Πολιτικά - Κοινωνικά ...

Πολιτικά - Κοινωνικά ...

Όταν οι ηγέτες ενεργούν, οι λαοί παθαίνουν. Όταν οι λαοί ενεργούν, οι ηγέτες δημιουργούν. (συμμετοχική δημοκρατία) (Περικλής 11-1-2010).
Ενεργός λαός, δημιουργικός ηγέτης. Παθητικός λαός, καταστροφικός ηγέτης. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010).
Οι ηγέτες χάνουν το φως τους και την φώτιση τους, διότι τους τυφλώνει η δόξα. Δεν υπάρχει πιο τυφλός απ’ αυτόν που έχει μάτια και δε βλέπει. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010)
Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι πόλεμοι, οι οποίοι έγιναν κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του ανθρώπου στη Γη, οφείλονταν είτε στη φιλοδοξία της ηγεσίας των λαών, είτε στην καταπίεση των λαών από την ηγεσία τους ή από κατακτητές. Όποτε ο ηγέτης ενήργησε εγωιστικά, χωρίς την ενέργεια και τη βούληση του λαού, παραπλάνησε το λαό και τον ανάγκασε να πολεμήσει χωρίς να γνωρίζει την πραγματική αιτία. Το αποτέλεσμα όλων των πολέμων ήταν πάντοτε καταστροφικό για όλους. Η καταστροφή αυτή ήταν η αφορμή για να αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο του ηγέτη, να εγερθεί ο λαός και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Έτσι ο λαός, όντας ενεργός και έχοντας τα σωστά κριτήρια, αναδείκνυε έναν νέο ηγέτη. Ο νέος ηγέτης με την ενέργεια του λαού έπραττε δημιουργικά ως προς το συνολικό όφελος, έως ότου ο λαός να ξαναγυρίσει στην ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος και να απομακρυνθεί από τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η ενεργοποίηση του συλλογικού ευσυνειδήτου του λαού οδηγεί τους ηγέτες στη δημιουργία, ενώ το ατομικό συμφέρον είτε του ηγέτη είτε του λαού οδηγεί στην καταστροφή. Ενεργός λαός, δημιουργικός ηγέτης. Παθητικός λαός, καταστροφικός ηγέτης και ούτω καθ’ εξής, έως ότου γίνει ευσυνείδητος ο λαός για να έχει ευσυνείδητο ηγέτη. Σήμερα ως συλλογικό ευσυνείδητο θεωρείται το σύνολο των υποκειμενικών «ευσυνειδήτων» των μερών, τα οποία διαμορφώνονται από τα διάφορα κέντρα εξουσίας. Για να υπάρξει σύνολον πρέπει να πάψει η διαίρεση. Η διαίρεση της κοινωνίας είναι η διαίρεση του ευσυνειδήτου της. Ας αναρωτηθούμε ποιός είναι τόσο πονηρός που να διαιρεί για να βασιλεύει. Η επανένωση του κοινωνικού συνόλου μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τα ίδια τα μέρη του και το συλλογικό ευσυνείδητο πρέπει να αποτελείται από την αλήθεια που είναι αποδεκτή από όλους και από τους αντιθέτους. Έτσι η ιδανική πολιτεία είναι η κοινωνία που έχει ως γνώμονα το ένα και μόνον ευσυνείδητο του λαού.


Και για όσους δεν εννόησαν ότι δεν μπορούμε σε λίγες μόνο γραμμές να αναλύσουμε τα πριν, τα νυν και τα αεί, ας μας συγχωρέσουν γι’ αυτό που είναι.

Κάθε κολακεία κι ένα χρυσαφένιο κάγκελο του κλουβιού που σου φτιάχνει το περιβάλλον. Όσο πιο πολλές οι κολακείες, τόσο πιο στενά τα κάγκελα του κλουβιού και τόσο πιο δύσκολο να πετάξεις και να ξεφύγεις. Γι’ αυτό αναγκάζεσαι να κελαηδάς, ίνα ευχαριστείς το περιβάλλον σου. (Διδάσκαλος Σωκράτης 27-1-2008)


Σε κάθε άρχοντα, το περιβάλλον τού συμπεριφέρεται σαν να είναι το ωραιότερο εξωτικό πτηνό. Με την πρόφαση να τον προστατεύσει, λέγοντας ότι γνωρίζει το καλό του, χτίζει σιγά - σιγά γύρω του ένα αόρατο χρυσαφένιο πλέγμα για να μη φύγει.


Για να υπακούει και για να μένει μέσα στο χρυσαφένιο κλουβί, το περιβάλλον τροφοδοτεί τον άρχοντα με κολακείες. Αυτές τον ευχαριστούν και τον κάνουν όλο και πιο εγωιστή, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει ότι το πλέγμα πυκνώνει όλο και περισσότερο. Μέχρι να έρθει η στιγμή που το πλέγμα να έχει κλείσει όλες τις διόδους του οξυγόνου και ο άρχοντας να ασφυκτιά. Τότε το περιβάλλον απλά του ανοίγει λίγο την πόρτα για να μπει οξυγόνο. Ο δε άρχοντας το μόνο που κάνει, σε αντάλλαγμα αυτού του οξυγόνου, είναι να κελαηδά. Διότι έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να πετάξει. Δεν μπορεί να ξεφύγει. Αφού το περιβάλλον τον καταστήσει ανίσχυρο, αρχίζει να αφαιρεί ακόμα και τα φύλλα χρυσού απ’ τα κάγκελα.

