίους 20.00 Αιγύπτιοι και 3.000 Λίβυους), 5.000 ιππείς και 73 πολεμικούς ελέφαντες. Ο Αντίοχος παρέταξε 62.000 πεζούς, 6.000 ιππείς και 102 ινδικούς ελέφαντες. Ο στρατός του Πτολεμαίου υστερούσε αριθμητικά σε ιππικό, ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες και ελέφαντες, υπερτερούσε όμως στο βαριά οπλισμένο πεζικό της φάλαγγας.

Η μάχηΟι δύο στρατοί συναντήθηκαν 22 Ιουνίου του 217 π.Χ., κοντά στη μικρή πόλη Ραφία (σημερινή Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας).

Ο Αντίοχος ηγήθηκε του δεξιού κέρατος (άκρου) της παράταξής του, με το μεγαλύτερο μέρος του ιππικού (4.000 άνδρες) και 60 ελέφαντες. Απέναντί του, η αριστερή πτέρυγα του αιγυπτιακού στρατού, με επικεφαλής τον Πτολεμαίο, διέθετε μόλις 3.000 ιππείς και 40 ελέφαντες. Χάρις στην τοπική αριθμητική του υπεροχή, ο Αντίοχος άρχισε με νίκη στην αρχή της μάχης, αναγκάζοντας το ιππικό του αντιπάλου του να υποχωρήσει και τον ίδιο τον Πτολεμαίο να μετακινηθεί στο κέντρο της παράταξής του, όπου μάχονταν οι φάλαγγες του πεζικού. Την ίδια στιγμή, ο Θεσσαλός Εχεκράτης, επικεφαλής του αιγυπτιακού ιππικού στο δεξιό άκρο της παράταξης, νικούσε τους ιππείς του Αντιόχου και τους εξανάγκαζε σε υποχώρηση. Έτσι λοιπόν, το δεξιό κέρας κάθε στρατού νικούσε το αριστερό του άλλου και το απωθούσε από το πεδίο της μάχης.

Η αποφασιστική στιγμή, η οποία έκρινε όλη τη μάχη, ήρθε όταν ο Πτολεμαίος, επικεφαλής του πεζικού του στο κέντρο της παράταξης, επιτέθηκε κατά του αντίπαλου πεζικού. Εκεί, η μεγάλη αριθμητική υπεροχή του (45.000 έναντι 30.000), σε συνδυασμό με την καλύτερη εκπαίδευση των Ελλήνων και γηγενών πεζικάριων του Πτολεμαίου, έκριναν τη σύγκρουση. Ο στρατός του Αντιόχου τράπηκε σε φυγή, πριν ο βασιλιάς προλάβει να επιστρέψει από την καταδίωξη του αιγυπτιακού αριστερού κέρατος. Οι απώλειες του σελευκιδικού στρατού έφτασαν τις 10.000 άνδρες και 4.000 αιχμαλώτους, ενώ ο πτολεμαϊκός στρατός έχασε μόνο 2.000 άνδρες.

Μετά την ήττα του και τις μεγάλες απώλειες του στρατού του, ο Αντίοχος Γ' δεν μπορούσε πια να συνεχίσει τον πόλεμο και αποσύρθηκε από τη Νότια Συρία. Στις διαπραγματεύσεις ειρήνης που ακολούθησαν, ο Πτολεμαίος Δ' έδειξε μετριοπάθεια και αρκέστηκε στην αναγνώριση της πτολεμαϊκής κυριαρχίας στη Νότια Συρία. Μέχρι το θάνατό του (204 π.Χ.), η επαρχία αυτή παρέμεινε υπό αιγυπτιακό έλεγχο.

