"Εγκαταλείψτε την Ινδία"

Ειρηνική διαδήλωση Ινδών πριν τις ταραχές

 
8 Αυγούστου 1942 : Ξεκινά στην Ινδία το κίνημα \"Εγκαταλείψτε την Ινδία\" κατά της βρετανικής κυριαρχίας.

Με την ονομασία Εγκαταλείψτε την Ινδία, ή Φύγετε από την Ινδία, (Χίντι: भारत छोड़ो आन्दोलन Bharat Chodo Andolan), ή Κίνημα Αυγούστου, (August Kranti), φέρεται στην ιστορία της Ινδίας και των βρετανικών αποικιών η μεγάλη εξέγερση των Ινδών και τα έκτροπα που συνέβησαν τον Αύγουστο του 1942, όπου η φράση αυτή κυριαρχούσε ως ιαχή ("Quit India") από τους εξαγριωμένους διαδηλωτές, καθώς επίσης και τα μέτρα που λήφθηκαν για την καταστολή τους.
Στην πραγματικότητα τα γεγονότα που συνέβησαν δεν ήταν προϊόν κάποιου οργανωμένου κινήματος, ή κάποιας υποκίνησης πολιτικού ηγέτη των Ινδών, όπως προσπάθησαν έτσι να το παρουσιάσουν βρετανικοί κύκλοι, αλλά μια αυθόρμητη εκδήλωση αντίδρασης του ινδικού λαού με έντονα τα αισθήματα αγανάκτησης μετά τη σύλληψη των ηγετών του κόμματος του εθνικού κογκρέσου, όπως του Μαχάτμα Γκάντι, του Παντίτ Νεχρού κ.ά. από τις αγγλικές αρχές, θέτοντας το ισχυρότερο τότε κόμμα της Ινδίας εκτός νόμου.

Ιστορικό

Το 1939 με το ξέσπασμα του Β' Π.Π. ο Αντιβασιλέας των Ινδιών Λόρδος Λίλινθγκόου έθεσε αυτοβούλως την Ινδία εμπόλεμη χώρα στο πλευρό της Αγγλίας. Παρότι η πράξη αυτή ήταν νόμιμη λήφθηκε μονομερώς χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τους πολιτικούς ηγέτες. Αν και το κόμμα του Κογκρέσου αρχικά έλεγξε την πράξη αυτή, στη συνέχεια με ψήφισμά του τον Σεπτέμβριο του 1939 τάχθηκε υπέρ της Αγγλίας με αντάλλαγμα όμως την ανεξαρτησία της χώρας. Οι Βρετανοί αρνήθηκαν να επιτρέψουν την άμεση ανεξαρτησία, λέγοντας ότι θα μπορούσε αυτό να συμβεί μόνο μετά το τέλος του πολέμου.


Σταφ. Κριππς (σκιτσογραφία του 1942)

Τον Απρίλιο του 1942, ο απεσταλμένος του Τσώρτσιλ, Στάφφορντ Κριππς ξεκινάει συνομιλίες με όλους τους τότε πολιτικούς ηγέτες επί ενός σχεδίου δημιουργίας κράτους "ντομίνιον", πλην όμως οι συνομιλίες εκείνες, λόγω αδυναμίας καθορισμού χρονοδιαγράμματος αυτοδιοίκησης, ναυάγησαν και ο Κριππς επέστρεψε άπρακτος. Την ίδια εκείνη εποχή ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρούζβελτ πίεζε τον Τσώρτσιλ για άμεση παραχώρηση ανεξαρτησίας της Ινδίας, πλην όμως ο Τσώρτσιλ παρέμενε ανένδοτος, με τη δικαιολογία πως η Ινδία είναι αδύνατο από μόνη της ν΄ αντιμετωπίσει ιαπωνική επίθεση.
Επί των εξελίξεων αυτών στις 14 Ιουλίου του 1942 το Κογκρέσο συνεδριάζοντας στη Βαρντχά, παράλληλα με το νέο ψήφισμα ανεξαρτησίας που πέρασε, εξουσιοδότησε τον Γκάντι να προετοιμάσει μια νέα εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής. Σημειώνεται στο σημείο αυτό ότι άλλα μικρότερα κόμματα, όπως και η Μουσουλμανική Ένωση, δεν αποδέχθηκαν αυτή τη θέση παραμένοντας έτσι περισσότερο φιλοαγγλικά.
8 Αυγούστου