Στο τέλος ο άρχοντας καταλήγει να μένει σ’ ένα κλουβί από σίδερα που σκουριάζουν με το πέρασμα του χρόνου, και συνειδητοποιεί πόσο ακριβά πλήρωσε τις κολακείες.

Αυτός που δεν δέχεται κολακείες, δεν δημιουργεί περιβάλλον, ενεργεί ελεύθερα για το κοινό όφελος, αποκαλείται ευσυνείδητος ηγέτης.

Μία πολιτεία θα πρέπει να στηρίζεται σε νόμους που αναδεικνύουν τις αξίες των εννοιών και που γίνονται κατανοητοί και αποδεκτοί από το ευσυνείδητο των πολιτών αυτής. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010)

Ο νόμος θα πρέπει να διδάσκεται στους πολίτες, ώστε να αφυπνίζεται το ευσυνείδητο τους. Θα πρέπει να είναι μια ευθεία φωτεινή οδός χωρίς σκοτεινούς παράδρομους. Θα πρέπει να είναι δίκαιος, ώστε να γίνεται αποδεκτή η δικαιοσύνη που θα αποδίδεται μέσω αυτού. Θα πρέπει η απόδοση της δικαιοσύνης να αποσκοπεί στην έμπρακτη απόδειξη της γνώσης του νόμου από τον παραβάτη, με παράλληλη κοινωνική προσφορά αυτού.

Ο νομοθέτης, λοιπόν, θα πρέπει να νομοθετεί έχοντας ως γνώμονα το ευσυνείδητο των πολιτών. Τότε θα έχει και την αποδοχή των δικαστών που αποδίδουν τη δικαιοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε την αποδοχή του νόμου από τους πολίτες, τον νομοθέτη και τον δικαστή. Τότε και μόνον τότε αποδίδεται η δικαιοσύνη.

Σήμερα όμως ο νομοθέτης νομοθετεί ανεξάρτητα από τους δικαστές, αλλά και τους πολίτες. Νομοθετεί μάλιστα πάνω στους ισχύοντες νόμους τροποποιώντας τους, ανοίγοντας έτσι, πολλές φορές, ‘παραθυράκια’, τα οποία γνωρίζουν μόνον αυτοί για τους οποίους έγινε η τροποποίηση. Άλλες φορές, επηρεαζόμενος από το περιβάλλον του και όχι από το ευσυνείδητο του, νομοθετεί διαστρέφοντας το νόμο προς εξυπηρέτηση συμφερόντων των ολίγων, αναγκάζοντας και τον δικαστή να αποδώσει τη δικαιοσύνη όχι ευσυνείδητα. Η πολυνομία που προκύπτει κάτω από αυτές τις συνθήκες, δημιουργεί αδικίες, κάνοντας τους πολίτες παράνομους, διότι έχουν ως επί το πλείστον άγνοια των νόμων. Αυτό έχει ως κατάληξη την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη δικαιοσύνη. Όποτε συμβαίνει αυτό, έρχεται και η κατάλυση των κοινωνιών.

Ο δικαστής δικάζει με βάση τους ισχύοντες νόμους και δεν μπορεί να παρανομήσει εις το όνομα του δικαίου. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Κάποτε ένας Άγγελος παρατηρούσε έναν κολυμβητή που με πολύ κόπο προσπαθούσε να ξεκολλήσει από ένα βράχο αχινούς και κάθε φορά που ανέβαινε για να πάρει ανάσα, χαμογελούσε γεμάτος χαρά και ικανοποίηση. Αφού γέμισε ένα συρμάτινο δοχείο, βγήκε στην παραλία και καθήμενος δίπλα στην οικογένειά του, τους προσέφερε το ξεχωριστό αυτό φαγητό που τόσο πολύ τους άρεσε. Ξαφνικά, ένας άνδρας του Λιμενικού τον πλησίασε και του είπε ότι αυτό που έκανε ήταν παράνομο και ότι έπρεπε να τον οδηγήσει στον δικαστή. Η αλήθεια είναι ότι προ ολίγων ημερών είχε νομοθετηθεί η απαγόρευση της αλιείας αχινών στις ακτές. Όμως ποιός ενημέρωσε τον άνδρα και πώς ήταν υποχρεωμένος ο άνδρας να γνωρίζει τον νόμο; Ο Άγγελος ακολούθησε τον άνδρα στο δικαστήριο για να δει πως απονέμεται η δικαιοσύνη στη Γη. Ο δικαστής ρώτησε τον κατηγορούμενο: «Δε γνωρίζεις ότι αυτό που έκανες ήταν παράνομο;» Ο άνδρας απάντησε: «Όχι. Κάθε χρόνο μαζεύω αχινούς για την οικογένεια μου».