Ιννοκέντιος Ε΄

 Ο Ιννοκέντιος Ε΄ (Papa Innocenzo V, 1225 - 22 Ιουνίου 1276) ήταν Πάπας της Ρώμης κατά το έτος 1276.
Ευλογημένος Πάπας
Ιννοκέντιος Ε΄

Από 21 Ιανουαρίου 1276
Έως 22 Ιουνίου 1276
Προκάτοχος Γρηγόριος Ι΄
Διάδοχος Αδριανός Ε΄

Προσφωνήσεις του
Πάπα Ιννοκέντιου Ε΄

Προσφώνηση αναφοράς Αγιότατος
Προφορική προσφώνηση Αγιότατε
Θρησκευτική προσφώνηση Άγιος Πατέρας
Μεταθανάτια προσφώνηση Ευλογημένος


Γεννήθηκε γύρω στο 1225 σε ένα μικρό χωριό της Σαβοΐας, στη νοτιοανατολική Γαλλία. Σε μικρή ηλικία προσχώρησε στο Τάγμα Δομινικανών, στο οποίο απέκτησε μεγάλη φήμη. Ήταν το πρώτο μέλος του τάγματος που έγινε Πάπας.

Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός της μικρής και χωρίς σπουδαία γεγονότα Παποσύνης, ήταν η επιθυμία του για επανένωση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της Δεύτερης Συνόδου της Λυών, ξεκίνησε τη διαδικασία να στείλει για το λόγο αυτό απεσταλμένους στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την προσπάθειά του, καθώς πέθανε στη Ρώμη στις 22 Ιουνίου 1276.

Είναι βέβαια αμφίβολο αν θα κατόρθωνε κάτι, εάν ολοκληρωνόταν η αποστολή, κυρίως λόγω της επιρροής που φαίνεται ότι ασκούσε επάνω του ο Κάρολος ο Ανδεγαυός. Διαβάζοντας την αλληλογραφία μεταξύ Ιννοκέντιου και Μιχαήλ, διαπιστώνουμε ότι ο Κάρολος κατόρθωσε να εισαγάγει όρους και ύφους που δύσκολα θα γίνονταν ανεκτά από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα.

Ο Πάπας Ιννοκέντιος Ε΄ συνέγραψε αρκετά βιβλία σχετικά με τη φιλοσοφία, τη θεολογία και το δίκαιο, καθώς και ερμηνεία των επιστολών του Αποστόλου Παύλου.

Σαλβατόρε Κουαζίμοντο

 


20 Αυγούστου 1901 γεννήθηκε: Σαλβατόρε Κουαζίμοντο Ιταλός συγγραφέας

Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Salvatore Quasimodo, 20 Αυγούστου 1901 – 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και ποιητής[2]. Μαζί με τους Εουτζένιο Μοντάλε, Ουμπέρτο Σάμπα και Τζουζέππε Ουνγκαρέττι θεωρείται από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της ιταλικής ποίησης του 20ού αιώνα[3]. Τιμήθηκε το 1959 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Εργογραφία και διακρίσεις
2.1 Τα έργα του
3 Παραπομπές
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία

Γεννήθηκε στις Συρακούσες το 1901 και, ως γιός σιδηροδρομικού υπαλλήλου, ξεκίνησε τεχνικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, τις οποίες όμως σταμάτησε για να εργαστεί ως τεχνικός στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Αναφέρεται ότι μητέρα του ήταν η Ρόζα Παπανδρέου, η οποία είχε γεννηθεί στην Πάτρα και στη συνέχεια μετανάστευσε στην Ιταλία[6]. Στο Μιλάνο εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μετέπειτα ως δάσκαλος ιταλικής λογοτεχνίας στο ωδείο Giuseppe Verdi. Έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις, όπως το Μιλάνο, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία, όπου και νυμφεύθηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Άν και έγραψε τα πρώτα του ποιήματά του σε νεαρή ηλικία (το 1917), αυτά άρχισαν να δημοσιεύονται αρκετά αργότερα (το 1930) στο περιοδικό Solaria, τη χρονιά που κυκλοφόρησε και η πρώτη του ποιητική συλλογή Νερά και χώματα. Ασχολήθηκε με μεταφράσεις σπουδαίων Άγγλων και Ισπανών ποιητών, όπως ο Σαίξπηρ και ο Νερούδα, καθώς και ελληνικών ποιητικών συλλογών όπως η Ελλήνων Λυρικών (1940). Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.

