Αργεντινή

Σημαία 

Εθνόσημο

9 Ιουλίου 1816
Η Αργεντινή ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της από την Ισπανία.

Αργεντινή χώρα της Νότιας Αμερικής

Η Αργεντινή (Argentina), επίσημα Αργεντινή Δημοκρατία, είναι χώρα της Νότιας Αμερικής.
Αργεντινή Δημοκρατία
República Argentina

Εθνικό σύνθημα: En unión y libertad
«Ενωμένοι και Ελεύθεροι»


Βρίσκεται μεταξύ των Άνδεων και του νότιου Ατλαντικού Ωκεανού. Είναι η δεύτερη σε έκταση χώρα της Λατινικής Αμερικής μετά τη Βραζιλία. Συνορεύει με τις Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Βολιβία και Χιλή. Πήρε την ονομασία της από το «αργέντουμ» (άργυρος), το πολύτιμο μέταλλο το οποίο προμηθεύονταν οι πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες από την περιοχή. Πρωτεύουσα είναι το Μπουένος Άιρες, το οποίο βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της χώρας και είναι ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του Ατλαντικού Ωκεανού. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι οι Σάντα Φε και Ροσάριο στο κεντρικό τμήμα της χώρας, Τουκουμάν στο βόρειο και Ρίο Γκράντε στο νότιο.
Ετυμολογία

Το όνομα της χώρας προέρχεται από το λατινικό argentum (ασήμι), το οποίο προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀργήεις που θα πει λευκός, λαμπερός. Η πρώτη χρήση του ονόματος γίνεται το 1602 στο ποίημα "La Argentina y conquista del Río de la Plata" του Μαρτίν ντελ Μπάρκο Σεντενέρα ή Θεντενέρα. Αν και το όνομα Argentina χρησιμοποιούταν αρκετά τον 18ο αιώνα η επίσημη ονομασία της περιοχής ήταν Αντιβασιλεία του Ρίο δε λα Πλάτα μέχρι την Επανάσταση του Μαΐου όπου το Αντιβασιλεία αντικαταστάθηκε με το Ενωμένες Επαρχίες.
Η πρώτη εμφάνιση της λέξης ήταν στον Εθνικό ύμνο της Αργεντινής οποίος έκανε και πολλές αναφορές για τον συνεχιζόμενο, ακόμα, Πόλεμο Ανεξαρτησίας της Αργεντινής. Η πρώτη επίσημη χρήση του όρου ήταν στο σύνταγμα του 1826. Έπειτα με το σύνταγμα του 1853 ονομάστηκε Αργεντίνικη Συνομοσπονδία και με το σύνταγμα του 1860 Δημοκρατία της Αργεντινής, ονομασία που ισχύει ακόμα και σήμερα.
Γεωγραφία

Η συνολική έκταση της Αργεντινής (χωρίς τις εδαφικές διεκδικήσεις της στην Ανταρκτική) ανέρχεται σε 2.780.400 τετρ.χλμ, από τα οποία τα 2.736.690 είναι ξηρά και τα 43.710 επιφανειακά ύδατα. Στον άξονα βορρά-νότου η χώρα εκτείνεται κατά περίπου 3.900 χλμ, ενώ το μέγιστο εύρος της στον άξονα ανατολής-δύσης είναι 1.400 χλμ.

Η Αργεντινή διακρίνεται σε τέσσερις κύριες περιοχές: τα υψίπεδα του Γκραν Τσάκο στο βορρά με το υποτροπικό κλίμα, τις γόνιμες πεδιάδες (πάμπας) στο κέντρο της χώρας, τις στεππώδεις εκτάσεις της Παταγονίας στο νότο, και την οροσειρά των Άνδεων στα δυτικά σύνορα με τη Χιλή. Το υψηλότερο σημείο της χώρας βρίσκεται στη περιοχή Μεντόσα, με την κορυφή Ακονκάγουα στα 6.962 μέτρα να είναι το ψηλότερο βουνό σε όλη την ήπειρο της Αμερικής (Βόρειας και Νότιας), καθώς και του νοτίου ημισφαιρίου. Το χαμηλότερο σημείο της Αργεντινής είναι η λίμνη Λαγούνα ντελ Καρμπόν στην περιοχή Σάντα Κρους, στα -105 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το σημείο αυτό είναι και το χαμηλότερο στη Νότια Αμερική. Το γεωγραφικό κέντρο της χώρας βρίσκεται στη νοτιοδυτική επαρχία της Λα Πάμπα. Η Αργεντινή διεκδικεί μέρος της Ανταρκτικής, πράξη που δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη χώρα, και διατηρεί από το 1904 συνεχή παρουσία εκεί.
Γεωγραφικές περιοχές