Εδώ, λοιπόν, ο δικαστής, εάν έπρεπε να δικάσει βάσει του νόμου, θα έπρεπε να επιβάλλει ποινή στον άνδρα, αλλά τότε το ερώτημα θα ήταν: «Είναι δίκαιη η ποινή;» Η απάντηση φυσικά είναι «Όχι». Εάν πάλι δεν του επέβαλλε ποινή, ο δικαστής δίκαζε βάσει του νόμου; Πάλι η απάντηση είναι «Όχι». Το ένα ήταν άδικο και το άλλο παράνομο. Ποιό απ’ τα δύο έπρεπε να γίνει; Ο Άγγελος τότε είπε: « Ω άνθρωποι! Ποτέ με την σκέψη σας δε θα γνωρίσετε. Γι’ αυτό μπείτε στην διαδικασία της νοήσεως ίνα νοήσετε. Δεν υπάρχει νομοθεσία χωρίς νουθεσία. Διότι η νομοθεσία χωρίς νουθεσία οδηγεί τον άνθρωπο στην παράβαση.». Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλά οι δικαστές βλέπουν. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή για να μη βλέπει τους δικαστές ή οι δικαστές τύφλωσαν τη δικαιοσύνη για να μην τους βλέπει; (Αριστοτέλης 18-1-10)

Οι γραπτοί νόμοι είναι για να τους τηρεί ο εγκέφαλος. Οι άγραφοι για να τους τηρεί η ψυχή. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 18-1-2010)(συνειδητότητα- ευσυνείδητο)

Ο Άγγελος κάθισε λίγο ακόμη στο δικαστήριο. Η επόμενη υπόθεση αφορούσε την κρίση της πράξης ενός άνδρα να παραβιάσει την πόρτα ενός διαμερίσματος, με τη δικαιολογία ότι ήθελε να βοηθήσει την ηλικιωμένη που βρισκόταν μέσα. Ο δικαστής ρώτησε τον κατηγορούμενο: «Γιατί παραβιάσατε την πόρτα του διαμερίσματος;» και ο άνδρας απάντησε: «Άκουσα την ηλικιωμένη κυρία να καλεί σε βοήθεια, μέσα από το διαμέρισμα της πολυκατοικίας, της οποίας είμαι συντηρητής εδώ και δέκα χρόνια. Από ανησυχία πλησίασα την πόρτα και τη ρώτησα τι συνέβαινε. Τότε εκείνη απεγνωσμένα φώναξε “Βοήθεια! Φωτιά!” Χωρίς να σκεφτώ, όρμησα στην πόρτα και την έσπασα. Προς έκπληξή μου, η ηλικιωμένη συνέχισε να καλεί σε βοήθεια, αλλά φωτιά δεν υπήρχε πουθενά. Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο κατήγορός μου. Έσπευσα να του εξηγήσω την κατάσταση, να απολογηθώ για την παράδοξη διάρρηξη και να προτείνω από ενδιαφέρον την εξέταση της γιαγιάς από ένα γιατρό. Εκείνος δε με πίστεψε και, παρότι γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και ο ίδιος γνωρίζει το έντιμο του βίου μου, με κατήγγειλε στην αστυνομία για παράνομη είσοδο στην ιδιοκτησία του. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ. Έσπευσα να βοηθήσω έναν συνάνθρωπό μου και κατηγορούμαι γι’ αυτό. Αυτή είναι η αλήθεια, κύριε Πρόεδρε.»

Αλήθεια, μπορούμε να τηρούμε τους άγραφους νόμους της ψυχής μας στη σημερινή κοινωνία, χωρίς να έχουμε τη συνέπεια του νόμου; Ο γραπτός νόμος έχει σαν προστασία του την τιμωρία. Ο άγραφος την αγάπη και τη νόηση. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 18-1-2010) Οι σημερινοί άνθρωποι φοβούμενοι την τιμωρία έφτασαν στο σημείο να οδηγούνται από τη σκέψη, να πράττουν ασυνείδητα και να φιμώνουν το ευσυνείδητο της ψυχής τους.