Ο Νεχρού με τον Γκάντι στις 8-8-1942

Στις 8 Αυγούστου 1942 μιλώντας στη Βομβάη ο Μαχάτμα Γκάντι παρουσία χιλιάδων Ινδών, οπαδούς του κόμματος του Κογκρέσου τους προσκάλεσε να ακολουθήσουν περισσότερο έντονη μη-βίαιη πολιτική ανυπακοή για "μια ομαλή βρετανική απόσυρση" και ανεξαρτησία της χώρας. Στο λόγο του δε εκείνο προσκάλεσε τα πλήθη σε ενεργή συμμετοχή με τη φράση "Do or Die", που όμως σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε βίαιη ανυπακοή. Τελικά τη θέση αυτή φέρεται να την αποδέχθηκε ένα μεγάλο ποσοστό των Ινδών. Όχι όμως και ιδιαίτερα των Άγγλων.
"Quit India !"

Έτσι την επομένη το πρωί διατάχθηκε η σύλληψη και φυλάκιση των ηγετών και όλης της επιτροπής του κόμματος του Κογκρέσου, χωρίς δίκη, θέτοντας και το κόμμα εκτός νόμου. Όταν οι συλλήψεις αυτές έγιναν γνωστές στους Ινδούς, ξέσπασαν άγριες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις σ΄ όλη τη χώρα με κυρίαρχο σύνθημα "Quit India!", (= Φύγετε από την Ινδία), εξ ου και η ονομασία της εξέγερσης αυτής. Τα έκτροπα όμως που ακολούθησαν από τους εξαγριωμένους διαδηλωτές υπήρξαν πράγματι τραγικά, τελείως αντίθετα από τη μη-βία, ανοίχθηκαν φυλακές, καταστράφηκαν δημόσια κτίρια, κόπηκαν τηλεπικοινωνίες, δίκτυα ηλεκτροδότησης, λεηλατήθηκαν καταστήματα, πυρπολήθηκαν αστυνομικά τμήματα, οχήματα και κρατικές εγκαταστάσεις, σιδηροδρομικοί σταθμοί, φθάνοντας ακόμα και σε χρήση βομβών κ.ά. ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησαν μεγάλες απεργίες σ΄ όλη τη χώρα τελείως ανεξέλεγκτες αφού η ηγεσία του κόμματος βρισκόταν πλέον στη φυλακή.

Αποκάλυψη: Το πλέον αποκαλυπτικό στοιχείο μετά από σχετικές έρευνες είναι ότι η φράση "Quit India!" που είχε γίνει το σύνθημα των διαδηλωτών σε κάθε γωνιά της Ινδίας και που συνέχισε να φέρεται ότι την είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν προπαγάνδα. Ουδέποτε ο Γκάντι ή ο Νεχρού είπαν τέτοια φράση είτε απ΄ ευθείας σε Βρετανούς αξιωματούχους, είτε σε πολιτικούς λόγους τους.
Στη πραγματικότητα η φράση αυτή επινοήθηκε από έναν Αμερικανό δημοσιογράφο που είχε πάρει συνέντευξη από τον Γκάντι και την οποία είχε δημοσιεύσει. Εκ του δημοσιεύματος εκείνου την υιοθέτησαν οι διαδηλωτές.
Καταστολή

Οι Βρετανοί προκειμένου να επιβάλουν τη τάξη ξεκίνησαν μαζικές συλλήψεις που ξεπέρασαν τις 100.000 επιβάλλοντας ποινές μεταξύ άλλων και δημόσιες μαστιγώσεις χωρίς να λείψει η χρήση όπλων από αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, ακόμα και πολυβολισμοί αεροσκαφών κατά διαδηλωτών, θύματα των οποίων υπήρξαν εκατοντάδες, χωρίς ποτέ να δοθεί ο ακριβής απολογισμός σε νεκρούς και τραυματίες, ενώ παράλληλα κατέστειλαν πολιτικά δικαιώματα, την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία του Τύπου. Παρά ταύτα ο αγώνας συνεχίσθηκε για αρκετούς μήνες όπου πολλοί περιφερειακοί ηγέτες συνέχισαν τον αγώνα τους με μετάδοση μηνυμάτων από παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς και με διανομή επαναστατικών φυλλαδίων.
ΣυνέπειεςΒασικότερες συνέπειες της εξέγερσης αυτής ήταν αφενός η τρίχρονη φυλάκιση της ηγεσίας του εθνικού κόμματος του κογκρέσου, αποκομμένη από τον έξω κόσμο και αφετέρου η ανάδειξη των πολιτικών αντιπάλων που ήταν η μουσουλμανική ένωση καθώς και οι κομμουνιστές που αναδείχθηκαν σε ισχυρά πολιτικά κόμματα, ικανά ώστε να προλειάνουν το έδαφος για την επικείμενη διχοτόμηση της χώρας.

