Γκιόν Καστριότι Β΄ ο Νεότερος

2 Αυγούστου 1514  πέθανε: Γκιόν Καστριότι ο Νεότερος Αλβανός ευγενής

Ο Γκιόν Καστριότι Β΄ ο Νεότερος (Gjon Kastrioti II, ελληνικά: Ιωάννης Καστριώτης, 1456 - 2 Αυγούστου 1514) ήταν γιος του Σκεντέρμπεη και εγγονός του Ιωάννη Καστριώτη Α΄ του Πρεσβύτερου, τιμαριούχου της Βορείου Αλβανίας.
Γνωστός είναι για την πώληση του ιστορικού κάστρου της Κρούγιας, όπου διέμενε η επιφανής αλβανική οικογένεια , (περιοχή Δίβρας της Γκεγκερίας) στους Βενετούς το 1474 αλλά και για την εξέγερση που οργάνωσε με τη βοήθεια του Κροκόδειλου Κλαδά . Οι δύο πολέμαρχοι, μαζί με Ηπειρώτες, Αλβανούς αλλά και Μανιάτες πολεμιστές επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών. Οι εξεγερθέντες έδρασαν στην Ήπειρο, απελευθερώνοντας την Αυλώνα και την περιοχή της Χιμάρας. Πενήντα χωριά και πόλεις κήρυξαν την ανεξαρτησία τους και πολλοί Χιμαριώτες εντάχθηκαν στους επαναστάτες . Η έλλειψη όμως υποστήριξης από τη Δύση και ο μεγάλος (συγκριτικά με τους εξεγερθέντες) τουρκικός στρατός (περίπου 30.000 άτομα) που απεστάλη από τον σουλτάνο, απομόνωσαν τον Κλαδά, ο οποίος, παρά τις επιτυχίες του, αιχμαλωτίστηκε κι εννέα χρόνια αργότερα γδάρθηκε ζωντανός . Έτσι η εξέγερση απέτυχε και οι λιγοστοί διασωθέντες Έλληνες και Αλβανοί πέρασαν στην Νότιο Ιταλία, όπου έμελλε να μείνουν γνωστοί κι ως "Αρμπερές", δηλαδή Αρβανίτες. Οι λοιποί αναγκάστηκαν να υποστούν το εκδικητικό μένος των Τούρκων. Ανάλογες επαναστάσεις πνίγηκαν στο αίμα. Η Αλβανία τελικά έπεσε το 1501, με τελευταία πόλη το Δυρράχιο). 

///////////////

2 gusht 1514 vdiq: Gion Kastrioti fisniku i ri shqiptar Gjon Kastrioti II i Vogël (Gjon Kastrioti II, greqisht: Ioannis Kastriotis, 1456 - 2 gusht 1514) ishte i biri i Skënderbeut dhe nipi i Joani Kastrioti I Plakut, guvernator i Shqipërisë së Veriut. Ai njihet për shitjen e kështjellës historike të Krugisë, ku banonte familja e shquar shqiptare, (krahina e Dibrës së Gegerisë) venedikasve në vitin 1474, por edhe për rebelimin që organizoi me ndihmën e Krokodeilo Kladas. Dy kryekomandantët, së bashku me epirotët, shqiptarët dhe luftëtarët manitianë u rebeluan kundër osmanëve. Kryengritësit vepruan në Epir, duke çliruar Avlonën dhe krahinën e Himarës. Pesëdhjetë fshatra dhe qytete shpallën pavarësinë e tyre dhe shumë Chimariotë iu bashkuan revolucionarëve. Por mungesa e mbështetjes nga Perëndimi dhe ushtria e madhe (në krahasim me rebelët) turke (rreth 30.000 njerëz) e dërguar nga Sulltani e izoloi Kladasin, i cili, pavarësisht sukseseve të tij, u kap dhe nëntë vjet më vonë u shkatërrua i gjallë. Kështu rebelimi dështoi dhe ata pak grekë dhe shqiptarë të shpëtuar shkuan në Italinë e Jugut, ku do të quheshin “arbërorë”, pra arvanitas. Të tjerët u detyruan të vuanin zemërimin hakmarrës të turqve. Revolucione të ngjashme u mbytën në gjak. Shqipëria ra përfundimisht në vitin 1501, me Durrësin si qytet të fundit).