Η Αργεντινή διακρίνεται παραδοσιακά σε διάφορες χαρακτηριστικές γεωγραφικές περιοχές:

Πάμπας: Οι πάμπας προσδιορίζονται ως οι πεδιάδες δυτικά και νότια από την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των επαρχιών του Μπουένος Άιρες και της Κόρδοβα, καθώς και τμήματα των επαρχιών της Σάντα Φε και Λα Πάμπα. Το δυτικό τμήμα της τελευταίας και η επαρχία Σαν Λουίς είναι επίσης μέρος των πάμπας, αλλά πιο ξηρές. Χαρακτηριστικό τοπογραφικό στοιχείο της ευρύτερης αυτής περιοχής είναι η οροσειρά Σιέρρα ντε Κόρδοβα.

Γκραν Τσάκο: Η περιοχή του Γκραν Τσάκο βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και έχει υποτροπικό κλίμα με ξηρή και υγρή εποχή. Εκτείνεται στις επαρχίες Τσάκο και Φορμόσα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από υποτροπικά δάση, θαμνώδεις εκτάσεις και ορισμένους υδροβιότοπους, ενδιαίτημα πολλών ειδών χλωρίδας και πανίδας. Η επαρχία του Σαντιάγο ντελ Εστέρο βρίσκεται επίσης στην πιο ξηρή περιοχή του Γκραν Τσάκο.

Μεσοποτάμια: Η περιοχή μεταξύ των ποταμών Παρανά και Ουρουγουάη είναι γνωστή με το χαρακτηρισμό Μεσοποταμία, και εκτείνεται στις επαρχίες Κορριέντες και Έντρε Ρίος. Αποτελείται κύρια από επίπεδες εκτάσεις και τους υδροβιότοπους της Ιμπερά στην κεντρική Κορριέντες. Η επαρχία Μισιόνες έχει περισσότερο τροπικά χαρακτηριστικά και εντάσσεται στη γεωγραφική περιοχή των βραζιλιανών υψιπέδων, με χαρακτηριστική τροπική βλάστηση του δάσους βροχής και τους καταρράκτες Ιγκουαζού.

Παταγονία: Η Παταγονία είναι γνωστή από τις χαρακτηριστικές της στέπες που εκτείνονται στις επαρχίες Νεουκέν, Ρίο Νέγρο, Τσουμπούτ και Σάντα Κρους. Η περιοχή χαρακτηρίζεται ημίξηρη και εύκρατη στο βορρά και ψυχρή ξηρή στο νότο, αλλά υπάρχουν δασικές εκτάσεις στις δυτικές παρυφές της, καθώς και αρκετές λίμνες. Η Γη του Πυρός έχει ψυχρό και υγρό κλίμα, με επιρροές ωκεάνιων κλιματικών χαρακτηριστικών. Η βόρεια Παταγονία αναφέρεται και ως Κομάουε.

Κούγιο: Η κεντροδυτική Αργεντινή κυριαρχείται από την οροσειρά των Άνδεων, ενώ στην ανατολική πλευρά τους βρίσκεται η ξηρή περιοχή του Κούγιο. Η περιοχή διατρέχεται από νερά προερχόμενα από τα βουνά, δημιουργώντας έτσι γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια φρούτων και αμπελιών στις επαρχίες Μεντόσα και Σαν Χουάν. Βορειότερα το κλίμα είναι επίσης ξηρό αλλά πιο θερμό, όπου βρίσκεται και η επαρχία Λα Ριόχα. Το ανατολικό όριο του Κούγιο καθορίζεται από τα υψίπεδα Σιέρρας Παμπεάνας, με άξονα βορρά-νότου στο βόρειο τμήμα της επαρχίας Σαν Λουίς.