Ο Άγγελος έβγαλε το συμπέρασμα: «Τελικώς στη Γη, η αγάπη και η νόηση έχουν σαν αντίβαρό τους την τιμωρία.». Ηθικόν είναι ό,τι εκπορεύεται εκ της ψυχής, πηγαίνει εις τον νου και εκφέρεται χωρίς σκέψη. Σήμερον, το ηθικόν και το δίκαιον διαπραγματεύεται μέσω των νόμων και νομοθετείται. (ο Ων 18-1-2010)
Οι θρησκείες ανά τους αιώνες δημιουργούσαν την ηθική των κοινωνιών. Ο Λόγος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού δημιουργεί την συνείδηση των χριστιανών. (Αριστοτέλης 18-1-2010)
Η ηθική που δεν πηγάζει από την συνείδηση, είναι κοινωνικά διαμορφωμένη ηθική. Οι θρησκείες πλάθουν την ηθική των πιστών με απαγορεύσεις και υποχρεώσεις, ώστε να μη πράττουν το κακό και να πρέπει να πράττουν το καλό. Με τον Λόγο Του ο Κύριος έδωσε τις κατευθύνσεις προς το ηθικόν, χωρίς να επιβάλλει τον δρόμο. Έδωσε τη Γνώση και απέβαλε το φόβο του μη και του πρέπει. Αφυπνίζοντας τη συνείδηση των ανθρώπων, τους έδειξε την πυξίδα που βρίσκεται μέσα τους, ώστε να πράττουν οι ίδιοι το ηθικόν χωρίς να το σκέφτονται. «Αγαπάτε Αλλήλους». Λόγος μη προκαλών φόβο, αλλά Γνώση, διδάσκων τον δρόμο προς το Αιώνιο Ζην. «Όστις θέλει πίσω μου ελθεί.» Λόγος μη εμπεριέχων επιβολή, αλλά σεβασμό στην ελεύθερη βούληση του καθενός. Λόγος δίδων ενέργεια προς πράξη. Όποιος ντύνει το Λόγο του Κυρίου με μη και πρέπει, αποσκοπεί στο ίδιον όφελος και προέρχεται εκ του Πονηρού. Ιερέας διδάσκων εγκεφαλικά το Λόγο του Κυρίου, δεν διδάσκει το Λόγο Του. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010) Ιατρός που δίδει συνταγές κατασκευασμένες από άλλον, δεν είναι ιατρός. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)
Ένας ιατρός είναι αδύνατον σήμερα να θεραπεύσει κάποιον ασθενή, εάν βρεθεί σε χώρο όπου δεν μπορούν να του παρέχονται έτοιμα φάρμακα. Η αιτία είναι ότι σήμερα η απομονωμένη και τεμαχισμένη ιατρική δεν διδάσκει στους μέλλοντες ιατρούς την παρασκευή και προετοιμασία ιατρικών ουσιών για θεραπεία. Κατά τον Ιπποκράτη, η θεραπεία είναι αποκλειστική για τον κάθε ασθενή, έστω κι αν οι ασθενείς πάσχουν από την ίδια ασθένεια. Ο κάθε ασθενής αντιμετωπίζεται ξεχωριστά, διότι ο κάθε ανθρώπινος οργανισμός αποτελεί μοναδικότητα στη φύση. Παίρνοντας μέρος ουσιών από τη φύση, διασπάται η αλυσίδα των κωδικών που περιέχονται σε κάθε φυτό. Αν παραδείγματος χάριν, πάρουμε μόνο το ασβέστιο, το οποίο εμπεριέχεται εν αφθονία στο χαμομήλι, αλλοιώνουμε τους κωδικούς ενώνοντας άλλες χημικές ουσίες μαζί. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι παρενέργειες οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν άλλες ασθένειες. Έτσι αντί να θεραπεύουμε, ή αν είναι δυνατόν να προλαμβάνουμε την ασθένεια βάσει του «Η πρόληψις είναι καλυτέρα της θεραπείας» του Ιπποκράτη, δημιουργούμε αλυσιδωτές ασθένειες που δεν έχουν τέλος. Ακόμα κι εδώ παραβιάζουμε την αρχή του Πατέρα της Ιατρικής ότι «δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά ασθενείς», οι οποίοι μέσω της σκέψης τους προκάλεσαν την ασθένεια. Ο λαός ασθενεί, όταν και η ιατρική ασθενεί. Διότι η ιατρική κατά τον Ιπποκράτη είναι πνευματική και αν εξασκείται εκ του εγκεφάλου εισάγεται σ’ αυτήν το μικρόβιο της σκέψης. Έτσι η ασθένεια ξεκινά από το πνεύμα του ανθρώπου και θεραπεύεται πάλι μέσω αυτού. Αν ο γιατρός είναι ο ίδιος ο ασθενής, τότε ο δάσκαλος για το δάσκαλο είναι ο μαθητής. (Διδάσκαλος Σωκράτης 27-1-2008)
Ο φτωχός που μοιράζει πλούτη είναι ο Διδάσκαλος. (Διδάσκαλος Σωκράτης 17-1-2010)
Η σοφία ενός διδάσκαλου γεννά σοφούς μαθητές. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010)
Διδάσκαλος είναι ο δίδων τη σκάλα προς την πνευματική άνοδο. Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τον μαθητή αν θα τη χρησιμοποιήσει για ν’ ανέβει κι άλλο, ή να κατέβει. Διότι ο διδάσκαλος δεν καθοδηγεί, οδηγεί. Διδάσκαλος που διδάσκει διδακτέα ύλη ορισμένη από άλλον, δεν είναι διδάσκαλος. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Κάποτε ένας δάσκαλος του Δημοτικού είχε πει ότι: «Δάσκαλος είναι κερί που λιώνει δίνοντας φως.» Η γνώση που μεταλαμπαδεύει ένας δάσκαλος στους μαθητές του, βγάζοντάς τη από μέσα του, δημιουργεί ένα πεδίο σοφίας, μέσα στο οποίο ο κάθε μαθητής μπορεί να βρει το σωστό δρόμο που θα ακολουθήσει στη ζωή του. Του δίνει τα άυλα πλούτη της ψυχής που είναι απαραίτητα για το Ευ Ζην. Ένας δάσκαλος που δεν ασχολείται με τα υλικά πλούτη, είναι φτωχός. Όμως η σοφία που βγαίνει από την ψυχή του, χαρίζει τέτοια πλούτη στους μαθητές του που μπορούν να τους καταστήσουν κι αυτούς σοφούς.

Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει το μάθημά του για να το πει. Αυτό το κάνει ένας μαθητής. Αλλά κι αυτό είναι λάθος. Γιατί ο μαθητής αυτός μιμείται τους παπαγάλους που ό,τι τους μάθεις λένε. Καθαρά εγκεφαλική γνώση. Η Γνώση της ψυχής είναι αθάνατη και φωτίζει σαν το κερί που λιώνει και δίνει φως. Το κερί παίρνει δικά του στοιχεία να χρησιμοποιήσει για να μεταδώσει το φως. Έτσι κι ο σωστός δάσκαλος δεν βασίζει τις γνώσεις του μόνο σε λόγια των άλλων. Τα συμπληρώνει με τον εσωτερικό του λόγο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί και η δημιουργία του είναι σοφός Λόγος. Αυτόν χαρίζει απλόχερα στους μαθητές του και εάν είναι άξιοι γίνονται κληρονόμοι στα πλούτη του. Γιατί δάσκαλος είναι εκείνος που βγάζει δασκάλους κι όχι μαθητές.