August 8, 1942: The Quit India movement against British rule begins in India. Called Quit India, or Quit India, (Hindi: भारत चूलो उद्ञोलन Bharat Chodo Andolan), or August Kranti, refers to the history of India and the British colonies the great Indian rebellion and the deviant which took place in August 1942, where this phrase prevailed as a rallying cry ("Quit India") from angry protesters, as well as the measures taken to suppress them. In reality the events that took place were not the product of any organized movement, or instigation of any political leader of the Indians, as British circles tried to present it, but a spontaneous manifestation of reaction of the Indian people with strong feelings of indignation after the arrest of the party leaders of the national congress, such as Mahatma Gandhi, Pandit Nehru et al. by the English authorities, outlawing India's then most powerful party. Record In 1939 with the outbreak of WWII the Viceroy of the Indies, Lord Lilingthgow, voluntarily made India a belligerent country on the side of England. Although this act was legal it was taken unilaterally without prior consultation with the political leaders. Although the Congress party initially vetoed this act, then with its resolution in September 1939, it sided with England in return for the country's independence. The British refused to allow immediate independence, saying it could only happen after the war was over. In April 1942, Churchill's envoy, Stafford Cripps, begins talks with all the political leaders of the time on a plan to create a "dominion" state, but those talks, due to the inability to set a timetable for self-government, broke down and Cripps returned to work. At the same time, the US President Roosevelt was pressuring Churchill for the immediate granting of independence to India, but Churchill remained adamant, with the excuse that India was unable to face a Japanese attack on its own. On these developments on July 14, 1942 the Congress meeting at Vardha, along with the new independence resolution passed, authorized Gandhi to prepare a new campaign of civil disobedience. It is noted at this point that other smaller parties, like the Muslim Union, did not accept this position, thus remaining more pro-English. On August 8, 1942 Mahatma Gandhi speaking in Bombay in the presence of thousands of Indian Congress party followers invited them to pursue more intense non-violent civil disobedience for "an orderly British withdrawal" and the country's independence. In his speech, he invited the crowds to active participation with the phrase "Do or Die", which in no way meant violent disobedience. Ultimately this position was reportedly accepted by a large percentage of Indians. But not especially the English. "Quit India!" So the next morning the leaders and the entire committee of the Congress party were ordered to be arrested and imprisoned without trial, outlawing the party as well. When these arrests became known to Indians, wild protests and demonstrations broke out all over the country with the prevailing slogan "Quit India!", (= Get out of India), hence the name of this rebellion. But the diversions that followed from the enraged protesters were indeed tragic, the complete opposite of non-violence, prisons were opened, public buildings were destroyed, telecommunications, power grids were cut, shops were looted, police stations, vehicles and government facilities were set on fire, railway stations, reaching even in the use of bombs etc. while at the same time large strikes started all over the country completely uncontrolled since the leadership of the party was now in prison. Disclosure: The most revealing fact after relevant research is that the phrase "Quit India!" which had become the slogan of protestors in every corner of India and which continued to be claimed to have been said by Mahatma Gandhi was propaganda. Never did Gandhi or Nehru say such a phrase either directly to British officials or in their political speeches. Actually this phrase was coined by an American journalist who had interviewed Gandhi and published it. The protesters adopted it from that publication. Repression The British, in order to impose order, began mass arrests that exceeded 100,000, imposing penalties including public floggings without missing the use of weapons by police and military authorities, even shelling from aircraft against demonstrators, whose victims were hundreds, without ever being given the exact count of dead and wounded, while at the same time they suppressed civil rights a, freedom of speech and freedom of the press. Nevertheless the struggle continued for several months where many regional leaders continued their struggle by broadcasting messages from illegal radio stations and distributing revolutionary leaflets. Consequences The main consequences of this uprising were on the one hand the three-year imprisonment of the leadership of the national congress party, cut off from the outside world and on the other hand the emergence of political opponents which were the Muslim League as well as the communists who emerged as powerful political parties capable of the ground for the impending partition of the country.