Βορειοδυτική περιοχή: Η περιοχή αυτή έχει το μεγαλύτερο μέσο υψόμετρο και αποτελείται από παράλληλες οροσειρές, με κορυφές υψηλότερες και από 6.000 μέτρα, που διευρύνονται προς το βορρά. Χαρακτηριστικές εύφορες κοιλάδες συμπληρώνουν το τοπίο, ενώ οι επαρχίες της περιοχής είναι οι Καταμάρκα, Τουκουμάν και Σάλτα. Η επαρχία Χουχούι βορειότερα προς τη Βολιβία ανήκει κύρια στο υψίπεδο Αλτιπλάνο των κεντρικών Άνδεων, ενώ στο βορειότερο σημείο της περιοχής διέρχεται και ο Τροπικός του Αιγόκερω.
Υδρογραφία

Οι κυριότεροι ποταμοί της Αργεντινής είναι ο Πιλκομάγιο, ο Παραγουάης, ο Μπερμέχο, ο Κολοράδο, ο Ρίο Νέγρο, ο Σαλάδο, ο Ουρουγουάης και ο μεγαλύτερος ποταμός Παρανά. Οι τελευταίοι δύο εκβάλουν μαζί στον Ατλαντικό ωκεανό, σχηματίζοντας τον Ρίο ντε λα Πλάτα. Ποταμοί περιφερειακής σημασίας είναι ο Ατουέλ και ο Μεντόσα, στην ομώνυμη περιοχή, ο Τσουμπούτ στην Παταγονία, ο Ρίο Γκράντε στο Χουχούι και ο Σαν Φρανσίσκο στη Σάλτα.

Στην Αργεντινή υπάρχουν πολλές μεγάλες λίμνες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται στην Παταγονία. Μεταξύ αυτών είναι η Αρχεντίνο και η Βιέδμα στη Σάντα Κρους, η Ναουέλ Ουαπί στην επαρχία Ρίο Νέγρο, η Φανιάνο στη Γη του Πυρός και οι Κολουέ Ουαπί και Μόστερς στην επαρχία Τσουμπούτ. Η λίμνη Μπουένος Άιρες και η λίμνη Ο'Χίγκινς / Σαν Μαρτίν βρίσκονται στα σύνορα με τη Χιλή. Η Αργεντινή έχει επίσης πολλές θερμές πηγές, όπως οι Τέρμας ντε Ρίο Χόντο με θερμοκρασίες μεταξύ 27 °C και 41 °C

Αμεντέο Αβογκάντρο

 

9 Ιουλίου 1856 (165 χρόνια πριν) πέθανε:

Αμεντέο Αβογκάντρο Ιταλός χημικός

Ο Αμεντέο Αβογκάντρο (9 Αυγούστου 1776 – 9 Ιουλίου 1856) ήταν Ιταλός φυσικός και χημικός, στον οποίο οφείλεται η θεωρία από την οποία διαμορφώθηκε ο νόμος του Αβογκάντρο, σύμφωνα με τον οποίο: ίσοι όγκοι οποιονδήποτε αερίων ή ατμών, όταν βρίσκονται κάτω από την ίδια πίεση και θερμοκρασία, περιέχουν τον ίδιο αριθμό μορίων.Καταγόταν από το Τορίνο. Μελέτησε κυρίως τη σύνθεση των μορίων της ύλης και τους βασικούς νόμους των αερίων, βοηθώντας έτσι και στη θεμελίωση της ατομικής επιστήμης.

Το αξίωμά του αξιοποιήθηκε από τον Αμπέρ, που με βάση το αξίωμα αυτό προσδιόρισε τα βάρη των μορίων. Από το αξίωμα του Αβογκάντρο η νεότερη Χημεία προχώρησε σε πολλές επαληθεύσεις του και διαπίστωσε ότι το μόριο του οξυγόνου π.χ. είναι 16 φορές βαρύτερο από το μόριο του υδρογόνου και ότι το μόριο του νερού είναι 9 φορές πιο βαρύ από το μόριο του υδρογόνου. Με το αξίωμα του Αβογκάντρο η επιστήμη εξήγησε τους νόμους των αερίων και βοήθησε τους ειδικούς να κατανοήσουν την ατομική θεωρία.

Αριθμός Αβογκάντρο λέγεται ο σταθερός αριθμός των μορίων που περιέχονται στο γραμμομόριο μιας χημικής ένωσης. Είναι ίσος με 6,02477x10^23 μόρια σ’ ένα γραμμομόριο (mοl) της ένωσης.