Τα όρια που βάζει ο άνθρωπος στην αγάπη είναι όπως τα όρια των κρατών. Οι όροι είναι όπως οι κυβερνήτες. Γι’ αυτό δεν υπάρχει αγάπη χωρίς όρους και όρια στη γη. (Μαχάτμα Γκάντι 15-1-2010)

«Πόσο μ’ αγαπάς;» , «Σ’ αγαπώ πολύ» , «Δε σ’ αγαπάω απλά…Σε λατρεύω!» , «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ.» , «Αν μ’ αγαπάς, κάνε μου αυτή τη χάρη» , «Σ’ αγαπώ όσο δε σ’ αγάπησε κανείς.» , «Η μεγαλύτερη αγάπη είναι της μάνας προς το παιδί.» , «Τι καλό παιδί που είσαι! Γι’ αυτό σ’ αγαπάω.» , «Δε σ’ αγαπώ καθόλου! Είσαι κακό παιδί!» , «Ποιον αγαπάς πιο πολύ;» , «Αγαπώ την οικογένειά μου όσο τίποτα στον κόσμο.» , «Τους φίλους μου τους αγαπάω γιατί τους διαλέγω.» , «Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης – ομάδα – φαγητό – άθλημα – πόλη…;»

Αυτά είναι μερικά από τα είδη της υποκειμενικής αγάπης με γνώμονα τον εγωισμό. Δηλαδή αγάπη κατόπιν σκέψης. Κοινωνίες και κράτη δημιουργήθηκαν θέτοντας όρους και όρια. Έτσι διαμελίστηκε η κοινωνία των ανθρώπων και κάθε μέλος φυλάκισε την αγάπη εντός των συνόρων της. Όταν κάνεις την αγάπη δική σου, γίνεται εγωιστική.

«Σ’ αγαπώ πολύ!»
«Εγώ σ’ αγαπώ πιο πολύ!»
«Όχι εγώ σ’ αγαπώ πιο πολύ!!»
«Όχι εγώ πιο πολύ!!»
«Όχι εγώ!!»
«Εγώ!!!»
«ΕΓΩ!!!»
Τελικά οι όροι και τα όρια είναι αυτά που προκαλούν πόλεμο και μπορούν να μετατρέψουν την υποκειμενική αγάπη σε μίσος. Η έννοια της Αγάπης είναι μία και όταν διαμελίζεται χάνει την ενέργεια της. Άλλο λοιπόν το «Σ’ αγαπώ» κι άλλο το «Αγάπη μου». Όταν η ιστορία γράφεται επειδή το θέλει ο Θεός είναι αναίμακτη και μένει αιώνια. Όταν η ιστορία γράφεται από τον άνθρωπο, γράφεται με μαύρα γράμματα και αίμα. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Η ιστορία του Θεού γράφεται βάσει του ευσυνειδήτου του ανθρώπου. Η ιστορία από τους ανθρώπους γράφεται βάσει του ασυνειδήτου τους. Η Ιλιάδα δείχνει πώς η ιστορία γράφεται από τον άνθρωπο, ενώ η Οδύσσεια πώς γράφεται από το Θεό.

Η ιστορία του Χρυσού Αιώνα της Αθήνας γράφτηκε μέσω του Διδασκάλου Σωκράτη όπως το ήθελε ο Θεός. Μη αντέχοντας την Αλήθεια του, οι σοφιστές, με την επέμβαση τους, αφαίρεσαν την πένα από τα χέρια του Θεού και αντικατέστησαν το μελάνι με δηλητήριο (κώνειο).

Από Αγάπη προς το δημιούργημά Του, ο Θεός έστειλε την Αγάπη ενσαρκωμένη, τον Υιό Του, για να διδάξει τους ανθρώπους πώς να γράφουν την ιστορία με το θέλημα του Θεού και όχι με αίμα. Παρόλα αυτά, οι Ζηλωτές, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πρόδωσαν και σταύρωσαν τον Κύριο, μη πιστεύοντας στο μεγαλείο της Αγάπης του Θεού. Ο ερχομός του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ήταν η Αρχή του Τέλους.

Στις Ινδίες του 20ου αιώνα, οι άνθρωποι είχαν γράψει την ιστορία με αίμα με την κατάκτηση της Ινδίας. Ο θεόσταλτος Γκάντι έδιωξε τους κατακτητές κάνοντας επίθεση Ειρήνης. Οι φανατικοί της θρησκείας πήραν γι’ ακόμη μια φορά την πένα του ειρηνοποιού Λόγου του Θεού, σκοτώνοντας τον απεσταλμένο Του.

Οι αξίες του Θεού ήρθαν πολλές φορές στη Γη μέσω των απεσταλμένων Του, τους οποίους οι άνθρωποι θανάτωσαν. Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όντας η Ζωή, θα πατήσει το Θάνατο με τον ερχομό Του, αλλά δε θα σταυρωθεί ξανά.