Τζον Λόγκι Μπερντ

14 Αυγούστου 1888 γεννήθηκε: Τζον Λόγκι Μπερντ Σκωτσέζος εφευρέτης

Ο Τζον Λόγκι Μπερντ (John Logie Baird, 14 Αυγούστου 1888 - 14 Ιουνίου 1946) ήταν Σκωτσέζος μηχανικός, ο πρώτος στην ιστορία που χρησιμοποιώντας μηχανικό σύστημα σάρωσης κατόρθωσε να αναμεταδόσει εικόνες από ένα σημείο σε άλλο, όπως κάνει η σημερινή τηλεόραση, της οποίας θεωρείται ο εφευρέτης.
Βιογραφία

Ο Μπερντ γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1888 στο Χέλενσμπεργκ της δυτικής ακτής της Σκωτίας, τέταρτο παιδί της οικογένειας του κληρικού πατέρα του. Μολονότι σε όλη του τη ζωή η υγεία του δεν ήταν καλή, από μικρός έδειξε τα σημεία της μεγαλοφυΐας του, τροποποιώντας μια τηλεφωνική σύνδεση που συνέδεε απευθείας με το υπνοδωμάτιό του με τα αντίστοιχα των φίλων του στον ίδιο δρόμο.

Αρχικά φοίτησε στην Larchfield Academy στο Χέλενσμπεργκ. Ολοκληρώνοντας την εκεί εκπαίδευσή του φοίτησε αρχικά στο Royal Technical College στη Γλασκώβη (το σημερινό Strathclyde University) και, ολοκληρώνοντας τις εκεί σπουδές του, στο Πανεπιστήμιο τη Γλασκώβης. Το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου διέκοψε τις σπουδές του σε αυτό, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε.Λόγω της κακής του υγείας δεν έγινε δεκτός για θητεία στο Στρατό. Για μικρό χρονικό διάστημα απασχολήθηκε ως επιβλέπων μηχανικός στην ηλεκτροπαραγωγό εταιρεία "Clyde Valley Electrical Power Company" και με τη λήξη του Πολέμου αποφάσισε να ασχοληθεί με δική του επιχείρηση. Αρχικά ασχολήθηκε με μια επιχείρηση κατασκευής και εμπορίας υδροαπορροφητικών καλτσών, αλλά το 1919 την πούλησε και αποφάσισε να φύγει από τη Βρετανία. Το Νοέμβριο του 1919 εγκαταστάθηκε στο Πορτ οβ Σπέιν (Port of Spain) του Τρίνινταντ και ασχολήθηκε με την παρασκευή μαρμελάδας και ζελέ από γκουάβα. Οι ντόπιοι είχαν παραξενευτεί ιδιαίτερα καθώς από την καλύβα του κάθε βράδυ έβγαιναν λάμψεις και περίεργοι θόρυβοι. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι κατ' αυτή την περίοδο έκανε τις σημαντικότερες προόδους σχετικά με την εφεύρεση της τηλεόρασης που επρόκειτο να ακολουθήσει. Η διαμονή του στο Τρίνινταντ δεν διήρκεσε πολύ: Επέστρεψε στη Βρετανία και εγκαταστάθηκε στο Χέιστινγκς της νότιας Αγγλίας όπου ασχολήθηκε με την υλοποίηση της ιδέας που είχε από μικρός: Τη μετάδοση εικόνων από απόσταση. Εκμεταλλεύθηκε την εφεύρεση του Άρθουρ Κορν (Arthur Korn), ο οποίος στο διάστημα 1903 - 1907 είχε αναπτύξει ένα κύκλωμα χρονισμού τηλεμετάδοσης εικόνων, το οποίο παρέκαμπτε το μειονέκτημα της καθυστέρησης που προκαλούσαν τα στοιχεία σεληνίου και επέτρεπε έτσι την τηλεμετάδοση σταθερής εικόνας. Οι πρώτες συσκευές που κατασκεύασε ήταν φτιαγμένες από παλαιά εξαρτήματα και είχαν μικρή επιτυχία. Το 1924, όμως, κατάφερε να μεταδόσει τρεμοπαίζουσα κινούμενη εικόνα σε μικρή απόσταση. Το 1925 είχε βελτιώσει σημαντικά τη συσκευή του και στις 26 Ιανουαρίου 1926 πραγματοποίησε δημόσια επίδειξή της. Επέλεξε το κατάστημα "Selfridges" στην Όξφορντ Στριτ του Λονδίνου και οι έκπληκτοι πελάτες (μαζί τους και 50 επιστήμονες που είχαν κληθεί ειδικά για την επίδειξη) είδαν να αναμεταδίδονται λίγο θαμπές εικόνες γραμμάτων. Το 1927 η αναμετάδοση εικόνων έγινε μέσω τηλεφωνικής γραμμής σε απόσταση 438 μιλίων, μεταξύ Γλασκώβης και Λονδίνου. Ο Μπέρντ δημιούργησε ύστερα από αυτό δική του εταιρεία, την Baird Television Development Company (BTDC). To 1928, η BTDC πέτυχε την πρώτη υπερατλαντική τηλεοπτική μετάδοση μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης και την πρώτη μετάδοση στο πλοίο S.S. Berengaria στη μέση του Ωκεανού Ο Μπερντ έκανε επίσης επίδειξη έγχρωμης και στερεοσκοπικής τηλεόρασης.