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός

Ο Κυπριανός (Στρόβολος, 1756 - Λευκωσία, 9 Ιουλίου 1821) ήταν αρχιεπίσκοπος της Κύπρου και εθνομάρτυρας κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Στις 9 Ιουλίου του 1821 εκτελέστηκε από τους Τούρκους δι' απαγχονισμού μαζί με άλλους τρεις επισκόπους που καρατομήθηκαν. Θεωρείτο ιεράρχης με πλατιά αντίληψη, δυναμική προσωπικότητα αλλά και με ευρεία μόρφωση.

Ο Κυπριανός γεννήθηκε στον Στρόβολο το 1756. Παραμένει άγνωστο το επίθετο του πατέρα του καθώς και το κοσμικό όνομα του Κυπριανού.

Σε νεαρή ηλικία εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στη Μονή Μαχαιρά, όπου έλαβε τη στοιχειώδη παιδεία και χειροτονήθηκε διάκονος το 1783 Αργότερα, το 1784, μετέβη στη Μολδοβλαχία ως ακόλουθος του αρχιμανδρίτη της μονής, Χαράλαμπου στα πλαίσια του ταξιδιού του τελευταίου με σκοπό την εύρεση οικονομικής βοήθειας για την αντιμετώπιση των μεγάλων χρεών που αντιμετώπιζε τότε το μοναστήρι Εκεί χειροτονήθηκε ιερέας και προσελήφθη ως εφημέριος του Ηγεμονικού ναού. Έτσι παραμένοντας στη Μολδοβλαχία, σπούδασε θεολογία και φιλολογία στην Αυθεντική Ακαδημία Ιασίου με τη βοήθεια του ηγεμόνα Μιχαήλ Σούτσου

Από τη Μολδοβλαχία ο Κυπριανός επέστρεψε στην Κύπρο το 1802 μαζί με τον Χαράλαμπο έχοντας πετύχει πλήρως την αποστολή τους. Στη συνέχεια ο Κυπριανός ανέλαβε την διαχείριση των κτημάτων της Μονής στο Στρόβολο όπου ευδόκιμα εργαζόμενος, κέρδισε την εκτίμηση των προεστών της Λευκωσίας οι οποίοι και συνηγόρησαν στον αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο την πρόσληψή του ως οικονόμου της ΑρχιεπισκοπήςΑπό τη θέση αυτή ο Κυπριανός επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα και ικανή πολιτική σκέψη. Ειδικότερα, όταν το 1804 επαναστάτησαν οι Τούρκοι της Κύπρου καταλαμβάνοντας τη Λευκωσία και προβαίνοντας σε σφαγές των Ελλήνων και σε κακοποίηση του αρχιεπισκόπου, μεσολάβησε από κοινού με τους προξένους της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ρωσίας, Pegnault, Περιστιάνη και Καλημέρη, στις διαπραγματεύσεις των σουλτανικών στρατευμάτων με τους στασιαστές, οι οποίοι τελικά παρέδωσαν τη Λευκωσία στα κυβερνητικά στρατεύματα, τα οποία στη συνέχεια, παραβαίνοντας τη συμφωνία που είχαν συνάψει, έσφαξαν τους εξεγερμένους. Η στάση του Κυπριανού δεν συνέβαλε μόνο στην καταστολή της εξέγερσης, αλλά ανύψωσε και την ισχύ του αρχιεπισκόπου, ενώ σύμφωνα με Άγγλο περιηγητή που έγραψε υπό το ψευδώνυμο Al. Bej, ο Κυπριανός «υπήρξεν ο σωτήριος άγγελος του έθνους»

Ιωάννης Ξανθάκης

 
Ο Ιωάννης Ξανθάκης (Γύθειο, 1904 - Αθήνα, 9 Ιουλίου 1994) ήταν Έλληνας μαθηματικός και αστρονόμος. Χρημάτισε υπουργός Γεωργίας στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ' 60. Μεταξύ άλλων, καθιέρωσε και το μάθημα των πιθανοτήτων στις μαθηματικές σπουδές

Σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτωρ σε ηλικία 25 ετών. Η διατριβή του είχε τίτλο "Συμβολή εις την θεωρίαν των ανωμαλιών των διαφορικών εξισώσεων πρώτης τάξεως" και ολοκληρώθηκε υπό την επίβλεψη του καθηγητή Παναγιώτη Ζερβού. Μετεκπαιδεύτηκε στο Αστεροσκοπείο του Στρασβούργου. Υπηρέτησε ως καθηγητής των Ανωτέρων Μαθηματικών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και εν συνεχεία, το 1940 καθηγητής Αστρονομίας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δίδαξε στην τελευταία επί 16 χρόνια. Το 1955 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1966 εξελέγη μέλος στο πρώτο Δ.Σ. της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών. Ήταν ο πρώτος επόπτης του γραφείου Ερευνών και Υπολογισμών της Ακαδημίας, στην οποία χρημάτισε πρόεδρος το 1964. Διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας (1965-68) και της Εθνικής Αστρονομικής Επιτροπής.