Ό,τι πεθαίνει αδίκως στη Γη, ζει αιώνια. (Διδάσκαλος Σωκράτης 29-6-2010)
Η κοινωνία που καταδικάζει εις θάνατον το καλό υπογράφει την θανατικήν της καταδίκη. (Διδάσκαλος Σωκράτης 22-1-2010)
Ο στόχος της ζωής του ανθρώπου γίνεται και τρόπος ζωής του. (Μαχάτμα Γκάντι 15-1-2010)



Ο στόχος της ζωής του ανθρώπου είναι όπως οι ανάγκες του σώματός του. Ανάλογα με την ανάγκη που ενεργοποιείται στο σώμα, ο άνθρωπος βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο να την ικανοποιήσει. Αν πεινά, θα ικανοποιήσει την πείνα του με κάτι βρώσιμο. Αν διψά, θα βρει κάτι πόσιμο να πιεί. Αν του αρέσει αυτό που θα πιεί ή θα φάει, εξαρτάται από την επιλογή του. Έτσι και στη ζωή, ο άνθρωπος βάζει ως στόχο τις επιθυμίες του και προσπαθεί να βρει τρόπο να τις πραγματοποιήσει. Δε συνειδητοποιεί όμως ότι ο τρόπος ικανοποίησης της εκάστοτε επιθυμίας θα γίνει τρόπος ζωής του, ώστε να διατηρηθεί η επίτευξη της επιθυμίας. Τα αγαθά κόποις κτώνται, αλλά τα υλικά τρόποις κτώνται. (Αριστοτέλης 21-6-2009)Αν παραδείγματος χάριν κάποιος επιθυμεί τη δόξα, για να τη διατηρήσει ,αφού την επιτύχει, θα πρέπει να ζει έτσι ώστε να την προκαλεί. Όσο γλυκιά είναι όμως η επίτευξη, τόσο επίπονη είναι η διατήρηση της ικανοποίησης της επιθυμίας. Έτσι οι άνθρωποι αλλάζουν στόχο στη ζωή τους, μόλις ικανοποιηθεί η προηγούμενη επιθυμία που είχαν ως στόχο.

Ό,τι υλικό βάλει στόχο ο άνθρωπος «θα συνηγορήσει το ‘σύμπαν’ για να το πετύχει», γιατί το ‘σύμπαν’ αυτό που σκεφτόμαστε δεν γνωρίζει τι είναι η ευτυχία για τον άνθρωπο. Ακόμη κι αν πραγματοποιεί τις επιθυμίες του, βρίσκεται σε έναν συνεχή αγώνα εύρεσης του επόμενου στόχου, κι αυτό γιατί ο κάθε στόχος από αυτούς είναι εφήμερος. Έναν στόχο όταν τον πετύχεις φτάνεις στο τέλος και κανείς δεν μπορεί να ζήσει με τρόπο το τέλος. Ο υλικός στόχος εκπληρώνεται μέσα στην ύλη και ικανοποιεί το σώμα, και δει τον εγκέφαλο. Φτάνοντας στον επιδιωκόμενο στόχο της ζωής, ως προς το ζην, ως προς την ύλη, ο άνθρωπος νοιώθει ότι το αποτέλεσμα δεν τον ολοκληρώνει και αισθάνεται κάποιο κενό μέσα του.

Ο μοναδικός στόχος που μπορεί να γαληνέψει την ψυχή του ανθρώπου, έχει ως τρόπο την Αρχή της Ζωής και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε αυτή τη ζωή. Τότε το ταξίδι της ζωής έχει ως σκοπό την Ιθάκη της ψυχής και ο θάνατος του σώματος γίνεται η μετάβαση προς την επίτευξη του σκοπού. Έτσι όταν ο στόχος του ανθρώπου είναι η αιώνια ζωή, θα βρει τον τρόπο να νικήσει το θάνατο.

Ο άνθρωπος ευτυχεί πρώτα μόνος του και μετά με τους άλλους. (ο Ων 15-1-2010)
Ο άνθρωπος συνήθως ψάχνει να βρει την ευτυχία χωρίς να την γνωρίζει. Για να την μάθει πρέπει να ψάξει να την βρει μέσα του. Τι είναι αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο; Μήπως η απόκτηση ύλης ή δόξας; Όλα τα υλικά έρχονται και παρέρχονται και διαμορφώνουν το φαίνεσθαι. Όταν ένας άνθρωπος είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του, όχι με το φαίνεσθαι που του χτίσανε, αλλά με το είναι του, τότε ανακαλύπτει τι είναι ευτυχία. Η ευτυχία γίνεται κτήμα του ως σταθερή αξία και επειδή δεν περιορίζεται με όρους και όρια, διαχέεται προς όλους όσους τον περιβάλλουν. Διότι η ευτυχία είναι ένα ενεργειακό περιβάλλον του ανθρώπου. Μην αφήνετε και μην κάνετε τη σκέψη σας οχιά γιατί μπορεί να πονάτε άλλους, αλλά μην ξεχνάτε ότι το δηλητήριο είναι μέσα σας. (ο Ων 15-1-2010)

Κάποιος άνθρωπος είχε τη συνήθεια να κρίνει με τον αυστηρότερο τρόπο τους πάντες και τα πάντα. Όσοι τον γνώριζαν, δοκίμαζαν το δηλητήριο του και έφευγαν μη αντέχοντας την πικρόχολη κριτική του. Σκόρπισε τόσο δηλητήριο που δεν έμεινε κανένας κοντά του. Τότε από την κακή αυτή συνήθεια, που δεν μπορούσε να κόψει, σκέφτηκε να κρίνει τον εαυτό του και πέθανε.