Το ηλεκτρομηχανικό σύστημα που χρησιμοποίησε ο Μπερντ αποτελείτο από μια κάμερα που βρισκόταν πίσω από ένα περιστρεφόμενο δίσκο με οπές. Η εικόνα που μετέδιδε το σύστημά του ήταν αρκετά θαμπή και κάθε πλαίσιο διέθετε τριάντα οριζόντιες γραμμές ενώ ανανεωνόταν 12 φορές ανά δευτερόλεπτο (12 πλαίσια / δευτερόλεπτο, fps).

Το 1929 το BBC υιοθέτησε το ηλεκτρομηχανικό σύστημα του Μπερντ, το οποίο επρόκειτο σταδιακά να αντικατασταθεί από το εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικό σύστημα της Marconi Electric and Musical Industries ως το 1937, οπότε και το σύστημα του Μπερντ τίθεται πλέον εκτός παραγωγής.

Ο Μπερντ συνέχισε να εργάζεται στον τομέα της τηλεόρασης και ανέπτυξε επίσης συστήματα αναμετάδοσης εικόνων με υπέρυθρη ακτινοβολία (Noctovision) για μετάδοση εικόνων κάτω από ανύπαρκτες συνθήκες φωτισμού, την έγχρωμη μετάδοση εικόνων (1928) και τη στερεοσκοπική τηλεόραση. Σχετική παρουσίασή των αποτελεσμάτων των ερευνών του έκανε το 1946, λίγο πριν το θάνατό του.Παράλληλα άρχισε να χρησιμοποιεί και αυτός την τεχνολογία της οθόνης καθοδικών ακτίνων και το 1940 πέτυχε τη μετάδοση έγχρωμων εικόνων των 600 γραμμών σάρωσης ανά πλαίσιο, αναπτύσσοντας την πρώτη έγχρωμη . Συνέχισε τις εργασίες του καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο 1942 - 44 κατασκεύασε την πρώτη έγχρωμη λυχνία καθοδικών ακτίνων, την οποία επονόμασε "Telechrome", η οποία σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο Τηλεόρασης του Μπράντφορντ.

Ο Μπερντ ήταν ο πρώτος Βρετανός που τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο από την International Faculty of Science το 1937.

Ο Τζον Λόγκι Μπερντ απεβίωσε στον ύπνο του στις 14 Ιουνίου 1946 στην κατοικία του στο Μπέξχιλ (Bexhill), λίγες μέρες μετά την παρουσίαση της ευρείας οθόνης των 28 ιντσών στο ξενοδοχείο "Σαβόι" του Λονδίνου.

Νόρμα Σίρερ

11 Αυγούστου 1902 γεννήθηκε: Νόρμα Σίρερ Καναδή ηθοποιός
Η Νόρμα Σίρερ (αγγλ. Edith Norma Shearer, 11 Αυγούστου 1902 – 12 Ιουνίου 1983) ήταν Καναδή ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Μετά το διαζύγιο (The Divorcee). Η ηθοποιός, που ανήκε στο ενεργητικό της εταιρείας Metro-Goldwyn-Mayer, αποσύρθηκε από τα κινηματογραφικά δρώμενα το 1942 και εμφανίστηκε σε μερικές από τις δημοφιλέστερες παραγωγές της δεκαετίας του 1930 όπως Ελεύθερες Ψυχές (A Free Soul, 1931), Όταν ξυπνά το παρελθόν (Smilin' Through, 1932), Μις Μπάρετ (The Barretts of Wimpole Street, 1934), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Romeo and Juliet, 1936), Μαρία Αντουανέτα, η τραγική Βασίλισσα (Marie Antoinette, 1938) και Γυναίκες (The Women, 1939). Υπήρξε παντρεμένη με τον Έρβιν Θάλμπεργκ, που ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός της εταιρίας Metro-Goldwyn-Mayer κατά τη δεκαετία του 1930.

Μπάρι Άνσγουορθ (1930 – 2012)

Μπάρι Άνσγουορθ (1930 – 2012)

Άγγλος συγγραφέας, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ιστορικού μυθιστορήματος. Έγινε γνωστός παγκοσμίως για την αφηγηματική του δεινότητα και την ικανότητά του να διαπραγματεύεται ολόκληρες περιόδους του παρελθόντος μ' έναν ξεχωριστό και ολοζώντανο τρόπο.

Γιος ανθρακωρύχου, ο Μπάρι Φόρστερ Άνσγουορθ (Barry Unsworth) γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1930 στο Γουϊνγκέιτ της Βόρειας Αγγλίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και μετά την αποφοίτησή του το 1951 δούλεψε στο εξωτερικό, διδάσκοντας αγγλικά. Πρώτα στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ελλάδα και την Τουρκία τη δεκαετία του '60. Τότε ήταν που άρχισε να πειραματίζεται με το γράψιμο και το 1966 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο The Partnership (Ο Συνεταιρισμός), που αναφέρεται στην ιστορία δύο συνεταίρων μιας επιτυχημένης επιχείρησης, που φθάνουν στα πρόθυρα της ρήξης, εξαιτίας μιας μοιραίας γυναίκας.

Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Greeks have a word for it (Οι Έλληνες έχουν μια λέξη για αυτό), όπου περιγράφει τις διδακτικές του εμπειρίες στην Αθήνα, σατιρίζοντας ιδιαίτερα τους συναδέλφους του στο Βρετανικό Συμβούλιο. Το 1973 κέρδισε διεθνή φήμη, με το μυθιστόρημα Mooncranker's Gift, που τιμήθηκε με το βραβείο Χάινεμαν, για «την ευαισθησία της γραφής και τον πλούτο της εμπειρίας».

Το 1980 κυκλοφόρησε το πρώτο του ιστορικό μυθιστόρημα, με τίτλο Pascali’s Island (Το νησί του Πασχάλη), που εκτυλίσσεται σ' ένα ελληνικό νησί στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, ενώ ήταν και υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ, το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο της Μεγάλης Βρετανίας.