Ο Ξανθάκης ανέλαβε υπουργός Γεωργίας για πρώτη φορά στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στυλιανού Μαυρομιχάλη. Υπηρέτησε από τις 29 Σεπτεμβρίου 1963 ως τις 8 Νοεμβρίου 1963.

Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Παρασκευόπουλου χρημάτισε ξανά υπουργός Γεωργίας, από τις 30 Δεκεμβρίου 1963 ως τις 18 Φεβρουαρίου 1964.

Πέθανε στις 9 Ιουλίου 1994 σε ηλικία 90 ετών.

Αμεντέο Αβογκάντρο

9 Αυγούστου 1776 γεννήθηκε:Αμεντέο Αβογκάντρο Ιταλός χημικός

Ο Αμεντέο Αβογκάντρο (9 Αυγούστου 1776 – 9 Ιουλίου 1856) ήταν Ιταλός φυσικός και χημικός, στον οποίο οφείλεται η θεωρία από την οποία διαμορφώθηκε ο νόμος του Αβογκάντρο, σύμφωνα με τον οποίο: ίσοι όγκοι οποιονδήποτε αερίων ή ατμών, όταν βρίσκονται κάτω από την ίδια πίεση και θερμοκρασία, περιέχουν τον ίδιο αριθμό μορίων.

Καταγόταν από το Τορίνο. Μελέτησε κυρίως τη σύνθεση των μορίων της ύλης και τους βασικούς νόμους των αερίων, βοηθώντας έτσι και στη θεμελίωση της ατομικής επιστήμης.

Το αξίωμά του αξιοποιήθηκε από τον Αμπέρ, που με βάση το αξίωμα αυτό προσδιόρισε τα βάρη των μορίων. Από το αξίωμα του Αβογκάντρο η νεότερη Χημεία προχώρησε σε πολλές επαληθεύσεις του και διαπίστωσε ότι το μόριο του οξυγόνου π.χ. είναι 16 φορές βαρύτερο από το μόριο του υδρογόνου και ότι το μόριο του νερού είναι 9 φορές πιο βαρύ από το μόριο του υδρογόνου. Με το αξίωμα του Αβογκάντρο η επιστήμη εξήγησε τους νόμους των αερίων και βοήθησε τους ειδικούς να κατανοήσουν την ατομική θεωρία.

Αριθμός Αβογκάντρο λέγεται ο σταθερός αριθμός των μορίων που περιέχονται στο γραμμομόριο μιας χημικής ένωσης. Είναι ίσος με 6,02477x10^23 μόρια σ’ ένα γραμμομόριο (mοl) της ένωσης. 

9 agosto 1776 Nato: Amedeo Avogadro chimico italiano Amedeo Avogadro (9 agosto 1776 – 9 luglio 1856) è stato un fisico e chimico italiano, al quale si deve la teoria da cui si è formata la legge di Avogadro, secondo la quale: volumi uguali di qualsiasi gas o vapore, quando sotto la stessa pressione e temperatura, contengono lo stesso numero di molecole. Era di Torino. Studiò principalmente la composizione delle molecole della materia e le leggi fondamentali dei gas, contribuendo così a stabilire la scienza atomica. Il suo assioma è stato sfruttato da Amber, che sulla base di questo assioma ha determinato i pesi delle molecole. Dall'assioma di Avogadro, la Chimica moderna ha proceduto con molte delle sue verifiche e ha scoperto che la molecola di ossigeno, ad es. è 16 volte più pesante della molecola di idrogeno e che la molecola d'acqua è 9 volte più pesante della molecola di idrogeno. Con il teorema di Avogadro, la scienza ha spiegato le leggi dei gas e ha aiutato gli esperti a comprendere la teoria atomica. Il numero di Avogadro è il numero costante di molecole contenute in una mole di un composto chimico. È uguale a 6,02477x10^23 molecole in una mole (mol) del composto.