«Μην κρίνετε, ίνα μην κριθείτε» διότι ποτέ δεν γνωρίζετε πόσο δηλητήριο κρύβει η κριτική σας.

Ζω για να «σκοτώνω» τους άλλους, επειδή ξέρω πως μια μέρα θα πεθάνω. (Διδάσκαλος Σωκράτης 5-2-2010)
Η σκληρότερη κριτική που μπορείς να κάνεις σε κάποιον άλλον είναι η συγχώρεση. (Α.Φ., το Πνεύμα της Αληθείας 8-6-2009)

«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω». Ο Αναμάρτητος έκρινε την αμαρτωλή και την τιμώρησε με την πιο αυστηρή τιμωρία, τη συγχώρεση, και την οδήγησε στη μετάνοια. Έτσι η κριτική του συγχωρείν είναι το βάλσαμο έναντι του δηλητηρίου της κριτικής των ανθρώπων. «Το σφάλλειν ανθρώπινον, το συγχωρείν Θείον». Όταν σφάλλει ένας συνάνθρωπος μας έχουμε την ευκαιρία με την συγχώρεση να πράξουμε Θεία και δίκαια. Διότι όταν σφάλλουμε εμείς το θεωρούμε δίκαιο να μας συγχωρέσει ο Θεός. Ας μη συγχωρούμε μόνο τους πεθαμένους, διότι «ο αποθανών δεδικαίωται».

Πώς να μας συγχωρέσει ο Θεός, εάν εμείς δικαιολογούμε τον εαυτό μας και δεν τον συγχωρούμε; Ποιος είναι δίκαιος για να δικαιο-λογεί; (Α.Φ., το Πνεύμα της Αληθείας 5-2-2010) Μόνον ο Κύριος, ως Αναμάρτητος, έδωσε δίκαιη λύση.

Αυτός που θέλει Φως να του το δώσετε, χωρίς καμία σκέψη, χωρίς κανένα φόβο. Αυτός που θέλει να πάρει το Φως σας, γυρίστε του την πλάτη γιατί θέλει το κακό σας, και του Λόγου σας και του Φωτός. (ο Ων 15-1-2010)
«Για να αποκτήσει Φώτιση ένας άνθρωπος χρειάζεται πρώτα να υπερνικήσει τη σκέψη του και να φτάσει στη νόηση. Όντας νοήμων, αποκτά σύνδεση μετά της Φωτίσεως που λαμβάνει τότε το πνεύμα από τον Ουρανό. Εάν κάποιος βάλει τη σκέψη σας να διαταράξει τη λειτουργία του νοός σας, μέσω συναισθημάτων ή/και λογικής, πονηρός εστί. Με αυτόν τον τρόπο νοθεύει τη νόηση με σκέψη, πάει εις το πνεύμα και χάνει το Φως ο Λόγος σας. Διότι όταν η σκέψη μπει εις τον νου και μεταβεί εις το πνεύμα, έλκει ένα πονηρό δαιμόνιο, το οποίο δεν αφήνει τον άνθρωπο ποτέ και κολλάει επάνω του. Το πονηρό δαιμόνιο έχει σχέση με τον εγωισμό και το περιβάλλον αυτού, το ψεύδος, κλέβει από το Εγώ και διαχειρίζεται τα απόβλητα στο ασυνείδητο. Ενώ ο Φύλακας Άγγελος έχει σχέση με το Εγώ και διαχειρίζεται το πεδίο της αλήθειας της οντότητας, που είναι το ευσυνείδητό της. Έτσι, αυτός που επιτρέπει στον άλλον να του πάρει το Φως, στρέφει την ενέργεια του δαίμονος έναντι της ενέργειας του Φύλακος Αγγέλου.» Πληρώνετε πολλά για να φυλάξουν την περιουσία σας και το σώμα σας. Πόσα ‘πληρώνει’ ο Φύλακας Άγγελος σας για να διαφυλάξει την ψυχή σας; (Ιεράρχης Χρυσόστομος 18-1-2010)

Πληρώνουμε με τη ζωή μας για να διαφυλάξουμε αυτά που πεθαίνουν και δεν αφιερώνουμε τη ζωή μας στο να νικήσουμε το θάνατο. Είναι καλύτερα να κρατάς το ψυχικό σου σθένος για να ‘πληρώσεις τα διόδια’ προς τη λεωφόρο του Παραδείσου, παρά να το σπαταλάς εδώ, για να πληρώνεις τα διόδια για τη λεωφόρο της ζωής προς το θάνατο. Αυτό που πληρώνει ο Φύλακας Άγγελος, όντας Φως, είναι το ότι τον υποχρεώνει η οντότητα να ζει στο σκοτάδι της. Κανείς δεν πήρε μαζί του τίποτα το υλικό, αλλά είχε ως οδηγό τον Φύλακα Άγγελο του.

Η Σιωπή είναι το Φως που φέρει η οντότητα και δεν το σπαταλά με σκέψεις, βοηθώντας τον Φύλακα Άγγελο να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά της, ώστε το Φως της οντότητος και το Φως του Φύλακος Αγγέλου να δημιουργήσουν αιθερικό πεδίο νοητικής και πνευματικής σύνδεσης με το Φως του Ουρανού.