Για τη στροφή του στο ιστορικό μυθιστόρημα είπε σε μία συνέντευξή του:

"Δεν ήταν τόσο επιλογή μου, όσο μια βαθμιαία διαδικασία, που υπαγορεύτηκε από τις περιστάσεις. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '60, όταν άρχιζα να γράφω μυθιστορήματα, στην Ελλάδα και την Τουρκία. Είναι δυο χώρες, όπου το παρελθόν διαπλέκεται με το παρόν, και θυμάμαι πόσο κατάπληκτος έμεινα από την σταθερή αίσθηση της συνέχειας και της διασύνδεσης, που παραμονεύει σε κάθε βήμα σου"

Ο Άνσγουορθ τιμήθηκε το 1992 με το Μπούκερ για το μυθιστόρημά του Sacred Hunger (Ιερή πείνα), που αναφέρεται στο δουλεμπόριο του 18ου αιώνα, με παραλληλισμούς για τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν τη Μεγάλη Βρετανία κυβερνούσε η Μάργκαρετ Θάτσερ. Εκείνη τη χρονιά, μάλιστα, μοιράστηκε το βραβείο με τον Μάικλ Οντάατζε, τον συγγραφέα του μυθιστορήματος Ο Άγγλος ασθενής.

Το 2002 δημοσίευσε ένα ακόμη βιβλίο με ελληνικό περιεχόμενο, το μυθιστόρημα The Songs of the Kings (Τα τραγούδια των βασιλέων), που αναφέρεται στον Τρωικό Πόλεμο. Το τελευταίο του βιβλίο The Quality of Mercy, κυκλοφόρησε το 2011 και συνεχίζει την προβληματική της Ιεράς Πείνας. Είναι υποψήφιο για το βραβείο ιστορικού μυθιστορήματος Walter Scott, ο νικητής του οποίου θα ανακοινωθεί στις 16 Ιουνίου 2012.

Το έργο του, σύμφωνα με την κριτική, είναι μια παρατεταμένη μελέτη της ηθικής. Το ιστορικό μυθιστόρημα του άνοιξε ένα παράθυρο για να παρατηρήσει την ανθρώπινη ηθική συμπεριφορά και τις μυριάδες αποτυχίες της σε κάθε εποχή. Τα βιβλία του σφύζουν από την ανθρώπινη απληστία και ο ίδιος δείχνει συμπάθεια για τους ανθρώπους που καταπιέζονται απ’ όσους διψούν για εξουσία.

Ο Μπάρι Άνσγουρθ πέθανε στις 5 Ιουνίου 2012, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Περούτζια της Ιταλίας, με τη δεύτερη σύζυγό του, τη φιλανδέζα Αίρα, την οποία είχε γνωρίσει στο Ελσίνκι, όπου ζούσε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Από την πρώτη του σύζυγο, την Βάλερι Μουρ, είχε αποκτήσει τρεις κόρες, οι οποίες του χάρισαν έξι εγγόνια.
Βιβλία του Μπάρι Άνσγουορθ στα Ελληνικά

Η γη των θαυμάτων (Πατάκης)
Ρουμπίνι στον αφαλό (Νεφέλη)
Τα τραγούδια των βασιλέων (Νεφέλη)
Χάνοντας τον Νέλσον (Νεφέλη)
Το νησί του Πασχάλη (Nεφέλη)
Θρησκευτικό δράμα (Νεφέλη)
Μετά τον Αννίβα (Καστανιώτης)
Ιερή πείνα (Nεφέλη)

Φιλμογραφία

Το νησί του Πασχάλη, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Ντίαρντεν, με τους Μπεν Κίνγκσλεϊ και Έλεν Μίρεν. (1988)
Παράσταση για ένα ρόλο (The Reckoning ο πρωτότυπος τίτλος, βασισμένο στο μυθιστόρημα Morality Play), σε σκηνοθεσία Πολ ΜακΓκίγκαν, με τους Γουίλεμ Νταφόε και Πολ Μπέτανι. (2003)

Διαβάστε περισσότερα http://www.sansimera.gr/biographies/485#ixzz237i0ruuY