Το δένδρο με τις ρίζες του ψάχνει να βρει τροφή και νερό για να ζει αιώνια, και μοιράζεται και το ύδωρ και την τροφή δημιουργώντας μια κοινωνία (δάσος). Ο άνθρωπος τι κάνει με τις ρίζες του, την τροφή, το ύδωρ; Τα μοιράζεται για να δημιουργήσει κοινωνία; (Αριστοτέλης 18-1-2010)
Σκεπτόμενοι οι άνθρωποι διαχωρίζουν και τις ρίζες τους και την τροφή και το ύδωρ. Θέλουν να συγκεντρώνουν τροφή και ύδωρ, γι’ αυτό και διαχωρίζουν ακόμη και τις ρίζες τους. Ο άνθρωπος σκεπτόμενος νοθεύει τη νόηση της φύσης του και θεωρεί ότι μπορεί να ριζώσει σωματικά στη Γη, αδιαφορώντας για τις ψυχοπνευματικές ρίζες του. Οι ρίζες της ψυχής και του πνεύματος του ανθρώπου δεν ανήκουν στη Γη. Οι ρίζες του σώματος του, όμως, είναι στη Γη. Γι’ αυτό ριζώνει ανάλογα με τα πάθη και τις επιθυμίες αυτού. Ακόμη και μέσα στην κοινωνία στην οποία αρέσκεται να ριζώσει, δημιουργεί κι άλλες κοινωνίες, όπως του σπιτιού του, της πόλης του κλπ. Η ανασφάλεια του ανθρώπου, ως προς τον βέβαιο θάνατο του σώματος, αλλοιώνει, καθηλώνει και καταναλώνει την ψυχική του ενέργεια στην ύλη. Έτσι ο άνθρωπος αδιαφορεί για την ενέργεια που θα του χρειαστεί για την μετάβασή του στις πραγματικές του ρίζες, μετά τον θάνατο της ύλης του. Η κοινωνία που αφαιρεί τις αξίες, κάνει τις τιμές ανεξέλεγκτες . (Διδάσκαλος Σωκράτης 22-1-2010)
Οι ψυχοπνευματικές ρίζες του ανθρώπου έχουν ως τροφή τις αξίες, οι οποίες μπαίνοντας στο χρηματιστήριο των κοινωνιών αποκτούν τιμές. Γι’ αυτό τα άτομα τα οποία διαχειρίζονται τις τιμές στα χρηματιστήρια της Γης λέγονται golden boys (χρυσαφένια αγόρια), ενώ οι άνθρωποι που δεν βάζουν τιμή στις αξίες είναι από ατόφιο χρυσό. Η κοινωνία που επιτρέπει την επιχρύσωση των τιμών, δυσκολεύει τον διαχωρισμό τους από τις αξίες, με αποτέλεσμα οι τιμές, ούσες πιο εύκολες στη δημιουργία, να γίνουν ανεξέλεγκτες. Η ομοιότητα τιμών και αξιών είναι στο φαίνεσθαι και η διαφορά τους στο είναι. Εξάλλου το χρυσαφένιο δημιουργείται και έχει τιμή, η οποία ανεβαίνει και κατεβαίνει, ενώ ο χρυσός βρίσκεται στη φύση, έχει σταθερή αξία και πρέπει να ψάξεις για να τον βρεις. Όστις θέλησε να κάνει το έργο όλων των ανθρώπων στη Γη, έγινε αρχηγός στο βασίλειο του Πονηρού. (ο Ων 15-1-2010)
Κάθε άνθρωπος θέλει να φτιάξει τον κόσμο. Όταν όμως πάρει την εξουσία στα χέρια του, χειραγωγεί τον κόσμο και συνήθως τον οδηγεί στην καταστροφή μέσω πολέμου, είτε εμφυλίου, είτε παγκοσμίου. Το μόνο που κατάφερε να φτιάξει, είναι το ανάκτορό του. Διότι ο κόσμος του έφτανε μέχρι εκεί που έβλεπε και πολλές φορές πιο κοντά από εκεί που έβλεπε. Ο Κύριος έδειξε τον τρόπο για το πώς ο κάθε άνθρωπος, αλλάζοντας τον εαυτό του, θα οδηγηθεί στην Αιώνια Ζωή και στο Βασίλειο Του στους Ουρανούς. Οι επιρροές ενάντια στον τρόπο και τον δρόμο που έδειξε ο Κύριος είναι εκ του Πονηρού. Ως εκ τούτου, τον κόσμο στον οποίο ζούμε τον μεταλλάσσει ο Πονηρός. Άρα ο άνθρωπος, με το να προσπαθεί ν’ αλλάξει τον κόσμο και όχι τον εαυτό του, επιθυμεί να γίνει πονηρός στη θέση του Πονηρού. Κανένα εργαλείο δεν είναι υπεύθυνο για το κακό. Υπεύθυνη είναι η λειτουργία του εργαλείου και ο χειριστής αυτού. (Ιπποκράτης 12-1-2010)
Κλέφτης δεν είναι αυτός που σου παίρνει κάτι που δεν έχει αυτός, αλλά αυτός που σου παίρνει κάτι για να μην το έχεις εσύ. (Αριστοτέλης 1-8-2008)
Το γέλιο στη Γη είναι τόσο σπάνιο όσο τα διαμάντια. Το κλάμα είναι τόσο άφθονο όσο και το κάρβουνο. (Απόστολος Πέτρος 11-2-2010)

Πηγή

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης